Lato na brzegu morza

Dawno, dawno temu był sobie czas wolny od obowiązków szkolnych i nie tylko. Ów czas wolny zaprosił mnie nad morze na przełomie wiosny i lata. Dokładnie kalendarzowej późnej wiosny i panującego wokół gorąca lata. Z zaproszenia skorzystałam, a teraz podzielę się z Wami wierszowaną refleksją i zdjęciami z Grzybowa i Kołobrzegu.

Morze w Grzybowie.

Jadę

z głową pełną morskich myśli,

przestrzeni nieznanej.

Jeszcze nie wiem

jak czas się na piasku ułoży?

Gdzie i na czym będzie spać?

Czy wtulę się w sny o tobie?

Czy raczej w nowe?

Już niedługo spotkam odpowiedzi.

Teraz patrzę na krajobraz za oknem pociągu.

Zdjęcie ze strony

 

 Ginę

między jednym kęsem, a drugim,

kolorem sera, pasztetu i masła istnieję.

Słońce na niebie już nieważne,

tylko talerz pełen.

O jak dobrze w głębi smaków.

Całkiem zapominam o koszmarach nocnych.

Nie myślę.

Jestem ustami, językiem, zębami, przewodem pokarmowym.

Gdybym tak mogła zostać na dnie zapachów,

trawiennych soków.

Ale czas biegnie dalej.

Nie pozwala żyć wiecznie w krainie głodu.

W Kołobrzegu.

Zielony

człowiek złapany na rowerze,

przywiązany smyczą do ziemi.

W nocy płacze

straconą ludzką świadomością.

W dzień udaje roślinę bezwolną.

Chciałby myśleć w sposób jedynie uznany

i słuszny.

Żałuje, że jechał zbyt wolno.

Obiecuje, że z uwięzi się wyrwie.

I tak żyje z nocy na noc,

z dnia na dzień. 

Droga w parku leśnym z Grzybowa do Kołobrzegu.

 

Droga

Codziennie przemierzam drogę

między myślami

z nieznanej przyszłości,

znajomej przeszłości,

rzadko tu i teraz.

Wiem, że gdy stąd wyjadę

znajdę obecną chwilę

otoczoną złotym papierem.

Pożuję ją powoli.

Uwierzę, że właśnie, dokładnie 

taką jaka była.

Staw w parku kołobrzeskim.

 

Przy stawie.

Dotykam rzeczywistości

przy stawie w parku nad morzem.

Dlaczego nie na plaży?

Bo w tłumię się gubię.

Potem szukam długo.

Nie wiem, gdzie mój początek, a gdzie koniec.

Tutaj przy stawie

widzę siebie w odbiciu nieporuszonej wody.

Nie dowierzam,

ja to ta kobieta?

Nieznajoma w okularach przeciwsłonecznych

i kapeluszu lekko wytartym pomidorowym?

Poważna mina,

śmiejące się oczy.

Czy ja naprawdę istnieję?

Może jedynie w umyśle Twórcy świata?

W parku w Kołobrzegu.

 

Fontanna.

Jak panna rozkapryszona

rozbija wokół kawałki wodne nastroju.

Myślę o tobie

jak siadasz obok mnie na ławce.

Milczeniem swoim mnie obejmujesz.

Szyję całujesz.

Palcami do piersi wędrujesz.

Zasłaniasz nas przed światem kurtyną pożądania.

I tylko fontanna się nie zgadza.

Krzyczy wielkim strumieniem.

- Nie jestem twoja,

nie chcę, nie pozwolę.

Magia chwili się rozkłada

P. S. Mogłabym tak wspominać i wspominać, a najlepiej wsiąść do 

maszyny czasu i jeszcze raz przeżyć lato na brzegu morza. 

Podzielcie się swoim latem. Jakie ono było? Tęsknicie za 

następnymi wakacjami?