tag:blogger.com,1999:blog-19985958722955396412024-03-19T09:48:43.435+01:00LubisłowaJestem kobietą, która lubi słowa i stąd tytuł mojego bloga.
Mój blog jest dla tych, którzy tak jak ja czytają chętnie opowiadania, wiersze i artykuły na różne tematy.
Tutaj znajdziecie moje opowiadania, wiersze i refleksje, spostrzeżenia w artykułach.
,,Gdyby podzielić ludzi na ,,psowatych,, i ,,kotowatych,, ,
myślę, że mam całkowicie kotowaty charakter.” Haruki Murakami.Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.comBlogger288125tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-65635352157991106442022-02-02T20:24:00.000+01:002022-02-02T20:24:19.895+01:00Nowy blog.<p> <span style="font-size: large;">Część z Was, może nawet większość, nie wie, że moje milczenie tutaj nie znaczy, że przestałam pisać, tylko zwyczajnie zmieniłam miejsce pisania. Dość długo tworzyłam na dwóch blogach, lecz wreszcie postanowiłam odejść stąd i pisać na nowym blogu. Dziś przychodzę do Was, żeby Was zachęcić do zaglądania i czytania moich tekstów na nowym blogu. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiWJBJCPrT48LG2LGgl8ADcOOHXh8zCo27NHzLJgvOsEsSxum3eSzAWpKT_oZ9ihCRGM-qa7coAgDWrDjs3xDirk5xQzPDp16KpeqS4XBR4mSDj6amQFP_E9jRxEgqJnJXrFqVCb14R_RFdrNDgWeB047o8QKfVG-9JcF6hNtc7v7oc0N6VyEqf6oj6=s900" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="269" data-original-width="900" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiWJBJCPrT48LG2LGgl8ADcOOHXh8zCo27NHzLJgvOsEsSxum3eSzAWpKT_oZ9ihCRGM-qa7coAgDWrDjs3xDirk5xQzPDp16KpeqS4XBR4mSDj6amQFP_E9jRxEgqJnJXrFqVCb14R_RFdrNDgWeB047o8QKfVG-9JcF6hNtc7v7oc0N6VyEqf6oj6=w640-h192" width="640" /></a></div><br /><span style="font-size: large;">A tu linki do ostatnich wpisów: </span><p></p><p><a href="https://lubislowa.pl/anioly-w-sensbezsensie/" style="font-size: x-large;">Anioły w Sensbezsensie</a></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhnsKs8ObSNLgw-1yLTa_Kd4F3APVUK-QfvFGPLTr_fqqMzSk8UB4S-XRsys7KxB5ogF_vvHTOzxL70mybGHFcnWs9i3ia-qF3f8H6wZdTIEgmNkMQsSMDKuF5y4LEUshnvS9hrgOOMIdqNuIBN6CBuTilnDQwHvFHMWX06twBg7etveDTkd2uRKQji=s564" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="438" data-original-width="564" height="498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhnsKs8ObSNLgw-1yLTa_Kd4F3APVUK-QfvFGPLTr_fqqMzSk8UB4S-XRsys7KxB5ogF_vvHTOzxL70mybGHFcnWs9i3ia-qF3f8H6wZdTIEgmNkMQsSMDKuF5y4LEUshnvS9hrgOOMIdqNuIBN6CBuTilnDQwHvFHMWX06twBg7etveDTkd2uRKQji=w640-h498" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Tomas Alen Kopera.</td></tr></tbody></table><br /><p><a href="https://lubislowa.pl/czerwony-2/"><span style="font-size: large;">Czerwony</span></a><br /></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgBaUPmF3B0Oq97kPmZhj6FtkN4e8uoKN8w-WLXVtba8COLdp3ZnDLNxYPPVAllG0bltV13xITgKpkHG3idvPzomdxdJRFcuQ1sZwdIoghh_mPx3m7q5Ujxk88jDeqvJl2zcuC8eD6_M1FB1UKadRYw3SpceqiXNQslIWapZIVnqGft6Sl-FgnRo3xv=s750" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="429" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgBaUPmF3B0Oq97kPmZhj6FtkN4e8uoKN8w-WLXVtba8COLdp3ZnDLNxYPPVAllG0bltV13xITgKpkHG3idvPzomdxdJRFcuQ1sZwdIoghh_mPx3m7q5Ujxk88jDeqvJl2zcuC8eD6_M1FB1UKadRYw3SpceqiXNQslIWapZIVnqGft6Sl-FgnRo3xv=w366-h640" width="366" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Ivan Tao.</td></tr></tbody></table><br /><p><a href="https://lubislowa.pl/celestyna/"><span style="font-size: large;">Celestyna</span></a><br /></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhA72C0xQ2Mg4Ihy9YJQSSC_c0z4xGzezi485zfMG6Kfs449PVqHZ7AUPDxhvQaWdlIa_UGoLn5gAsxvoMa1xIOX2JKfWk7Lv7wdFmmo0IL97vDvbYdpHCO6sfMHMiWbqdqJLXgXRsGlQSVX7_1ckajNbMqLYPBQUvTD5JRCkiDpU0B1RgdvLMVVSOi=s798" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="798" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhA72C0xQ2Mg4Ihy9YJQSSC_c0z4xGzezi485zfMG6Kfs449PVqHZ7AUPDxhvQaWdlIa_UGoLn5gAsxvoMa1xIOX2JKfWk7Lv7wdFmmo0IL97vDvbYdpHCO6sfMHMiWbqdqJLXgXRsGlQSVX7_1ckajNbMqLYPBQUvTD5JRCkiDpU0B1RgdvLMVVSOi=w452-h640" width="452" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Inge Look</td></tr></tbody></table><br /><p><br /></p><p><a href="https://lubislowa.pl/ciotki/"><span style="font-size: large;">Ciotki</span></a><br /></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjfwDBybYC1gLLsREYAEhyXzcQXsWpQUzWXau_XqlOjSPbmv0ktDl-RthR5g0QjiR_hLjtooRg5kXgiaDqf0mu8cRRnSD-LTiOVAt_R0S8NxTQOhzDh88Zofvr9Tl8FCdXMvQ8GgefHRv_RosJRiHmYOGCK8gCqYU2wDfGr6jpnXOHXOXT1M81KnCM9=s563" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="515" data-original-width="563" height="586" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjfwDBybYC1gLLsREYAEhyXzcQXsWpQUzWXau_XqlOjSPbmv0ktDl-RthR5g0QjiR_hLjtooRg5kXgiaDqf0mu8cRRnSD-LTiOVAt_R0S8NxTQOhzDh88Zofvr9Tl8FCdXMvQ8GgefHRv_RosJRiHmYOGCK8gCqYU2wDfGr6jpnXOHXOXT1M81KnCM9=w640-h586" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Tom Burnes.</td></tr></tbody></table><br /><p><br /></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Mam nadzieję, że obrazy Was zachęcą i zaczniecie czytać moje nowe testy na nowym blogu. Zapraszam jutro i w każdy czwartek :)</span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-32443040590051817332021-11-30T19:26:00.002+01:002021-11-30T19:26:19.697+01:00Ulica Koszmarów.<p> <span style="font-size: large;">Krajobraz za oknem sprawia, że sięgam do dawnych wierszy o ulicy Koszmarów. Przyglądam im się, zastanawiam, ile w nich prawdy, a ile programu, który nie pozwala zobaczyć późnej jesieni i zimy w lepszym świetle. Dlaczego właśnie tak to widzę, nie inaczej? Tak czyli jak i czy ulica Koszmarów może być wesołą ulicą?</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFpxurbHLR5D0jL3RL_fgiyzd0HUGxu3YsrcKFBRdEx2s25DLkWBVC96e5vgFJG1otCVmjtVpLjILaY9cb55-8gSv8_kaXa-InEMIF3PCpph6V3Hhh7gOlDWt4_UbzyBjiNFQBRsp3mq8/s565/ulica+Koszmar%25C3%25B3w+2+Jacek+yerka.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="565" data-original-width="450" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFpxurbHLR5D0jL3RL_fgiyzd0HUGxu3YsrcKFBRdEx2s25DLkWBVC96e5vgFJG1otCVmjtVpLjILaY9cb55-8gSv8_kaXa-InEMIF3PCpph6V3Hhh7gOlDWt4_UbzyBjiNFQBRsp3mq8/w510-h640/ulica+Koszmar%25C3%25B3w+2+Jacek+yerka.jpg" width="510" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Jacek Yerka.<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /><b>Ulica koszmarów.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Gdzieś </span></p><p><span style="font-size: large;">za górami, za lasami</span></p><p><span style="font-size: large;">daleko</span></p><p><span style="font-size: large;">snują się zagubione dzieci</span></p><p><span style="font-size: large;">na cud czekają</span></p><p><span style="font-size: large;">nie mogą wrócić<b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;">Mikołaj wytarł ślady</span></p><p><span style="font-size: large;">obiecał, że im przyniesie</span></p><p><span style="font-size: large;">worek z prezentami</span></p><p><span style="font-size: large;">dni mijają</span></p><p><span style="font-size: large;">ulica wciąż pełna śniegu</span></p><p><span style="font-size: large;">prezentów ani śladu</span></p><p><span style="font-size: large;">marzną palce</span></p><p><span style="font-size: large;">marzną nogi</span></p><p><span style="font-size: large;">nikt nie podaje ciepłej herbaty.<b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b></b></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXjKGfw0KnVqP-f0hE9-Iar5YyrkB0F6R8PrDYvxlhVRHhlkiEYopgO9OwXQCR8VDeZWZo7gZwcFMnnKER88xk23G1xWTTgTQyP_askqn0V0Fn_zesi_FGcewAcc4G4CE3hDwLJd7ktnA/s639/cebula+Dilka+Bear.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="639" data-original-width="524" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXjKGfw0KnVqP-f0hE9-Iar5YyrkB0F6R8PrDYvxlhVRHhlkiEYopgO9OwXQCR8VDeZWZo7gZwcFMnnKER88xk23G1xWTTgTQyP_askqn0V0Fn_zesi_FGcewAcc4G4CE3hDwLJd7ktnA/s16000/cebula+Dilka+Bear.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Dilka Bear<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><b><br /> Cebula.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Codziennie kroi cebulę</span></p><p><span style="font-size: large;">obiad dla Mikołaja gotuje</span></p><p><span style="font-size: large;">on ją słowami pielęgnuje</span></p><p><span style="font-size: large;">ona i tak płacze</span></p><p><span style="font-size: large;">chce do domu wrócić</span></p><p><span style="font-size: large;">ale drogę znów zasypało. <br /></span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiClMGPfTQUUnWwzJUMjBApfV7aYXFtYeJgn4_NfT2_i3hdI09BvaJF6oojyaOKAmdTH32drpu9GTFlBeGiqmHPJ53Ucypnr4Lpd1F9wy3vR90bx5Mv8bv8LWDY4XZMlueuvxa-iKEKlRI/s350/g%25C5%2582%25C3%25B3d+3.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="272" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiClMGPfTQUUnWwzJUMjBApfV7aYXFtYeJgn4_NfT2_i3hdI09BvaJF6oojyaOKAmdTH32drpu9GTFlBeGiqmHPJ53Ucypnr4Lpd1F9wy3vR90bx5Mv8bv8LWDY4XZMlueuvxa-iKEKlRI/w497-h640/g%25C5%2582%25C3%25B3d+3.jpg" width="497" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Beryl Cook<br /></td></tr></tbody></table><p><br /><span style="font-size: large;"><b> Głód.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Wielki</span></p><p><span style="font-size: large;">brzuch nosi przed sobą</span></p><p><span style="font-size: large;">na plecach worek</span></p><p><span style="font-size: large;">mówi, że coś dla ciebie trzyma</span></p><p><span style="font-size: large;">pytasz, co</span></p><p><span style="font-size: large;">wyliczać zaczyna</span></p><p><span style="font-size: large;">sernik, karpatka</span></p><p><span style="font-size: large;">murzynek, szarlotka</span></p><p><span style="font-size: large;">zebra, krówka</span></p><p><span style="font-size: large;">ptasie mleczko</span></p><p><span style="font-size: large;">wuzetka, czekolada czarna</span></p><p><span style="font-size: large;">herbatniki</span></p><p><span style="font-size: large;">seria jak z karabinu</span></p><p><span style="font-size: large;">padasz<b> </b>ze smakiem na języku</span></p><p><span style="font-size: large;">głód się śmieje.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIAgITCDayvQSwLp6bEgTMfoMtZ5Yv3ayHzKGbV4AWXHz7Pa6ompNbpHKkN_pSxVBsav08WEFkk5BEFmm2kCcXqRZtzaZVaVVvALNBM2NcS_E-K2KOeZRg65kl6jsQAv55WfiHiSvsl98/s773/Miko%25C5%2582aj+2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="773" data-original-width="564" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIAgITCDayvQSwLp6bEgTMfoMtZ5Yv3ayHzKGbV4AWXHz7Pa6ompNbpHKkN_pSxVBsav08WEFkk5BEFmm2kCcXqRZtzaZVaVVvALNBM2NcS_E-K2KOeZRg65kl6jsQAv55WfiHiSvsl98/s16000/Miko%25C5%2582aj+2.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Nie znam autora obrazu.<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Mikołaj.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span>
</p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">Makijaż
na twarzy</span></span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">na
głowie czapka</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">jak
krew czerwona</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">kurtka
zbyt ciasna</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">buty
zimowe</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">biała
broda</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">nic
ująć</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">nic
dodać</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">na
pewno nikt</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">inny</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">tylko
Mikołaj</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">co
on tam </span>
</p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">w
krzakach chowa?</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">worek
z prezentami?</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">podchodzi
bliżej</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">agent
Janek</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">bada
zawartość</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">krzaków</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">chciałby
wyciągnąć</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">coś
fajnego</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">a
tu nagle...</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">niemożliwe.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">a jednak</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">w
worku</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">korpus
faceta</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">w dodatku nagi</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">i chyba jeszcze świeży</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">Janek
puszcza</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">wiatry
z głębi</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">pośladków</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">i
ze strachu.</span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHZzbb37ZGgOhVjWNNtU6HPSAhz8JblS_x7nXi5MPuyH8uR-kKE-5AkUmJ7Si5J1SMeFRlN0kNEN9ozAwZUnLV-d8jSyVCqT2pEDxDqwF6xHvYOFvewkrmtf-l5OmKzOWMkT1gXBjJxPc/s563/weso%25C5%2582y+obrazek.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="467" data-original-width="563" height="530" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHZzbb37ZGgOhVjWNNtU6HPSAhz8JblS_x7nXi5MPuyH8uR-kKE-5AkUmJ7Si5J1SMeFRlN0kNEN9ozAwZUnLV-d8jSyVCqT2pEDxDqwF6xHvYOFvewkrmtf-l5OmKzOWMkT1gXBjJxPc/w640-h530/weso%25C5%2582y+obrazek.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Dona Gelsinger<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Wesoły obrazek.</b></span><p></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">Przed wejściem na ulicę Koszmarów</span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">wisi reklama</span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">wejdź proszę</span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">poznaj Mikołaja</span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">przeżyj z nim śnieżne przygody.</span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"> </span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">P. S. Może gdybym nie wychodziła z domu na długie spacery, </span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">umiałabym się późną jesienią i zimą zachwycić, podziwiałabym też </span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">Mikołaja, bo z perspektywy ładnych obrazków i świata za oknem </span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">obecna pora roku jest piękna, czyż nie?</span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"> </span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">To mój ostatni wpis tutaj. Zapraszam wszystkich na swoją nową </span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;">stronę: <a href="https://lubislowa.pl/">Lubisłowa</a>. Ostatnio na tej stronie pojawiła się opowieść: </span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><a href="https://lubislowa.pl/ciotki/">Ciotki</a>.<br /></span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"> </span></p>
<p></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-26183431773707141852021-11-16T17:29:00.000+01:002021-11-16T17:29:50.321+01:00Światy.<p> <span style="font-size: large;">Pod warstwą rzeczywistości kryją się inne światy. Pewnie zapytasz, pod którą, a ja wtedy odpowiem, nie wiem. Może tu z boku z lewej strony, na górze pod sufitem, tam, gdzie nie sięga twoje oko, w szafie, w szufladzie, w studzience na ulicy, za gwiazdami w nocy i oczywiście za lustrem.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0yF3-C_WV8L7Kyi3hhi1jXQMtFoX6an58uLfeAHjQsNrlfhUmDHgF5_E5TkUe0Ciei8L-PNdGeHqPVgcLOaityK5smsr3SFqvWJE4TH44hxkq0r6VXTouXulPRFMXqZJyr7YZeo-yh3g/s564/drzewo+Jacek+Yerka+2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="445" data-original-width="564" height="504" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0yF3-C_WV8L7Kyi3hhi1jXQMtFoX6an58uLfeAHjQsNrlfhUmDHgF5_E5TkUe0Ciei8L-PNdGeHqPVgcLOaityK5smsr3SFqvWJE4TH44hxkq0r6VXTouXulPRFMXqZJyr7YZeo-yh3g/w640-h504/drzewo+Jacek+Yerka+2.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Jacek Yerka.<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Świat drzewa.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Drzewo istnieje tu od zawsze. Nikt nie pamięta czasów przed i nie wyobraża sobie czasów po. Wszyscy mieszkają na drzewie. Pytanie, jacy wszyscy? Ludzie i ich zwierzęta. Psy, koty, krowy, konie, owce. Jak wchodzą i jak schodzą? Niewidocznymi z zewnątrz drogami, ścieżkami pełnymi magii, szlakami przekazywanymi w rodzinie z pokolenia na pokolenia. Obcy tu nie wejdą, chociaż nigdy nic nie wiadomo. Drzewianie, jak mówią o sobie ci, którzy tutaj żyją ( nie mylić z dawnym słowiańskim plemieniem ), znają proroctwo złotego liścia. Zgodnie z nim nadejdą czasy, gdy skończy się życie drzewa. Czy ktoś je zetnie, czy umrze samo? Nikt tego nie wie. Co stanie się wtedy z drzewianami? Czy przeniosą się na inne drzewo? Czy raczej osiedlą w otaczającej drzewo dolinie? Pytania pozostają bez odpowiedzi. Od lat pracuje nad nimi jeden z tutejszych filozofów Mądrosław. Jeśli coś odkryje, na pewno się pochwali. Czy jednak drzewianie mądrość docenią? Większość uważa filozofa za darmozjada, ofiarę losu na garnuszku swoich bliskich - siostry Iwony i jej męża Zbysława. Ich rodzice zginęli w wyprawie poza drzewo. Też byli niespełna rozumu, bo kto mądry wybiera się tak daleko. Drzewianie na samo wspomnienie kiwają głowami ze zdziwienia. Na Mądrosława patrzą z mieszaniną litości i obrzydzenia. Gdy Mądrosław rozmyśla nad pytaniami, Zbysław się zastanawia, czy istnieje sposób pozbycia się szwagra. Na razie ani jeden ani drugi do niczego nie doszedł. Wieczorem ciężar myśli usypia Mądrosława, a Zbysławowi spać nie pozwala. Jak widać świat drzewa niewiele różni się od naszego. Tu i tam jedni zasypiają od razu, inni wiercą się w swoich łóżkach. Tymczasem zegar życia tyka bez przerwy.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg63NMnzbKetpKp6wjkb77egBE0j3NLjKxcz3b-aeRPkBeUEztEd696B-MLwUbNJ00-iTK60y7tV2e8-WyIDMlCnfmF89srsYn_5nenMH3iHdGVhJrafKgjb7xAq5Td3hhsVrNGddhMk5k/s600/%25C5%259Blimak+Catrin+Welz+Stein.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="450" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg63NMnzbKetpKp6wjkb77egBE0j3NLjKxcz3b-aeRPkBeUEztEd696B-MLwUbNJ00-iTK60y7tV2e8-WyIDMlCnfmF89srsYn_5nenMH3iHdGVhJrafKgjb7xAq5Td3hhsVrNGddhMk5k/w480-h640/%25C5%259Blimak+Catrin+Welz+Stein.jpg" width="480" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Catrin Welz-Stein.<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /><b> Świat wróżek.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Pełen kolorowych gwiazdek, małych i dużych światełek. Świeci się jak bożonarodzeniowa choinka. Wróżki tańczą, śpiewają, rozrzucają wciąż nowe i nowe iskierki. W tym prawie raju jedna tylko Bożena czuje się nieszczęśliwa. Ona nie lubi gwiazdek, ani żadnych światełek i wcale nie chce tańczyć, nie znosi śpiewać w chórze. Marzy jej się wyprawa w kosmos lub do równoległych światów. Tak, ona czuje, że takie istnieją, ale jak się tam dostać. Żadne lustro nie chce jej przenieść. Podobno na granicy świata zamieszkanego przez wróżki żyje czarodziejka, która mogłaby pomóc Bożenie. Co będzie chciała w zamian? Czy gra jest warta świeczki? Tak, czy inaczej, Bożena iść do niej musi. Dłużej w swoim-nieswoim świecie nie wytrzyma. Niestety po drodze zostaje porwana przez Mikołaja i zabrana do naszej rzeczywistości. Tutaj razem z Mikołajem rozdaje prezenty i wciąż ma nadzieję, że spotka kogoś, kto ją uwolni spod czaru Mikołaja.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtm-D-YPQ2L4qq-TgNzRandl1S088wlPoHYIZHcP7E4u8MtXykexet8tzdr8CDY0KBtM5-JC6yGNX3aWp581IJBtnpmymaUKKPE6S45K4XJ9v8JVlv94EJCSeyPhIrnH9x3vVyOTqEgpU/s864/maszyna+do+szycia.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="864" data-original-width="563" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtm-D-YPQ2L4qq-TgNzRandl1S088wlPoHYIZHcP7E4u8MtXykexet8tzdr8CDY0KBtM5-JC6yGNX3aWp581IJBtnpmymaUKKPE6S45K4XJ9v8JVlv94EJCSeyPhIrnH9x3vVyOTqEgpU/s16000/maszyna+do+szycia.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Anna Silivonchik<br /></td></tr></tbody></table><p><span style="font-size: large;"><br /><b> Świat maszyny do szycia.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Wymyślony przez Ilonę, gdy miała dwa lata. Tutaj się chowała, choć nie pamięta przed czym. Może przed babcią, która później odpytywała ją zawsze i wszędzie z tabliczki mnożenia i nie tylko. Babcia umiała wymyślać nudne zajęcia. Pod tym względem przypominała postać z Muminków - Ciotkę Paszczaka. Ona też nie pozwalała na swobodną zabawę. W świecie Ilony nie ma miejsca dla takich bohaterów. Ludzie tam chodzą spokojni i bez zegarków na rękach. Dzieci bawią się od rana do nocy w wymyślone przez siebie, nie przez dorosłych zabawy. Przedszkole i szkoła też są inne. Każdy uczy się tego, co lubi i czego chce się uczyć. Dorośli mu nie mówią, co musi robić, a czego nie musi. Ilona często chowa się w swoim zmyślonym świecie. Wystarczy, że zamknie oczy lub sobie wyobrazi, że je zamyka. Rzeczywistość już do niej tak łatwo nie dociera. Niestety dla dorosłych to objaw choroby. Nie wierzą, że świat maszyny do szycia naprawdę istnieje. Już do Ilony przypięli łatkę-etykietę autystycznego dziecka. Czy Ilona kiedyś porzuci swoją cudowną krainę? Czy stanie się zwykłym dzieckiem? Pytania rozbijają się o ściany świata maszyny do szycia.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkTqiUf3nWvnOwUCsObq8D7SFLuPYVMTEpWlSUwDxrGUJf_-iVIGZeTpq6-U-uSZ3NsQrmOmtpIiuwxC6hs4e6g7PX-o0KNIn0oRXY9BaYE3S9yGdcWzvBVbuov6FeZEssCjaFGxmnPyM/s820/kobieta+Rafa%25C5%2582+Olbi%25C5%2584ski.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="820" data-original-width="564" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkTqiUf3nWvnOwUCsObq8D7SFLuPYVMTEpWlSUwDxrGUJf_-iVIGZeTpq6-U-uSZ3NsQrmOmtpIiuwxC6hs4e6g7PX-o0KNIn0oRXY9BaYE3S9yGdcWzvBVbuov6FeZEssCjaFGxmnPyM/s16000/kobieta+Rafa%25C5%2582+Olbi%25C5%2584ski.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Rafał Olbiński<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /><b> Świat w cieniu kobiety.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Szymon tak jak Ilona stworzył sobie swój świat. Jego świat składa się głównie z cienia rzucanego przez wspaniałą idealną kobietę. Kiedyś Szymon myślał, że to jego matka. Potem sądził, że pierwsza żona, wreszcie druga. Jednak każda z nich bladła, gdy wkraczał do swojego świata. Idealnej kobiecie żadna nie mogła dorównać i nawet się nie starała. Obie żony same odeszły pokonane marzeniami Szymona, jego ciągłym bujaniem w obłokach. Z pracy też go w końcu wyrzucono z tych samych powodów. Mimo to Szymon nie przestaje śnić na jawie. Raz stworzony świat nie chce zniknąć, chce trwać. Kobieta patrzy na niego, pokazuje mu słońce, księżyc, nagie części swojego ciała. Nęci swoją urodą, lecz zawsze z daleka, nigdy z bliska. Czy Szymon kiedyś ją porzuci? Czy zauważy, że cień rzucany przez wymyśloną kobietę nie daje mu szczęścia, że szczęście trzeba szukać w sobie? Jeśli tak się stanie, narrator na pewno mnie o tym zawiadomi i może powstanie z tego całkiem fajna powieść. Na razie obraz świata pełnego cienia wielkiej kobiety trochę mnie znudził i zmęczył.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Podobał się Wam jeden z opisanych przeze mnie światów? Chcielibyście, żebym rozwinęła opowieść o jednym z tych światów, czy raczej macie dość? Jak wyglądałby Wasz ulubiony świat?<br /></span></p><p></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-54063910249306281322021-11-02T17:20:00.002+01:002021-11-02T17:20:45.471+01:00Na progu listopada.<p> <span style="font-size: large;">O czym myślę, gdy listopad puka do drzwi? Co mi się wtedy marzy i dlaczego? Wszystkie lub prawie wszystkie myśli zebrałam i znów ułożyłam wiersze.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAPtBSRaTGO-tSsEcCIdVjIULTEPR9SLnu1IJwnMSvXcQMrV8JJnZeu0LTGN2GKXFyNqnO2magYY8FbaH7zmxCM1Fw7Bl3XJFulbUW5e45DAWZFFsRbb4xsjoz6_WledIdYmQSDBnGK-Y/s564/niebieska+suknia+Maggie+Taylor.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="564" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAPtBSRaTGO-tSsEcCIdVjIULTEPR9SLnu1IJwnMSvXcQMrV8JJnZeu0LTGN2GKXFyNqnO2magYY8FbaH7zmxCM1Fw7Bl3XJFulbUW5e45DAWZFFsRbb4xsjoz6_WledIdYmQSDBnGK-Y/w640-h640/niebieska+suknia+Maggie+Taylor.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Maggie Taylor.<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Niebieska suknia.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Świat zakrywam </span></p><p><span style="font-size: large;">niebieską suknią</span></p><p><span style="font-size: large;">może stanie się lekki</span></p><p><span style="font-size: large;">nabierze kolorów</span></p><p><span style="font-size: large;">motyle zaczną krążyć wkoło</span></p><p><span style="font-size: large;">ocean zaśpiewa pieśnią syreny</span></p><p><span style="font-size: large;">zima minie bardzo szybko.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJmJatXL8VXmCmaw51CzPisAtWbAoa2ba9cNWQuVDHF-69MHbiFhZqfNQzfD6j-R8aObXw3XLeGsMZRVnWs_DB5vBIw1-7M7ljNTUC3TmH9Q-sy2X_HrsdeccKtmmYiEw5n0f7_mY4bS4/s845/dwaj+panowie+Beth+Conklin.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="845" data-original-width="564" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJmJatXL8VXmCmaw51CzPisAtWbAoa2ba9cNWQuVDHF-69MHbiFhZqfNQzfD6j-R8aObXw3XLeGsMZRVnWs_DB5vBIw1-7M7ljNTUC3TmH9Q-sy2X_HrsdeccKtmmYiEw5n0f7_mY4bS4/s16000/dwaj+panowie+Beth+Conklin.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Beth Conklin.<br /></td></tr></tbody></table><p><span style="font-size: large;"><br /><b>Dwaj panowie</b></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">sypią
motylami</span></span></span>
</p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">aż
tracisz jasność w głowie</span></span></span></p>
<p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">nici
prawdy się zrywają</span></span></span></p>
<p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">dobre
myśli znikają</span></span></span></p>
<p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">dwaj
panowie iluzji mistrzami</span></span></span></p>
<p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">uwierz
sobie.</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"></span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2aRdk0J80pzI8jqKhJPgqr0paG_p-oohMQ9OTRwhJ2ZOUI9W9J1kAap478Xt6qWy97_7GiXmDJDewt2xXvQyYVZxXfrmCPGmj1rkyP5l5Yv-bd6af0ZsgvolMnGiZeBo4nDoj9Oh7axQ/s750/herbata+Catrin+Welz-Stein..jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2aRdk0J80pzI8jqKhJPgqr0paG_p-oohMQ9OTRwhJ2ZOUI9W9J1kAap478Xt6qWy97_7GiXmDJDewt2xXvQyYVZxXfrmCPGmj1rkyP5l5Yv-bd6af0ZsgvolMnGiZeBo4nDoj9Oh7axQ/s16000/herbata+Catrin+Welz-Stein..jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Catrin Welz-Stein.<br /></td></tr></tbody></table><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"><br /> </span></span></span><p></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><b><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"> Czasem</span></span></span></b></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">gdy piję herbatę</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">nie myślę o tobie</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">ale mi kiedyś zawróciłeś w głowie</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">aż dziw</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">że przetrwałam</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">wśród twoich bajek się nie zgubiłam</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">wciąż żyję</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">a może jestem martwa</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">śnię</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">że herbatę piję. </span></span></span><b><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></b></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><b><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></span></b></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><b><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"></span></span></b></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPWr1QmrjCfiVivOiFAbRqhAPQCfy5l-WhZwQaIG-ZZqdm8b26pmW0Vp_iW2L1JnKoNej4oIOy98j7s8ssKyyC8VMwtYNcqYqHUohxKd8trku-AZ-R6k7px3bIO_SlvO-fAazdIcKpFqw/s750/deszcz+Catrin+Welz-Stein.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPWr1QmrjCfiVivOiFAbRqhAPQCfy5l-WhZwQaIG-ZZqdm8b26pmW0Vp_iW2L1JnKoNej4oIOy98j7s8ssKyyC8VMwtYNcqYqHUohxKd8trku-AZ-R6k7px3bIO_SlvO-fAazdIcKpFqw/s16000/deszcz+Catrin+Welz-Stein.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Catrin Welz-Stein.<br /></td></tr></tbody></table><b><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><br /><span style="font-size: large;"><br /></span></span></span></b><p></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"> <b>Deszcz.</b></span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">spadł
nagle</span></span></span></p>
<p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">słowa
spłynęły za kołnierz</span></span></span></p>
<p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">może
napisze powieść</span></span></span></p>
<p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">a
może się położy</span></span></span></p>
<p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">sen
też jest potrzebny.</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"></span></span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWR3E5mempzHUMq8FVnrF67Ekhvrq-pTne24uNU4VrBulvLr8g_Chu4PATObXAmJO-woR8Rk1xczbKzX50rE_XZtUkRGHnvRXgjeasu_ubB-6dOpX3E_VMigb6wb4BIVgBZfNStykXE6E/s700/%25C5%259Blimak+Teresa.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="533" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWR3E5mempzHUMq8FVnrF67Ekhvrq-pTne24uNU4VrBulvLr8g_Chu4PATObXAmJO-woR8Rk1xczbKzX50rE_XZtUkRGHnvRXgjeasu_ubB-6dOpX3E_VMigb6wb4BIVgBZfNStykXE6E/s16000/%25C5%259Blimak+Teresa.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Teresa Kluszczyńska.<br /></td></tr></tbody></table><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"><br /> </span></span></span><p></p>
<p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"><b> Chodźmy</b></span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">już ślimaku</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">trzeba ruszyć w drogę</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">gdzie</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">do lata nad morze.</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">P. S. Jak zwykle kończę optymistycznie ładnym obrazkiem. </span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">Czy ładnymi słowami? Sami oceńcie. Lubicie listopad?</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">Myślicie już o świętach?</span></span></span></p><p style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: large;">Zapraszam Was na swój drugi blog i opowieść o <a href="https://lubislowa.pl/corka-gracza-2/">córce Gracza</a>.<br /></span></span></span></p>
<p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-9862989063113018362021-10-19T18:07:00.003+02:002021-10-19T18:07:44.957+02:00Lustra<p> <span style="font-size: large;">Kwadratowe, prostokątne, owalne, okrągłe, duże i małe. Odbijają znajdujące się przed nimi przedmioty, ale czy tylko? Co zobaczysz w lustrze postawionym naprzeciwko innego lustra? Co znajdziesz w lustrach, które nie są zwyczajne? Czy w ogóle istnieją takie lustra? Przypuśćmy, że tak. Poniżej opowiedziane przez lustra krótkie historie.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr3SViLfsUy9dhVUFp2Nt87CnJLS5y-r8cwE1muqalohYkZVutGYp-YNbE5Fa6rXgRaRsnoquJAQ2El_9qLJBKtorbfoupScrNlEs2bPuJqjz7UdYxJYxEfdjKP0bGrQlRvcGNxMA33KE/s500/alicja+2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr3SViLfsUy9dhVUFp2Nt87CnJLS5y-r8cwE1muqalohYkZVutGYp-YNbE5Fa6rXgRaRsnoquJAQ2El_9qLJBKtorbfoupScrNlEs2bPuJqjz7UdYxJYxEfdjKP0bGrQlRvcGNxMA33KE/w640-h640/alicja+2.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Maggie Taylor<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Lustro numer jeden - Alicja.<br /></b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Na okrągło opowiada historię Alicji, chociaż trochę inną od tej znanej. Lustro nie lubi znanych historii. Pewnie dlatego snuje własną. Dość dziwna to historia. Alicja przeszła przez lustro do innego świata, lecz nigdy stamtąd nie wróciła. Podobno zapomniała, kim jest i gdzie mieszka. Przejście przez lustro sprawiło, że straciła pamięć. Nawet, gdyby udało się jej wrócić, pamięci by nie odzyskała. Musiałaby zacząć wszystko od nowa. Tam, gdzie obecnie przebywa, nie musi znać swojego wcześniejszego życia. Dawne znajomości, wiedza nabyta w szkole, wszystko stało się nieważne. Można powiedzieć, że i tu Alicja zaczęła swoje życie od początku. Uczy się pisać, czytać, liczyć, poznaje biologię, chemię, fizykę itp. przedmioty szkolne? Lustro o tym nic nie wspomina. O relacjach z innymi też nie mówi, ani o świecie za lustrem. Odbija w sobie jeden fragment z życia Alicji. Alicja stoi obok stolika. Mała i bezradna. Obok wielki cień Alicji próbuje szepnąć dziewczynce, że naprawdę jest duża i silna. Wystarczy, że uwierzy i stanie się wielka. Niestety szept nie dociera do Alicji.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIjsrcUzVfx1YJVXSuNo0oMVif_Sdx57rzIWqUwgs93TyvIpkehkhop1VlUR4sDcPPw2HLlpeX_TMtkSXVIZtX-6vAFwbhu-nrLBRqN2WLz1lSEf-EvQEk3BbX7r1_gkpt1E5710zYSbw/s564/dom+%25C4%2587my+Maggie+Taylor.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="564" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIjsrcUzVfx1YJVXSuNo0oMVif_Sdx57rzIWqUwgs93TyvIpkehkhop1VlUR4sDcPPw2HLlpeX_TMtkSXVIZtX-6vAFwbhu-nrLBRqN2WLz1lSEf-EvQEk3BbX7r1_gkpt1E5710zYSbw/w640-h640/dom+%25C4%2587my+Maggie+Taylor.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Maggie Taylor<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Lustro numer dwa - ćma. </b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Ćma jako ćma lata nocą. W dzień zmienia się w kobietę i tak jak wiele kobiet z jej czasów prowadzi dom, dba o męża i rodzinę. Gdy nadchodzi noc, kładzie się spać. Potem przeistacza się w ćmę i przelatuje przez lustro numer dwa do innych światów. To lustro podobnie jak lustro numer jeden nie zna życia bohaterki swojej historii. Dostrzega tylko jej przejścia. Pokazuje jedną uchwyconą na dłużej chwilę. Kobieta przygląda się swemu odbiciu przez szkło powiększające. Co chce w ten sposób zobaczyć? Czego zazwyczaj nie widzi? Lustro tego nie wie. Twierdzi, że potrzebny jest jeszcze jeden obserwator. Na stole obok stoi mały domek-lampa. Wokół krążą motyle. Bracia i siostry ćmy? Czy czekają aż do nich dołączy? Czy towarzyszą jej w podróżach za lustro? Czasem tak, czasem nie. Zazwyczaj wolą się trzymać swojego domku-lampy. Tutaj czują się bezpiecznie w przeciwieństwie do ćmy, która nabiera pewności siebie dopiero po drugiej stronie lustra. Jednak tylko nocą i tylko jako ćma. W ciągu dnia staje się słabą, nieufającą sobie kobietą.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-WMVIEZMWBOHE0x8B-WfIkuRwccVgpVHfEo3DeUNky5WygweUhivXjMSs7WuCnDjhmTI94sXtkXK8MAd27MbwbfpTHxOrkMqf8y8s8alC_duL7DXqM5REr2dAG0t3rpCFpLMv-7lAGjg/s878/syrena+2+Maggie+Taylor.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="878" data-original-width="464" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-WMVIEZMWBOHE0x8B-WfIkuRwccVgpVHfEo3DeUNky5WygweUhivXjMSs7WuCnDjhmTI94sXtkXK8MAd27MbwbfpTHxOrkMqf8y8s8alC_duL7DXqM5REr2dAG0t3rpCFpLMv-7lAGjg/s16000/syrena+2+Maggie+Taylor.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Maggie Taylor<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /><b> Lustro numer trzy - syrena.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Uważa, że jego historia jest najciekawsza. Kobieta, którą podgląda codziennie nosi w sobie syrenę i mężczyznę. Syrena chroni się przed światłem słońca. Mężczyzna patrzy na nią z podziwem. To on wyciągnął ją z wody. Teraz ją karmi swoją energią. Dzięki niemu ona żyje. Tak uważa mężczyzna. Nie wie, że sam w porównaniu z syreną wygląda blado jak słaba kopia nieznanego oryginału. Oboje nie zdają sobie sprawy, że stanowią jedynie części kobiety, która co noc się budzi, podchodzi do lustra, zagląda do środka, lecz nigdy nie idzie dalej. Brakuje jej odwagi, żeby przejść przez lustro. Boi się. Syrena i mężczyzna nie pomagają jej pozbyć się strachu. Oni żyją w oderwaniu od niej, żyją jakby nie tworzyli z kobietą całości. Nie wiedzą, że są całością. Kobieta też nic o tym nie wie. Tylko lustro zna prawdę. Czasem próbuje ją wyznać kobiecie, lecz ona go nie słucha tak jak nie słucha swojej intuicji.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVoZ6XKSfalK6dRderZhOaWMXeAvlrdkMYTjvheZMJDR7y7vX290PmeKRuo-_Fn3lSoc_1I0gUv0fmCTraZLQgQesxrHdrMv4gCeanauarFgiO6Ce3Ewlbiy7e6sKTGZP05OQY-kh-hyo/s650/Herbata+i+kawa.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="371" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVoZ6XKSfalK6dRderZhOaWMXeAvlrdkMYTjvheZMJDR7y7vX290PmeKRuo-_Fn3lSoc_1I0gUv0fmCTraZLQgQesxrHdrMv4gCeanauarFgiO6Ce3Ewlbiy7e6sKTGZP05OQY-kh-hyo/s16000/Herbata+i+kawa.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Kira Panina<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><b> </b></span><p></p><p><span style="font-size: large;"><b>Lustro numer cztery - kawa i herbata.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Nie odzywa się. Gdy pytam, co chce opowiedzieć, zdaje się wzruszać ramionami. Bo, co tu opowiadać. Nikt nie przechodzi przez to lustro do innego świata, nikt niczego nie odkrywa. W lustrze odbija się jedynie kobieta pijąca kawę lub herbatę. Pije ją z małej białej filiżanki z ręką zawsze ustawioną pod tym samym kątem. Na głowie trzyma tacę, a na niej przedmioty niezbędne do parzenia. Rano pije kawę, w południe i wieczorem herbatę. Z włosów zwisają jej kluczki, którymi otwiera szuflady swojego biurka. W biurku chowa zapasy herbaty i kawy. Kobieta wygląda jak dama. Herbatę i kawę sączy małymi łykami. Zawsze krzywi się na widok pustego dna filiżanki. Chciałaby chwilę picia rozciągnąć w czasie. Tylko picie sprawia jej przyjemność. Reszta życia mogłaby przestać istnieć. Lustro patrząc na nią, umiera z nudów.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQGkkqDSKeAYG9L1MlBG4HmlxjciGuA56EBsfk3E8EgrvSBV7VGhheh7HsqypioZ4fDSHKy0ZDGWKvLwWa1qCxgVNZaGP2xtNVYfrEolFzmXZWwXzz3trDd07OnZ-sG4wiuQ_d_4e6reI/s300/g%25C5%2582uchy.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="293" data-original-width="300" height="625" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQGkkqDSKeAYG9L1MlBG4HmlxjciGuA56EBsfk3E8EgrvSBV7VGhheh7HsqypioZ4fDSHKy0ZDGWKvLwWa1qCxgVNZaGP2xtNVYfrEolFzmXZWwXzz3trDd07OnZ-sG4wiuQ_d_4e6reI/w640-h625/g%25C5%2582uchy.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Maggie Taylor.<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Lustro numer pięć - głuchy.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Tylko w tym jednym lustrze tak wyraźnie odbija się mężczyzna. Lustro twierdzi, że jest głuchy. Ja patrząc na niego, myślę, że może stara się dotrzeć do siebie prawdziwego przez wiele własnych zakłamanych wersji. Sam stworzył mechanizm, który powinien pomóc, lecz nie pomaga. Kartki wlatują przez przytwierdzoną do ucha tubę starego patefonu. Lustro uważa, że mężczyzna lubi muzykę i stąd ta tuba. Lubi też czytać i dlatego wszelkie informacje o sobie zbiera na kartkach. Mężczyzna nie wie, że sam w sobie stanowi wynalazek: połączenie muzyki, liter i ciała. Układ zamknięty? Lustro pozostawia pytanie bez odpowiedzi. Czy mężczyzna kiedyś pokona swoje fałszywe wersje? Czy stanie się szczęśliwy? Lustro milczy.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Lustra niewiele mówią. Wolą patrzeć niż mówić i stąd tak krótkie historie. Czy jakaś przemówiła do Was? Jeśli tak, to dlaczego?</span></p><p><span style="font-size: large;">Zapraszam do czytania mojego drugiego blogu. Ostatnio pojawiła się na nim opowieść o <a href="https://lubislowa.pl/straznik-czasu-2/">strażniku czasu.</a><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /> <b> </b><br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-37994568427274339752021-10-05T18:48:00.002+02:002023-09-01T00:01:12.084+02:00Koło zmian.<p> <span style="font-size: large;">Jesienią słyszę jak się toczy. W nim zmiany: duże, małe, średnie, lubiane, nielubiane, obojętne. Jak co roku o tej porze próbuję akceptować bieg koła, a moje nastroje raz są na górze, raz na dole, czasem pośrodku. Nie da się zmienić biegu koła. Ja nie znam takich sposobów. Nie można koła zatrzymać. Koło i zmiany stanowią część naszej rzeczywistości, oczywiście z mojego punktu widzenia. Wychodząc z tego ostatniego, znów układam myśli w słowa.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGMxamwIZqiS_xDbnelFi3XjHIooOITklW4sLq12hd1_ZlFPCF0ZAYYNWil3xCwxL4xyc7LzM-3kld2Ullau8k1UlaTyUc2zINh5ymM9ak3OsE6-cI-fEjrQmKIhJnkApOPSQMHgjhZks/s567/ko%25C5%2582o+zmian.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="567" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGMxamwIZqiS_xDbnelFi3XjHIooOITklW4sLq12hd1_ZlFPCF0ZAYYNWil3xCwxL4xyc7LzM-3kld2Ullau8k1UlaTyUc2zINh5ymM9ak3OsE6-cI-fEjrQmKIhJnkApOPSQMHgjhZks/w636-h640/ko%25C5%2582o+zmian.jpg" width="636" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Jacek Yerka<br /></td></tr></tbody></table><p><span style="font-size: large;"><br /> <b>Doskonałe miejsce.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Za górami, za lasami,</span></p><p><span style="font-size: large;">za linią horyzontu</span></p><p><span style="font-size: large;">istnieje doskonały ogród.</span></p><p><span style="font-size: large;">W nim wszystkie pory roku.</span></p><p><span style="font-size: large;">Jedna na prawo,</span></p><p><span style="font-size: large;">druga na lewo,</span></p><p><span style="font-size: large;">trzecia na górze,</span></p><p><span style="font-size: large;">czwarta na dole.</span></p><p><span style="font-size: large;">Czujesz jak pachną róże?</span></p><p><span style="font-size: large;">Widzisz jabłka, poziomki, truskawki?</span></p><p><span style="font-size: large;">Wejdź proszę</span></p><p><span style="font-size: large;">człowieku doskonały.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_Nw5dO-kDe-ERycT1T35pheNPbq99OXwFDiom2QyceDzXnraf-YJ47NCcNfm3KsOHd4Kh5QoXOsH5xX9zMR87k0fqLuKDlNT134gRpXCTaH8wi3yG9A_fRiMtCmISRl7nSXuzKaqzQog/s795/rozmowa.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="795" data-original-width="564" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_Nw5dO-kDe-ERycT1T35pheNPbq99OXwFDiom2QyceDzXnraf-YJ47NCcNfm3KsOHd4Kh5QoXOsH5xX9zMR87k0fqLuKDlNT134gRpXCTaH8wi3yG9A_fRiMtCmISRl7nSXuzKaqzQog/s16000/rozmowa.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Antonio Donghi<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Rozmowa.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">- Za co kochasz jesień?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Za herbatę, </span></p><p><span style="font-size: large;">za koc, w którym</span></p><p><span style="font-size: large;">chowam się przed światem,</span></p><p><span style="font-size: large;">za deszcz stukający o parapet,</span></p><p><span style="font-size: large;">za liście kolorowe.</span></p><p><span style="font-size: large;">- A lato?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Lata nie lubię.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wypala żarem skórę.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ale przecież wtedy tyle owoców i kwiatów.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie mam siły patrzeć,</span></p><p><span style="font-size: large;">podziwiać mi się nie chce,</span></p><p><span style="font-size: large;">myśleć nie umiem.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Dlaczego?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Męczysz mnie, rozumiesz?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie rozumiem.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicS8C_SBEXhpfSd59VoZAdtTGCNuMVxEB1SD3o-EJwoeGE5y5eYE3DfvmqxQ3TQ0DILRDRLTvPyUJZExxNY4psadLKX1-0hosCOOd9XozyOAD75tQf_zdFUZUgAmPe2yAVpWCzgE3cq5k/s564/pawe%25C5%2582+Kuczy%25C5%2584ski+3.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="564" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicS8C_SBEXhpfSd59VoZAdtTGCNuMVxEB1SD3o-EJwoeGE5y5eYE3DfvmqxQ3TQ0DILRDRLTvPyUJZExxNY4psadLKX1-0hosCOOd9XozyOAD75tQf_zdFUZUgAmPe2yAVpWCzgE3cq5k/w640-h640/pawe%25C5%2582+Kuczy%25C5%2584ski+3.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Paweł Kuczyński<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><b></b></span><p></p><p><span style="font-size: large;"><b>Jesienią.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Ludzie jak zombie w maskach na twarzy.</span></p><p><span style="font-size: large;">Strażnicy porządku w telewizorze rozkazują.</span></p><p><span style="font-size: large;">Podobno kłamstwo ma krótkie nogi,</span></p><p><span style="font-size: large;">a jednak trwa zbyt długo.</span></p><p><span style="font-size: large;">Słońce na obrazku w podręczniku szkolnym.</span></p><p><span style="font-size: large;">Jesienią jest tak pięknie.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvKNIquBl2WeGL9QxmCFosRuwRbJYSgO9L3Kn99_Rjrh2EUVQyCCtMZSWPaxFkUk56Ft5ua-qiTdWgqWruyctJJg9relODFyDY5hydxWtwDAB0angFIIGJJkMqUw29DPdsW1Lius4dots/s563/bajka+Claude+Monet.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="338" data-original-width="563" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvKNIquBl2WeGL9QxmCFosRuwRbJYSgO9L3Kn99_Rjrh2EUVQyCCtMZSWPaxFkUk56Ft5ua-qiTdWgqWruyctJJg9relODFyDY5hydxWtwDAB0angFIIGJJkMqUw29DPdsW1Lius4dots/w640-h384/bajka+Claude+Monet.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Nie znam autora obrazu.<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Bajka.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Świeci słońce.</span></p><p><span style="font-size: large;">Idziesz ścieżką</span></p><p><span style="font-size: large;">szczęśliwy, uśmiechnięty.</span></p><p><span style="font-size: large;">Niebieskie niebo.</span></p><p><span style="font-size: large;">Liście szeleszczą.</span></p><p><span style="font-size: large;">Niczego ci nie trzeba.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wszystko stoi na swoim miejscu.</span></p><p><span style="font-size: large;">Szkoda tylko, że to chwila.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zaraz opadnie kurtyna.</span></p><p><span style="font-size: large;">Ktoś powie, bajka się skończyła.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGS7SzEt5YXqI4pVbQ2xbX8Qx2JCdR2tLr0poqAfUrrIT8PcoUxMVQIPfRAc6KxnPIWEBWQ_vwyeGmDw9wc_krVOaEU9scOpNkYyQuVS20NRoMU1VcFa5HuYSpd7WY3LyLIcy1TtNZjOE/s600/nadzieja+LeszekKostuj.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="468" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGS7SzEt5YXqI4pVbQ2xbX8Qx2JCdR2tLr0poqAfUrrIT8PcoUxMVQIPfRAc6KxnPIWEBWQ_vwyeGmDw9wc_krVOaEU9scOpNkYyQuVS20NRoMU1VcFa5HuYSpd7WY3LyLIcy1TtNZjOE/w499-h640/nadzieja+LeszekKostuj.jpg" width="499" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Leszek Kostuj.<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Nadzieja.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Gumką ściera wszystkie żale.</span></p><p><span style="font-size: large;">Jesień, zima przemija.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wiosna znów rozkwita.</span></p><p><span style="font-size: large;">Za horyzontem lato i morze.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Pisząc ten ostatni wiersz, zdałam sobie sprawę, że się powtarzam. Często w moich wierszach pojawia się nadzieja, ale ja lubię nadzieję, zwłaszcza jesienią, gdy czuję, że za chwilę dzień stanie się krótki, nadejdzie szarość, drzewa zrzucą liście. A Wy lubicie nadzieję, macie nadzieję, cieszycie się jesienią?<br /></span></p><p></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-48248293285801532042021-09-21T18:31:00.002+02:002021-09-21T18:31:20.313+02:00Podział.<p> <span style="font-size: large;">One już ze sobą nie rozmawiają. Nawet na siebie nie patrzą. Mijają się bez słowa jak dwie nieznajome, nie jak sąsiadki. Nikt by nie uwierzył, że kiedyś się lubiły i jedna bez drugiej żyć nie mogła. Czy naprawdę jeden mały drobiazg zepsuł wszystko? Czy to naprawdę był drobiazg?</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVpzbFhtn2V3CAXfyRlH_QBA3JzRu4_gT3vycIa9h84z-7NvzBXlUb1gpAbx615XincVgNETPqxO7_NiVxixSbf_dey5XFgpgpbxC1cl4f3R5EqXwb5svxwbLWbgpTM7-2Q6fJa3Tvec8/s419/Eugenia+i+Stanis%25C5%2582awa.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="419" data-original-width="293" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVpzbFhtn2V3CAXfyRlH_QBA3JzRu4_gT3vycIa9h84z-7NvzBXlUb1gpAbx615XincVgNETPqxO7_NiVxixSbf_dey5XFgpgpbxC1cl4f3R5EqXwb5svxwbLWbgpTM7-2Q6fJa3Tvec8/w500-h640/Eugenia+i+Stanis%25C5%2582awa.jpg" width="500" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Inge Look<br /></td></tr></tbody></table><p><br /><span style="font-size: large;"><b>Eugenia.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Po raz pierwszy po przekroczeniu bramy cmentarza poczuła się nieswojo. Kto wie, może już niedługo i ją zapakują do dołu. Na razie pakowali Karola. Wokół trumny zgromadziło się sporo osób jak na te dziwne czasy wielkiej podobno choroby. Czyżby się nie bali, że się zarażą? Przyszła nawet Stanisława z obowiązkową maseczką na twarzy. Ta to się na pewno boi. Ale dlaczego, przecież już się zaszczepiła, więc nie ma powodu. Eugenia szybko uciekła wzrokiem. Trochę dalej stała zapłakana Klementyna. Szkoda jej. Znów biedaczka została sama. Kolejny facet odszedł do wieczności. Co by jej tu powiedzieć, żeby podnieść na duchu? Da się ją podnieść na duchu? Eugenia westchnęła. Dobrze pamiętała swój ból po stracie ukochanego. Nie umarł. Sam odszedł, a i tak długo nie mogła dojść do siebie. Hmm, trzeba jednak podejść i coś powiedzieć. Może przy okazji Eugenia dowie się czegoś więcej o przyczynie śmierci Karola? Czy to prawda, że zmarł wkrótce po drugiej dawce na zakrzepicę? Nie, chyba nie wypada pytać tak przy grobie. Zaprosi Klementynę do siebie. Nie dziś, ale za kilka dni, gdy już smutek Klementyny trochę minie, bo że całkiem minie na to liczyć raczej nie można.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Stanisława.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Spojrzała na Eugenię, gdy ta odwróciła się w stronę Klementyny. Co też w nią wpadło na starość? Starcze szaleństwo? Jest taka choroba? Co zmieniło Eugenię? Jej bratanek? Istnieje w ogóle ktoś taki? Czy można zgłupieć po przekroczeniu pewnej bariery wieku? Nie, nie będzie o tym myślała, nie teraz. Skupi się na słowach księdza. Odmówi Ojcze Nasz, Zdrowaś Mario. A jednak, nie potrafi. Słowa gdzieś uciekają. Myśli cisną się do głowy. Podejdzie do Klementyny jak tylko Eugenia się odsunie. Przy niej się nie odezwie. Nie i już. Owszem, ksiądz mówił o wybaczaniu, ale<b> </b>dlaczego niby ona i dlaczego teraz. Nie, nie czuje się na siłach. Nie jest doskonała i nigdy nie była i nie będzie. Może kiedyś. Stanisława westchnęła. Wypada coś powiedzieć Klementynie, że co, że on nie pierwszy nie ostatni, że jeszcze wielu umrze, jeśli się nie zaszczepią? Ale on się akurat zaszczepił. Pewnie za późno. Kto wie, czy nie był zarażony. O, rety, a jeśli ona Stanisława umrze, bo tutaj przyszła. Boże po co ona tu przylazła? Z ciekawości. Chciała zobaczyć, czy Eugenia przyjdzie i jak rodzina Karola będzie patrzeć na Klementynę, z którą mieszkał bez ślubu? Jak na nią ksiądz spojrzy? Rany, jej dawne koleżanki, nadal sąsiadki, jedna głupia, druga niemoralna. Tylko Florentyny brakuje. No, tak, ona nie chodzi na pogrzeby. Myśli pewnie, że jest nieśmiertelna, że jej to nigdy nie spotka. Zobaczymy, zobaczymy. Nie jedna mądra się tu znalazła. </span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Narrator.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Ma już dość. Odsuwa się, choć nie zapisał jeszcze żadnego dialogu. Myśli bohaterek osiadają mu na barkach jak wielki ciężar. Jeśli zaraz stąd nie wyjdzie, to go zmiażdżą. Nie ma co liczyć na pogodzenie się Eugenii i Stanisławy. Choroba je podzieliła tak jak wiele innych ludzi. Ilu teraz patrzy na siebie wilkiem. Ci biali, że tamci czarni, że przez nich oni też tacy się staną. Czarni, że biali głupi i świat się kręci w złą stronę, bo oni właśnie tacy, nie inni. Czy Narrator coś może jeszcze dodać od siebie? Nie, już nic. Lepiej sobie pójdzie, napije się herbaty, zje czekoladę i poczeka na dalszy rozwój wydarzeń.</span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. A Wy trzymacie się razem, czy też się podzieliliście?</span></p><p><span style="font-size: large;">Poprzednie części: <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2021/03/egoizm.html">Egoizm</a><b> , <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2021/04/przyjacioka.html">Przyjaciółka, </a></b> <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2019/02/cos-takiego.html">Coś takiego</a>.</span></p><p><span style="font-size: large;">Alternatywne historie Eugenii i Stanisławy: <a href="https://lubislowa.pl/eugenia-i-stanislawa-inne-sciezki/">Eugenia i Stanisława - inne ścieżki.</a><br /></span></p><p></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-13759282818952134532021-09-07T18:09:00.002+02:002022-07-29T01:23:45.893+02:00Myśli latem zebrane.<p> <span style="font-size: large;">Czy pora roku może odcisnąć swój ślad na myślach, nadać im kształt i barwę? Jeśli tak, to jaki? Zbieram myśli, przyglądam im się z uwagą i zamieniam w słowa.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGPSwszxwZcrRhCTZGckPmxeX0nePc_aYh4l_08bqYdJFWVyvFcUk0p_KuR2O9s5_nCVH_E3TPT5IovIGQ3iSo0EN9E6gOrmU2S5-UhADhClBqhFDpYDfs-3ad23eSIuL9kl0mmFb8L-I/s661/%25C5%2581%25C4%2585ka+Monet+2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="661" data-original-width="563" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGPSwszxwZcrRhCTZGckPmxeX0nePc_aYh4l_08bqYdJFWVyvFcUk0p_KuR2O9s5_nCVH_E3TPT5IovIGQ3iSo0EN9E6gOrmU2S5-UhADhClBqhFDpYDfs-3ad23eSIuL9kl0mmFb8L-I/w546-h640/%25C5%2581%25C4%2585ka+Monet+2.jpg" width="546" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Claude Monet<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Myśli latem zebrane.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Myśli latem zebrane pachną radością.</span></p><p><span style="font-size: large;">Opuszczam miasto.</span></p><p><span style="font-size: large;">Szczęście odmieniam przez przypadki.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiopN4XbQPH5A01TufAYtVhM50Yz29nvgpHsEL90Jvs6Aiw9Rq8ICOKnIIXcJQpqQ8rjVK4iAnON9_txk_zmRaxLmbVxkqZ4t07NGibyo4juvlgMkTqGTqzlZtJuDKVP3hja7na2Ok6uls/s600/Mi%25C5%2582o%25C5%259B%25C4%2587.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiopN4XbQPH5A01TufAYtVhM50Yz29nvgpHsEL90Jvs6Aiw9Rq8ICOKnIIXcJQpqQ8rjVK4iAnON9_txk_zmRaxLmbVxkqZ4t07NGibyo4juvlgMkTqGTqzlZtJuDKVP3hja7na2Ok6uls/s16000/Mi%25C5%2582o%25C5%259B%25C4%2587.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Rafał Olbiński<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Miłość.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Zakochanie to nie miłość,</span></p><p><span style="font-size: large;">lecz urok rzucony przez oczy.</span></p><p><span style="font-size: large;">Obejrzyj się przez lewe ramię.</span></p><p><span style="font-size: large;">Popukaj drewno niemalowane.</span></p><p><span style="font-size: large;">Minie.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXX2a4rv6hwGor27R2tlPKb7i7K2FFlY6MkLVPsXhuSNZ10FQv4rsofomCr2RoJsdjfhZGmtE5Zy-3pZkRa8ZF486u-4VxVKfPScZFSJrMXOBnjsASOlNUX1G35x4LRUq6gGEokISCjuc/s678/robak.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="678" data-original-width="541" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXX2a4rv6hwGor27R2tlPKb7i7K2FFlY6MkLVPsXhuSNZ10FQv4rsofomCr2RoJsdjfhZGmtE5Zy-3pZkRa8ZF486u-4VxVKfPScZFSJrMXOBnjsASOlNUX1G35x4LRUq6gGEokISCjuc/w510-h640/robak.jpg" width="510" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Avery Palmer<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Robak.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Czas robaków mam już za sobą.</span></p><p><span style="font-size: large;">Powiedziała kobieta, </span></p><p><span style="font-size: large;">którą spotkałam na ulicy.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wózek zazgrzytał z podziwem</span></p><p><span style="font-size: large;">dla jej grzeczności.</span></p><p><span style="font-size: large;">Robak w wózku się uśmiechał.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhycbM81gpOBbDRufWypwFk6ccJKfRmK1jnamDQ52ZsXkII4XjbOPoQYuuX9BKZ33zlfOBb7C73R9FbFDT-JZBBAGAM32UnM06bVbZhtsDG79ndUezYipTCX9bm9n1ijLzrHXorUdqzGMg/s563/Ludzie+cienie.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="389" data-original-width="563" height="442" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhycbM81gpOBbDRufWypwFk6ccJKfRmK1jnamDQ52ZsXkII4XjbOPoQYuuX9BKZ33zlfOBb7C73R9FbFDT-JZBBAGAM32UnM06bVbZhtsDG79ndUezYipTCX9bm9n1ijLzrHXorUdqzGMg/w640-h442/Ludzie+cienie.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Andrzej Wróblewski<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Ludzie-cienie.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Przezroczyści.</span></p><p><span style="font-size: large;">Bez twarzy.</span></p><p><span style="font-size: large;">Bez własnych myśli.</span></p><p><span style="font-size: large;">Czy ja też taka jestem?</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju8tFESIGNkTyIChsN3361riAuq8Z4-coEWMj_AQSMZzZI5kFRX8AZyYyzuH51aWWAw9OfhfeX1dG6LsZ4ZJvJarJVdn8NUzQLViWgoBe_AFHvpefywJc1nhDiAYGnCVpjnFdWdDPcmUo/s500/morze+3+Jacek+Yerka.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="396" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju8tFESIGNkTyIChsN3361riAuq8Z4-coEWMj_AQSMZzZI5kFRX8AZyYyzuH51aWWAw9OfhfeX1dG6LsZ4ZJvJarJVdn8NUzQLViWgoBe_AFHvpefywJc1nhDiAYGnCVpjnFdWdDPcmUo/w506-h640/morze+3+Jacek+Yerka.jpg" width="506" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Jacek Yerka<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Morze.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">W morzu znikają moje troski.</span></p><p><span style="font-size: large;">Słowa na plaży się wygrzewają.</span></p><p><span style="font-size: large;">Nie chcą wrócić do miasta.</span></p><p><span style="font-size: large;">Tam czeka na nie pustka.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQzkODcHLTEu-tB72LcxBkonZkOemA-bU53ynpw_k-eRgrQ4xZhzucExYD3h4KrsJakK_RfEfEWhmMImn4huwu5m7d9q3-a_UmLtK7G0mdd_3ItcVPbBVFKtFLP2fttlcxzxE7UaTyqOM/s564/Nadzieja+3.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="448" data-original-width="564" height="508" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQzkODcHLTEu-tB72LcxBkonZkOemA-bU53ynpw_k-eRgrQ4xZhzucExYD3h4KrsJakK_RfEfEWhmMImn4huwu5m7d9q3-a_UmLtK7G0mdd_3ItcVPbBVFKtFLP2fttlcxzxE7UaTyqOM/w640-h508/Nadzieja+3.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Jacek Yerka<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Nadzieja.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">To nic, że za oknem miejska szarość.</span></p><p><span style="font-size: large;">Gdzieś w głębi nadzieja i truskawki.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Czy da się powiedzieć, napisać coś więcej? Jakie było Wasze lato? Było, bo już wielkimi krokami zbliża się jesień niestety.<br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /> </span></p><p><br /><span style="font-size: large;"><br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-24467639998116346402021-05-11T18:53:00.000+02:002021-05-11T18:53:35.094+02:00Trochę światła i trochę ciemności.<p> <span style="font-size: large;">Taki już nasz świat, że zawsze można znaleźć w nim trochę tego i trochę tamtego. Ludzie noszą w sobie i światło i ciemność. Czasem więcej światła, czasem ciemności. Lgniemy do tych jasnych. Uciekamy od ciemnych. Spotykamy różnych, rzadko jedynie pełnych światła lub całkiem mrocznych. Skąd u mnie myśli o świetle i ciemności? Pojawiły się pod wpływem pewnych dwóch filmów.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHyX_mN8mkwvAPNjsOW9id2Ey3cRtPgDWSnKVyDJLTiWH64QJrbIlAizbseoRFBgMnSubv0GEmjm902mjJF1Cel2jBRZODe501LbDhM3ValYCCW98tT6ox96M0eyNoFUin9KpsTbvwwHA/s754/jasno%25C5%259B%25C4%2587+i+ciemno%25C5%259B%25C4%2587.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="754" data-original-width="564" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHyX_mN8mkwvAPNjsOW9id2Ey3cRtPgDWSnKVyDJLTiWH64QJrbIlAizbseoRFBgMnSubv0GEmjm902mjJF1Cel2jBRZODe501LbDhM3ValYCCW98tT6ox96M0eyNoFUin9KpsTbvwwHA/s16000/jasno%25C5%259B%25C4%2587+i+ciemno%25C5%259B%25C4%2587.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: David Galchutt<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Ona.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Narrator nie bardzo wie, od czego zacząć. W końcu decyduje się na światło i kobietę. Czy dlatego, że bardziej woli kobiety niż mężczyzn? Nie. Narrator lubi światło, a tak się złożyło, że to ona jest źródłem światła. Dzięki niej cała kamienica wydaje się ciepła. Patrzysz i czujesz się jak w środku swojej ulubionej bajki. </span></p><p><span style="font-size: large;">Ona ma na imię Róża i dopóki tutaj mieszka nic nikomu nie grozi. Panują wakacje, spokój i bezpieczeństwo. Gdzieś daleko za horyzontem zły świat szykuje się do drugiej wojny światowej. Tymczasem w kamienicy ludzie żyją zwyczajnie. Boy hotelowy zapełnia zeszyty wzorami matematycznymi, sąsiad Róży hoduje opuncje, Niemka wciąż czyści ręce, syn Niemki myśli o Róży itp. itd. Każdy na swój sposób korzysta ze światła, które otacza Różę, a potem nagle zapada się w ciemność, gdy Róża znika.</span></p><p><span style="font-size: large;">Co się z nią stało? Nie opowiem. Musicie obejrzeć i przekonać się sami. Czy warto? Dla niej tak i klimatu stworzonego w filmie. Wątki, akcja trochę pokręcone, nieułożone, nie zawsze dobrze rozwinięte. Zaczyna się od śledztwa w sprawie anonimowego autora popularnego przewodnika po świecie. Jednak chwilę później poszukiwania przestają być ważne. Róża i inni lokatorzy kamienicy okazują się ważniejsi. Czy słusznie? </span></p><p><span style="font-size: large;"><b>On.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Nazywa się Ed Porter. Jest świetnym informatykiem. Spada jak manna z nieba na głowę Mike Regana. Naprawia sprzęt, pomaga i naprawdę na początku wydaje się świetnym facetem. Dopiero gdy Mike odrzuca jego towarzystwo, nie chce się z nim przyjaźnić i w ogóle poza pracą nic od niego nie chce, Ed pokazuje swoją prawdziwą mroczną naturę. Brzmi ciekawie?</span></p><p><span style="font-size: large;"> Szkoda tylko, że znów nie wszystko układa się tak jak mogłoby się ułożyć, gdyby reżyser trochę się postarał. Akcja od pewnego momentu staje się przewidywalna i niestety nudna. Ciekawy temat elektronicznej kontroli i psychopatycznej osobowości nie został w pełni wykorzystany. </span></p><p><span style="font-size: large;">Polecam czy nie polecam? Jako rozrywka może być. Poza tym za dużo wartości nie wnosi, ale przy okazji tego filmu dochodzimy do naszej aktywności w mediach społecznościowych. Jak bardzo ufamy ludziom po drugiej stronie ekranu? Jak bardzo się przed nimi otwieramy, dlaczego i po co? Więc czas z tym filmem niezupełnie da się określić czasem straconym.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Kawałek słońca.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Narrator zauważa, że każdy nosi w sobie kawałek słońca. Czasem tak wielki, że wszyscy wokół mogą się opalać, wdychać zapach morskiej bryzy i czuć na sobie dotyk beztroskiej radości. Zdarza się jednak, że kawałek słońca jest zbyt mały, żeby go poczuć i w dodatku zasypany kamieniami smutku, gniewu, żalu. Chcielibyśmy, lecz nie potrafimy do niego dotrzeć. Szukamy więc u innych. Jeśli pozwolą przyczepiamy się i czerpiemy z nich jak ze studni pełnej świeżej wody. Jeśli nas odczepią, rzucamy w nich swoimi kamieniami. Niestety ilość kamieni zamiast się zmniejszać, zwiększa się.</span></p><p><span style="font-size: large;">Te dwa filmy też są kawałkami słońca. W jednym jest go więcej, w drugim mniej. Ile w którym, sam musisz zdecydować.<b> </b> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Szczegóły.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Pierwszy film to: Szczęście świata z 19 września 2016. </span></p><p><span style="font-size: large;">Drugi film: Kontrola absolutna z 9 września 2016.</span></p><p><span style="font-size: large;">Warto dodać, że w roli Róży wystąpiła Karolina Gruszka, a </span></p><p><span style="font-size: large;">biznesmana wykorzystanego przez psychopatycznego informatyka zagrał Pierce Brosnan.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Jakie ostatnio oglądaliście filmy? Czy spotkaliście w swoim życiu więcej słonecznych czy mrocznych ludzi?</span></p><p><span style="font-size: large;">Narrator prosi, żebym już dała mu spokój. Chce odpocząć. Słowa też czekają aż je wypuszczę, więc myślę sobie, że pozwolę im odejść. Mam nadzieję, że wrócą we wrześniu.</span></p><p><span style="font-size: large;">Na moim drugim blogu znajdziesz tekst o <a href="https://lubislowa.pl/przestrzen-miedzy-lustrami/">lustrach</a>. <b> <br /></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> <b> </b> <br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-53665707927226426412021-04-27T20:22:00.000+02:002021-04-27T20:22:32.712+02:00Myśli, które przychodzą i odchodzą wiosną.<p> <span style="font-size: large;">Długo się zastanawiałam, o czym by tu dzisiaj napisać. Nic do mnie nie docierało tylko postukiwanie zegara i szum gotującej się wody. Czy to znak, żeby zwrócić uwagę na dźwięki? A może, żeby dać sobie spokój, bo ciało nasycone słowami domaga się odpoczynku? Tak, perspektywa ciszy stała się bardzo pociągająca. Z trudem ją odgoniłam. Jeszcze nie teraz, jeszcze nie czas pogrążać się w przestrzeni bez słów i myśli.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1JepDb-mqEjyPvgYwHR8bTk7yZSQZp5NJRs7ycs2ADI7WPu3PPU6ig53Q8NkaNJT0MoLQz1BWFxh0Od9miReuWKz3-vNETMLGZFuixCkQ1Fbk6cKLgZlXTSdCtjotTi4YfvegUSAEnE8/s639/sny+Marcel+Caram.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="639" data-original-width="563" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1JepDb-mqEjyPvgYwHR8bTk7yZSQZp5NJRs7ycs2ADI7WPu3PPU6ig53Q8NkaNJT0MoLQz1BWFxh0Od9miReuWKz3-vNETMLGZFuixCkQ1Fbk6cKLgZlXTSdCtjotTi4YfvegUSAEnE8/w564-h640/sny+Marcel+Caram.jpg" width="564" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Marcel Caram.<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Sny zapomniane.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Gdzieś nad ranem zdaję sobie sprawę,</span></p><p><span style="font-size: large;">że sny zostały zapomniane.</span></p><p><span style="font-size: large;">Czas wrócić do rzeczywistości</span></p><p><span style="font-size: large;">szarej.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF5B1UsrRbk-djIcY5CHTEJmMoBX-DeoQvlreXpDsQxYiqIaYeNbK24xQmlUbxJvP1spvfd9c5Q7vFkmWVY_AYrcYo_E7mj3fEnhI1aVkA-Ib7WrtAIX4Y4aK1EkIJanHwcUaLaAACI7M/s320/wyrzucam+Marcel+Caram.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="240" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF5B1UsrRbk-djIcY5CHTEJmMoBX-DeoQvlreXpDsQxYiqIaYeNbK24xQmlUbxJvP1spvfd9c5Q7vFkmWVY_AYrcYo_E7mj3fEnhI1aVkA-Ib7WrtAIX4Y4aK1EkIJanHwcUaLaAACI7M/w480-h640/wyrzucam+Marcel+Caram.jpg" width="480" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Marcel Caram.<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"></span><p></p><p><span style="font-size: large;"><b>Kamień.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Chcę zamienić cię w kamień.</span></p><p><span style="font-size: large;">Z rąk wychodzi balon.</span></p><p><span style="font-size: large;">Rzucam go w górę,</span></p><p><span style="font-size: large;">w niepamięć.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik7lcv_-lHoMGDVw8C_05snTZ-3bCLh8ilyR8rkqatpNfy-KX2h8cLsm1-tReXdzPHqaR8Mbp27kh-lIN81i14Rj_ghC24FjDuIWlYNBbzvCA_OFHG-UcD_zvqyx4yBIaYLkQdXKvOTD0/s669/bez+twarzy.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="669" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik7lcv_-lHoMGDVw8C_05snTZ-3bCLh8ilyR8rkqatpNfy-KX2h8cLsm1-tReXdzPHqaR8Mbp27kh-lIN81i14Rj_ghC24FjDuIWlYNBbzvCA_OFHG-UcD_zvqyx4yBIaYLkQdXKvOTD0/w540-h640/bez+twarzy.jpg" width="540" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Obraz zabrany z <a href="https://discover.hubpages.com/religion-philosophy/The-GodMan-Relationship-Part-1-Vulcans-What-To-Do-With-Emotions">tej strony</a><br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Bez twarzy.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Mówisz mi, że wiosna,</span></p><p><span style="font-size: large;">że słońce i zieleń, </span></p><p><span style="font-size: large;">a ja nadal pełna smutku i bieli.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wzdycham.</span></p><p><span style="font-size: large;">Ci ludzie wokół bez twarzy</span></p><p><span style="font-size: large;"> jak zombie.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaDcgZOLaBDaVsP1yQ9sazbsVAt1cHzbYBXGQZIYjJT3K-I1qmdCnLXtkdCn8ZocWz4fewsK0CdEK1B4LI4OCNV8Dr4DMunFxa5UrwE2YhhF8wn_MMsgumBS2qD0H4A2DpXCJg4WaKhn4/s563/nadzieja+Jacek+Yerka.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="447" data-original-width="563" height="508" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaDcgZOLaBDaVsP1yQ9sazbsVAt1cHzbYBXGQZIYjJT3K-I1qmdCnLXtkdCn8ZocWz4fewsK0CdEK1B4LI4OCNV8Dr4DMunFxa5UrwE2YhhF8wn_MMsgumBS2qD0H4A2DpXCJg4WaKhn4/w640-h508/nadzieja+Jacek+Yerka.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Jacek Yerka.<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Nadzieja.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Ostatnia umiera.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wcześniej strach cię zabiera</span></p><p><span style="font-size: large;">w ciemne rejony wyobraźni.</span></p><p><span style="font-size: large;">A przecież wszystko się zdarza<br /></span></p><p><span style="font-size: large;">w swoim czasie,</span></p><p><span style="font-size: large;">tu i teraz. <br /></span></p><p></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Nieustającej nadziei Wam życzę :)<br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span><br /></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-6355485742875871502021-04-13T19:53:00.000+02:002021-04-13T19:53:40.911+02:00Przyjaciółka.<p> <span style="font-size: large;">Próbowałam je pogodzić, lecz one nadal nie chcą ze sobą rozmawiać. Co jeszcze mogę zrobić? Czy pozwolić im iść swoją drogą? Czy raczej zmusić do posłuszeństwa? Na razie stoję z boku i obserwuję.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheFtrLwhjqN6z1V-9N84fYjdOzp6X_EkrO-ABo5p2ENjdAgZj1SbW4l8GMV0Bw3D0Oeu3yKR5ptdqRCEHQZdNbHqI1IR00CtDFxkl7GFJyRKtS0CaaN4TDG92DyNzBfzoZZ3KExdIckV4/s963/rozalia+Magda+Cervantes.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="963" data-original-width="564" height="963" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheFtrLwhjqN6z1V-9N84fYjdOzp6X_EkrO-ABo5p2ENjdAgZj1SbW4l8GMV0Bw3D0Oeu3yKR5ptdqRCEHQZdNbHqI1IR00CtDFxkl7GFJyRKtS0CaaN4TDG92DyNzBfzoZZ3KExdIckV4/w564-h963/rozalia+Magda+Cervantes.jpg" width="564" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Magda Cervantes<br /></td></tr></tbody></table><p><br /><span style="font-size: large;"><b>Eugenia.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Po wyjściu Stanisławy Eugenii robi się jakoś dziwnie pusto i duszno. Ubiera się i wychodzi. Może na świeżym powietrzu wszystko wróci do normy? Niestety wraca jedynie Rozalia, sąsiadka z trzeciej klatki.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Wejdziesz do mnie? -zagaduje Eugenia.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Dobrze - zgadza się Rozalia. - Zaniosę tylko zakupy do domu.</span></p><p><span style="font-size: large;">Chwilę później siedzą i popijają, Eugenia herbatę, Rozalia kupione w markecie wino.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Na pewno nie chcesz się napić? - po raz kolejny Rozalia przysuwa kieliszek w stronę Eugenii.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Lepiej nie. Mam problemy z ciśnieniem, a wiesz jak teraz jest z lekarzami.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ech, lepiej nie mów. Świat stanął na głowie. Nie sądziłam, że doczekam takich czasów.</span></p><p><span style="font-size: large;">- A Stasia sądzi, że wszystko wróci do normy jak się zaszczepimy.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ona zawsze wierzyła w bajki - Rozalia się śmieje i Eugenia też się stara, lecz nadal coś chwyta ją za gardło.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Daj, napiję się, co mi tam - decyduje. - Raz kozie śmierć. </span></p><p><span style="font-size: large;">Po dwóch kieliszkach zaczyna opowiadać Rozalii o swoim nieudanym spotkaniu ze Stanisławą.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Wiesz, myślałam, że ona jest moją przyjaciółką, a ona nazwała mnie egoistką - żali się Eugenia.</span></p><p><span style="font-size: large;">- E, przejdzie jej. Jak się po tym zastrzyku rozchoruje, to już jej będzie wszystko jedno.</span></p><p><span style="font-size: large;">Znów się śmieją. Czyżby wino poprawiło im nastrój?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Weronika.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Czuje, że świat, który znała odszedł i dlatego jest tu w tym obcym miejscu, z którego nie potrafi wrócić do domu. Może tkwiąca w niej kosmitka wszystko poprzestawiała? Coś ważnego odleciało z wiatrem. </span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Chodź, odprowadzę cię do domu - odzywa się obok dziwnie znajoma kobieta.</span></p><p><span style="font-size: large;">- My się znamy?</span></p><p><span style="font-size: large;">- No, co ty Luizo nie poznajesz mnie? To ja Marianna. Miałam złe przeczucia i poszłam za tobą.</span></p><p><span style="font-size: large;">Weronika niczego nie rozumie. Luiza, która jest jedną z jej osobowości, nie nadchodzi z pomocą.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ty nie jesteś Luizą, prawda? - zdaje sobie sprawę Marianna. - Ale przecież to niemożliwe. Szłam za tobą i dopóki się nie przewróciłaś wydawałaś się sobą. Rety, nosisz w sobie inne osoby. Wiesz chociaż, gdzie mieszkasz?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Stanisława.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Po wizycie u Eugenii jakoś nie potrafi się uspokoić. Do tej pory myślała, że Eugenia jest jej przyjaciółką, a tu proszę, wyrzuciła ją Stanisławę z mieszkania, a przecież nic takiego nie powiedziała. Zapytała tylko o termin szczepienia i na co tu się gniewać. Teraz każdy odpowiedzialny obywatel powinien zadbać o dobro ogółu, jeśli chce, żeby normalność wróciła.</span></p><p><span style="font-size: large;"> Stanisława chodząc po pokoju, stara się pozbyć złości na Eugenię.</span></p><p><span style="font-size: large;"> I kto jej w głowie tak pomieszał, Florentyna? Niemożliwe. Od dawna się do nich nie odzywa. Poza tym od swojego powrotu nie wiadomo skąd rzadko wychodzi. Bratanek? W ogóle istnieje ktoś taki? Jacy ci ludzie beztroscy, ale żeby nawet Eugenia. Straszne. I co by na to powiedział ksiądz Roman?</span></p><p><span style="font-size: large;">Zmęczona chodzeniem Stanisława siada na tapczanie. </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Rozczarował Was kiedyś przyjaciel - przyjaciółka?</span></p><p><span style="font-size: large;">Część poprzednia: <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2021/03/egoizm.html">Egoizm</a> oraz <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2020/04/wahado.html">Wahadło</a>.</span></p><p><span style="font-size: large;">Na moim drugim blogu historia mojego zniknięcia z Fb: <a href="https://lubislowa.pl/na-drugim-brzegu-rzeczywistosci-wirtualnej/">Na drugim brzegu rzeczywistości wirtualnej.</a><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /></span></p><p></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-74989482105064132362021-03-30T18:35:00.005+02:002021-03-30T18:35:57.269+02:00Bezsenność.<p> <span style="font-size: large;">Podobno są ludzie, którzy nie potrzebują snu. Nie wiem jacy to ludzie. Nie znam ich. Sama chciałabym mieć wybór, czy chcę, czy nie chcę spać, lecz nie mam. Noc nadchodzi. Bezsenność się skrada. I co dalej? Dzieje się coś, czy nic?</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZxh8QW54uDIr7XEk1XKWDJErGfkskdmX2sj6XdeIMlx0Rd9CYdD_QDNJ9Z8Zka7yaQTlzke8JgRFtWVueqrMEm44UX4QpjGqy1czflXh5HG_WYpqLFflpYA7K0rdkYJbbZsuy3XpTuBw/s794/bezsenno%25C5%259B%25C4%2587.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="794" data-original-width="564" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZxh8QW54uDIr7XEk1XKWDJErGfkskdmX2sj6XdeIMlx0Rd9CYdD_QDNJ9Z8Zka7yaQTlzke8JgRFtWVueqrMEm44UX4QpjGqy1czflXh5HG_WYpqLFflpYA7K0rdkYJbbZsuy3XpTuBw/s16000/bezsenno%25C5%259B%25C4%2587.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Remedios Varo / Julio Numhauser<br /></td></tr></tbody></table><p><span style="font-size: large;"><b>Góra.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Widzę ją po przekroczeniu granicy jawy. Z jednej strony sączy się dzień, a z drugiej noc. W dali małe domki.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>To jeszcze nie sen - informuje mnie Błazen. Ciekawe, że on zawsze za mną podąża, gdy tymczasem Lubisłowa zwykle kryje się w cieniu.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Więc co? - chciałabym wiedzieć, lecz po minie Błazna widać, że niewiele mi powie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Stan pomiędzy, gdzie trafiają, ci, którzy mają problem ze snem.</span></p><p><span style="font-size: large;">- I dziś akurat my musimy ten stan zbadać - wzdycham. Wolałabym pogrążyć się w śnie bez snów, zapomnieć o jawie, odpocząć.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Odpoczywasz, ale inaczej.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Inaczej czyli jak?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Lepiej wejdźmy na górę.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Po co? - krzyczę do Błazna i sama do siebie, bo nie wiadomo dlaczego nogi mnie niosą za Błaznem na górę.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Pierwsze piętro.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Chciałabym wrócić, lecz ciało mnie nie słucha. Po długim wspinaniu zatrzymujemy się na polanie pełnej żółtych kwiatów, takich jakie zwykle pojawiają się wiosną. Po chwili dostrzegam również drzewo. Całe czerwone nie pasuje do wiosennej wizji, bardziej do jesieni.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Drzewo snu i jawy - oznajmia Błazen.</span></p><p><span style="font-size: large;">- A nie poznania dobra i zła? - wyrażam swoją wątpliwość.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie, tamto rosło w raju. To jest tutaj.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Między snem i jawą - dopowiadam.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Dokładnie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Czy skorzystamy ze snu drzewa?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie, pójdziemy dalej.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ale dlaczego? - oburzam się. Chcę już wracać. Wcale mi się nie podoba wchodzenie na górę. Jednak nogi znów mnie nie słuchają i gdy Błazen mija drzewo, podążam za nim.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Piętro drugie.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Taka sama polana, lecz z większą trawą i bez żółtych kwiatów. Wokół pełno motyli niebieskich i białych. Drzewo pomarańczowe.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Co tu jest grane? - głośno się zastanawiam.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Lato. Nie czujesz - wyjaśnia Błazen.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Drzewo to samo, czy inne? - chcę wiedzieć.</span></p><p><span style="font-size: large;">- To samo i jednocześnie trochę inne. Pasuje do tutaj i teraz.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Może wytłumaczysz, o co chodzi?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie. Wchodzimy wyżej.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Dość - krzyczę, lecz Błazen mnie nie słucha.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Piętro trzecie.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Znów polana, trawa i drzewo. Wokół jesień. Już wiem, że idziemy przez pory roku. Siadam. Nigdzie się stąd nie ruszę. Jednak zaraz wstaję. Zbyt zimno, żeby siedzieć na trawie.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Stop. Nie pójdę dalej - oznajmiam.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Góry to nie obchodzi. Błazen wzrusza ramionami.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie rozumiem.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie musisz. Poza tym Góra wcale nie chce, żebyś rozumiała.</span></p><p><span style="font-size: large;">Błazen się odwraca. Coś we mnie sprawia, że robię to samo, wspinam się na piętro czwarte.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Piętro czwarte.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Całe pokryte śniegiem. Gdybym mogła, uciekłabym stąd bardzo szybko. Jednak muszę czekać na Błazna. To on, nie ja, dyktuje rytm marszu. Teraz stoi i patrzy na drzewo jakby czekał na jakąś ważną wiadomość, może wskazówkę, co robić dalej.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Daleko do szczytu? - szczękam zębami z zimna.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Kawałek. Błazen stoi niewzruszony. Czyżby chłód do niego nie docierał?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>To chodźmy - poganiam go.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Chwila. Błazen kieruje twarz w stronę nieba. Może to cicha modlitwa o radę? </span></p><p><span style="font-size: large;">Wreszcie porusza się. Znak, że wchodzimy wyżej.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Szczyt.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Doszliśmy. Wokół księżycowy krajobraz. Szare skały i drzewo, tym razem białe, z bliska przezroczyste.<b> </b>Odbijam się w nim jak w lustrze.<b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>-</b> Tutaj możesz wypuścić parę - instruuje mnie Błazen.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Jaką parę?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Inaczej ciężar. Bez tego nie da się zasnąć.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Fajnie, ale jak mam to zrobić?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Odpowiedź tkwi w tobie.</span></p><p><span style="font-size: large;">Moja odpowiedź brzmi nie wiem. Już przymierzam się, żeby ją wyrzucić z siebie, gdy ziemia pod nogami zaczyna falować. Pojawiają się szczeliny, z których wydobywa się gęsta mgła. Najpierw przykrywa mi nogi, potem tułów i gdy dochodzi do głowy, ogarnia mnie przerażenie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Puść, nie trzymaj. Błazen też powoli znika.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Boję się - jęczę resztkami siebie. Chwilę później mgła mnie zabiera.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Koniec brzmi jak fabuła dobrego horroru, lecz naprawdę nie niesie ze sobą nic złego. Zwyczajnie stan pomiędzy snem i jawą się rozpływa i ja z tego stanu też. Zaczyna się sen, a po śnie nadejdzie jawa, nic więcej, nic mniej. Jakie są Wasze doświadczenia z zasypianiem? Czy macie coś, czego mocno się trzymacie i nie chcecie puścić? <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /></span></p><p></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-90314155533296086682021-03-16T18:37:00.000+01:002021-03-16T18:37:36.108+01:00Między zimą, a wiosną.<p> <span style="font-size: large;">O tej porze zazwyczaj wypatruję wiosny. Przyjdzie? Nie przyjdzie? Kiedy się pojawi? Kiedy się zazieleni i rozśpiewa? Szarości mam już dosyć. Chcę kolorów tu i teraz. Chcę zrzucić z siebie kilogramy ciuchów i wreszcie pojechać nad morze. Pragnienia, pragnienia. Tuż obok ciche myśli. Niektóre łapię i układam w wiersze.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizj1aOK2PBPy1ePhNjXM0kOwS9IvFxl7noaf6Pi6JMDGANJEdXyQousd3k1JuAupJheovFRDxl6d4zk1GDVIlhGWuULaUxf9s2-wUXUqhRKqDgUwSEM36oV-xUgN9oAR9DmvbzWpna_0s/s706/czas+11.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="706" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizj1aOK2PBPy1ePhNjXM0kOwS9IvFxl7noaf6Pi6JMDGANJEdXyQousd3k1JuAupJheovFRDxl6d4zk1GDVIlhGWuULaUxf9s2-wUXUqhRKqDgUwSEM36oV-xUgN9oAR9DmvbzWpna_0s/w512-h640/czas+11.jpg" width="512" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Marco Melgrati.<br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Czas.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Smaruję chleb czasem w kostce.</span></p><p><span style="font-size: large;">Rozpuszczam w herbacie.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zostawiam w szafie.</span></p><p><span style="font-size: large;">Próbuję zapomnieć, że wiosna </span></p><p><span style="font-size: large;">i trzeba przestawić zegary.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGa9aqQRomXASpP6ajQEBZdAiHj3nYKwVrwdFHkPa0PY5QB3W6TGGU7CF24fmtCjcPde-l0fMnhchyphenhyphenTmAK-wKxrHpAoJARXNF3gfcJgZhkwiLQtzzNOiXMPU6Gnph1YIIhm3XcKL92hkg/s719/kostka+Aaron+Jasinski.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="719" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGa9aqQRomXASpP6ajQEBZdAiHj3nYKwVrwdFHkPa0PY5QB3W6TGGU7CF24fmtCjcPde-l0fMnhchyphenhyphenTmAK-wKxrHpAoJARXNF3gfcJgZhkwiLQtzzNOiXMPU6Gnph1YIIhm3XcKL92hkg/w502-h640/kostka+Aaron+Jasinski.jpg" width="502" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Aaaron Jasiński.<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Nowe.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Pojawia się samo, nieproszone.</span></p><p><span style="font-size: large;">Rozsiada się, wyciąga nogi.</span></p><p><span style="font-size: large;">Śmieje się z bałaganu.</span></p><p><span style="font-size: large;">Potem wstaje odkręca mi głowę.</span></p><p><span style="font-size: large;">Przez chwilę pustka.</span></p><p><span style="font-size: large;">Facebook zawiadamia,</span></p><p><span style="font-size: large;"> że moje konto zablokowane.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho28qrSpaG4X3IIVO6jB1Xs9sm-1GkV8_nV8wj_ia0GPQERwnTfDHeb6lW5Vd37iLtAP_vUT6BbeDjtWwkDMkX3JS_EvJYthmSrzi5vMPa8OYG1vIbOcFoITneotYHucA09e_fSJw8xXw/s660/nie+2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="660" data-original-width="334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho28qrSpaG4X3IIVO6jB1Xs9sm-1GkV8_nV8wj_ia0GPQERwnTfDHeb6lW5Vd37iLtAP_vUT6BbeDjtWwkDMkX3JS_EvJYthmSrzi5vMPa8OYG1vIbOcFoITneotYHucA09e_fSJw8xXw/s16000/nie+2.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: <span class="tBJ dyH iFc MF7 pBj DrD IZT swG">John Holcroft. </span></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /></span><p></p><p><span style="font-size: large;"><b>Nie.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Powiedz wreszcie nie</span></p><p><span style="font-size: large;">obcym zasadom.</span></p><p><span style="font-size: large;">Pokaż twarz twoją własną.</span></p><p><span style="font-size: large;">Weź głęboki oddech.</span></p><p><span style="font-size: large;">Szafę cudzą zostaw.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil6u83EZ-Ur-5ODMfGqZors2jju8WUnWgtOwJFK3xR0MNtn1F9_JMjBNytWSsGQmvr-39hh-dSVT3biQOYV6TqrBj7OZ-nMuqp_vPMdVa1E1P-YsHKaFybZCI-EQsJilZgBlrMwioWXSU/s564/wiosna+5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="376" data-original-width="564" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil6u83EZ-Ur-5ODMfGqZors2jju8WUnWgtOwJFK3xR0MNtn1F9_JMjBNytWSsGQmvr-39hh-dSVT3biQOYV6TqrBj7OZ-nMuqp_vPMdVa1E1P-YsHKaFybZCI-EQsJilZgBlrMwioWXSU/w640-h426/wiosna+5.jpg" width="640" /></a></span></div><span style="font-size: large;"><br /> <b>Słodko.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Jeszcze trochę i zrobi się słodko.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zieleń jak czekolada.</span></p><p><span style="font-size: large;">Żółć jak landrynki.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zjesz wszystko.</span></p><p><span style="font-size: large;">Szczęście się pojawi.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. I tego Wam życzę - szczęścia i zdrowia.<br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> <br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-562436805347739902021-03-02T18:47:00.000+01:002021-03-02T18:47:43.699+01:00Egoizm.<p> <span style="font-size: large;">Znów się pokłóciły. Obie twierdzą, że tym razem na dobre, że się już nie pogodzą. O co poszło? O egoizm. Ale co, jak, dlaczego? Czy da się coś z tym zrobić?</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjec0zVS9ndlkzic0-G7WCqMuzNcD1hdbbGQ8HUP_FaOQlurZnvngywFiu3UhY8zNzN8zS1iyW7a-XW5iwv69019i0yyj0XwEZbmPdUj-CDq5edO8ruhsqSK5Snu8iuABezJaEh9JlrIwM/s500/emerytki+4.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="350" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjec0zVS9ndlkzic0-G7WCqMuzNcD1hdbbGQ8HUP_FaOQlurZnvngywFiu3UhY8zNzN8zS1iyW7a-XW5iwv69019i0yyj0XwEZbmPdUj-CDq5edO8ruhsqSK5Snu8iuABezJaEh9JlrIwM/w448-h640/emerytki+4.jpg" width="448" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Autor obrazu: Inge Look.<br /></td></tr></tbody></table><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Eugenia i Stanisława.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Wszystko zaczęło się od zwyczajnej rozmowy przy herbacie i ciastkach podobnych do delicji, lecz nazwanych paryskimi.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Zapisałaś się już? - rzuca niby od niechcenia Stanisława.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Na co?</span></p><p><span style="font-size: large;">- No, jak to, na zastrzyki.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Dlaczego nie?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Bo nie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- No, wiesz to jest egoizm. Nie myślisz wcale o innych, a ksiądz mówił...</span></p><p><span style="font-size: large;">- Co mnie obchodzi, co ksiądz mówił? </span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Mówisz jak Florentyna.</span></p><p><span style="font-size: large;">- W tym przypadku zgadzam się z Florentyną.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Obie jesteście egoistki.</span></p><p><span style="font-size: large;">O, dziwo Stanisława nadal chrupie ciastka. Ani jeden kęs nie staje jej w gardle i wcale nie zmierza do wyjścia z mieszkania Eugenii. Nie widzi lub nie chce widzieć skrzywionej miny swojej sąsiadki. Nie zauważa jej zabójczych spojrzeń.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Co, cię obchodzi na co się zapisałam, a na co nie? - nie wytrzymuje Eugenia. - I zostaw te ciastka. W domu masz na pewno lepsze. Nie musisz jeść u egoistki.</span></p><p><span style="font-size: large;">- No, wiesz, teraz to już przesadziłaś - Stanisława podnosi się z miejsca. Wychodzi. Jednak słowo egoizm unosi się w powietrzu. Eugenia myśli, że już nigdy się do niej nie odezwie, ale w takim razie z kim będzie rozmawiać?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Florentyna.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Patrzy na stojącego w drzwiach Zygmunta i oczom nie może uwierzyć. On naprawdę wrócił i naprawdę chce wejść do środka, chce z nią mieszkać dalej, jakby nigdy nic się nie stało, jakby nie dzieliły ich długie puste miesiące rozłąki?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Co tak patrzysz? Nie cieszysz się? - Zygmunt próbuje ją przytulić, lecz Florentyna go odpycha.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Zabierz swoje rzeczy. Lepiej będzie jak zamieszkamy oddzielnie.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Co ty gadasz? - Zygmunt znów stara się podejść bliżej i objąć Florentynę ramionami.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Mam już dość twojego pojawiania się i znikania, więc chcę, żebyś się wyniósł z mojego mieszkania.</span></p><p><span style="font-size: large;">Florentyna odwraca się w stronę okna. Nie potrafi spojrzeć bez żalu w oczy kochanka. Sama nie wie, kiedy stał się dla niej obcym człowiekiem. Zwyczajnie się odkochała. </span></p><p><span style="font-size: large;">- Obiecuję, że już nigdy cię nie opuszczę.</span></p><p><span style="font-size: large;"> Dlaczego Zygmunt nie rozumie tego, co Florentyna do niego powiedziała?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Będę wynosił śmieci, gotował obiady, zrobię, co będziesz chciała.</span></p><p><span style="font-size: large;">Czy on naprawdę nie słyszy, co mówi i jak bardzo swoim mówieniem przypomina psi skowyt?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Proszę, nie utrudniaj - Floretyna nadal wpatruje się w okno.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie pamiętasz jak nam było razem dobrze? </span></p><p><span style="font-size: large;">- Było. Czas przeszły.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Masz kogoś?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie mam.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Akurat. Już ja cię znam. Sama byś długo nie wytrzymała. </span></p><p><span style="font-size: large;">Każde słowo Zygmunta rani Florentynę coraz bardziej. Jeszcze trochę i cofnie swoją decyzję, zgodzi się być z nim, zgodzi się na wszystko. Nie, nie zgodzi się. Floretyna czuje jak rośnie w niej złość na Zygmunta.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Wynoś się, ale już - krzyczy w stronę okna.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Dobrze. Tylko spójrz na mnie. Powiedz mi to prosto w oczy. Zresztą, nie musisz ty wstrętna egoistko.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zygmunt wychodzi, trzaskając drzwiami. Słowo egoizm układa się jak kot w łóżku Florentyny.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Czy można coś jeszcze do tego dodać? Nie, na razie nie można. Narratorowi się nie chce. Narrator jest egoistą.</span></p><p><span style="font-size: large;">Część poprzednia: <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2020/12/penia.html">Pełnia</a>.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zapraszam na mój drugi blog na: <a href="https://lubislowa.pl/rozmowa-z-magikiem/">Rozmowa z Magikiem</a> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> <b> </b> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /> <br /></span></p><p></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-80983669346453610762021-02-16T19:52:00.000+01:002021-02-16T19:52:36.309+01:00Ciemność<p> <span style="font-size: large;">Po wierszach o bieli nadchodzi refleksja o ciemności. </span></p><p><span style="font-size: large;">Jak wygląda ciemność? Co ze sobą niesie? Czy dobrze się w niej czuję?</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlAY0grMwp1rAdvECuDux3tufe5-gjPlmFDck6tk2PDjhYIxmSkJPU90igY4NqLBFHL2jA-qgUYAJbOCiwEkR6BXGrUlhVak0dFpFUdZUgF0sTkEQoUAiGhQdixqAxRTdoNElX5uiqnkQ/s564/ciemno%25C5%259B%25C4%2587+3+Jacek+Yerka.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="502" data-original-width="564" height="570" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlAY0grMwp1rAdvECuDux3tufe5-gjPlmFDck6tk2PDjhYIxmSkJPU90igY4NqLBFHL2jA-qgUYAJbOCiwEkR6BXGrUlhVak0dFpFUdZUgF0sTkEQoUAiGhQdixqAxRTdoNElX5uiqnkQ/w640-h570/ciemno%25C5%259B%25C4%2587+3+Jacek+Yerka.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Jacek Yerka.<br /></span></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Ciemność.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Budzi mnie w środku nocy. Wydaje się doskonała, gęsta i lepka jak pajęczyna. Nie wiem, czy siedzę, leżę czy stoję. Nie wiem, gdzie jestem. Czy na pewno nadal istnieję jako człowiek? Może naprawdę zmieniłam się w muchę i stąd wrażenie jakbym tkwiła w sieci pająka. Już otwieram usta, do krzyku, gdy ktoś chwyta mnie za rękę.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Nie bój się. Nie ma czego. Rozpoznaję głos Błazna. Co on tu robi?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Tak jak ty badam ciemność - odpowiada jakby czytał w moich myślach. - Pewnie wolałabyś Magika - dodaje po chwili.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie, wolałabym usnąć i obudzić się w jasnym świecie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- A kto napisze o ciemności?</span></p><p><span style="font-size: large;">Wzruszam ramionami, zapominając, że Błazen nie może tego widzieć. Chyba, że ma oczy jak lasery. Nie ma. W ciszy, która zapada słychać zbliżające się kroki.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Dwie Anie.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Dwie nastolatki. Obie trzymają w rękach latarki. Jedna z nich włącza światło i okazuje się, że razem z Błaznem siedzę na swoim łóżku w swoim pokoju. Chociaż nie. Ten pokój jest jednak inny. Trochę inny. Różni się drobnymi szczegółami. Wydaje się większy. Drzwi pomalowane na niebiesko, nie biało. Ściany w rażącej oczy żółtej farbie. Krzesła przypominają drabiny, po których można by wspiąć się do nieba. Sufit zbyt daleko, bym mogła go dokładnie obejrzeć. Światło podobnie jak ciemność otacza nas ze wszystkich stron. Nie da się przed nim uciec. Ostre, nieprzyjemne. Mam wrażenie, że ciemność wcale nie odeszła. Ona tu jest i tylko czeka na właściwy moment, żeby połknąć całą przestrzeń.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Cześć, jesteśmy Anie - przedstawia się jedna z dziewczyn. Ta, która kojarzy mi się z prymuską wybierającą się na rozpoczęcie lub zakończenie roku szkolnego. Biała bluzka, granatowa spódnica. Włosy ułożone w dwie grzeczne kitki z białymi kokardami. W myślach nazywam ją Granatowo-miłą. Drugą określam Kolorowo-niemiłą. Nie odzywa się. Spogląda na mnie spod skołtunionej grzywy czarnych włosów. Nosi niebieskie podarte dżinsy i podartą pomarańczową koszulę z krótkim rękawem.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Przyszłyśmy was uratować - oznajmia Granatowo-miła donośnym głosem.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Poprzestawiamy wam w głowie - mruczy pod nosem Kolorowo-niemiła.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Pijemy herbatę czy wychodzimy przez balkon? - pyta Błazen.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Na zewnątrz.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Ja, Błazen i Kolorowo-niemiła decydujemy, że trzeba wyjść. Tylko Granatowo-miła chciałaby usiąść i napić się herbaty. Nikt jej jednak nie słucha.</span></p><p><span style="font-size: large;">Drzwi balkonowe prowadzą nas do ogrodu pogrążonego w ciemności. Dziwne, przecież tego ogrodu nigdy tu wcześniej nie było. Jeszcze jeden dowód o braku realności otaczającego mnie krajobrazu. </span></p><p><span style="font-size: large;">- Ciekawe jak ty odróżniasz jawę od snu? - śmieje się Błazen. Wiem, dla niego granica między snem i jawą jest nieuchwytna. Tak cienka, że można przyjąć, że świat śni się Bogu albo że stanowimy część komputerowego programu. </span></p><p><span style="font-size: large;">- Może lepiej wróćmy - jęczy Granatowo-miła Ania.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Niezła jazda - cieszy się Kolorowo-niemiła. Uśmiecham się do niej. Też lubię przygody, ale nie lubię...</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Szkoła.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Wyrasta jak grzyb po deszczu na środku drogi. Teraz możemy albo przejść przez nią na drugą stronę albo się cofnąć. Chciałabym się cofnąć, lecz szkoła jak magnes wciąga nas do środka.</span></p><p><span style="font-size: large;">Trwa lekcja. Nie bardzo wiem jaka. Nie rozumiem słów nauczycielki jakby mówiła po chińsku, nie po polsku. Czuję jedynie jej złość na to, że się spóźniliśmy. </span></p><p><span style="font-size: large;">Granatowo-miła siada w pierwszej ławce. Widać przepełniające ją szczęście. My siadamy w ostatniej ławce. Wszyscy niezadowoleni.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie chcę już badać ciemności - burczy Błazen.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ja też - przytakuje Kolorowo-niemiła.</span></p><p><span style="font-size: large;">- To chodźmy stąd - decyduję.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Jak? - pytają jednocześnie Błazen i dziewczyna.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Przez okno.</span></p><p><span style="font-size: large;">- A co z moją siostrą? Zostawimy ją tu? - martwi się Kolorowo-niemiła.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Jak będzie chciała to do nas dołączy.</span></p><p><span style="font-size: large;">Podchodzimy do okna. Nauczycielka zaczyna krzyczeć. Reszta uczniów też. Tylko Grantowo-miła patrzy i milczy.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wyskakujemy.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Kościół.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Wielki i ponury. W dodatku zamknięty. Jak my stąd wyjdziemy? Błazen wzdycha i siada w ławce. Kolorowo-niemiła chodzi w koło i szuka wyjścia. Ze złości kopie ławkę.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Po co nam ta cała wiedza o ciemności? - pytam Błazna.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Żebyśmy mogli się chwalić swoją mądrością - odpowiada.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Anka, przychodź. Ja tu już nie chcę być - krzyczy Kolorowo-niemiła.</span></p><p><span style="font-size: large;">- I w ogóle, co to za jedne te Anki? - zwracam się do Błazna.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Skąd mam wiedzieć? Przecież to ty je wymyśliłaś.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ja? No, co ty?</span></p><p><span style="font-size: large;">- A kto to pisze? Bóg? Android?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Może Narrator?</span></p><p><span style="font-size: large;">Pytania pozostają bez odpowiedzi. W ciszy słychać śmiech nieznanego autora. </span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Na razie temat ciemności nie został przeze mnie zgłębiony. Może do niego wrócę, a może nie. A czym dla Was jest ciemność?<br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-3803371873262741332021-02-02T18:44:00.000+01:002021-02-02T18:44:40.546+01:00Biel.<p><span style="font-size: large;">Wielka, potężna, dumna. Codziennie wystawia twarz do słońca. Myśli, że trwać będzie wiecznie. Kto? Co? Jedna z głównych barw zimy. Patrzę na nią. Zbieram myśli i uczucia i próbuje złożyć je w wiersze.</span></p><p><span style="font-size: large;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFSfG3IT_pnMNL7cxb2robmGHQ7BpHVLXK2wdYdEx5RuvTsSPTmfpE8HLdd7eF-15H5-TkK4BBAEg73Lfji7ilwLOq00o0_kXAvl7ZPqvgZg9-fU2dZVEWI150khsrLcQqZjLPKmmfEDg/s749/niebieska.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="749" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFSfG3IT_pnMNL7cxb2robmGHQ7BpHVLXK2wdYdEx5RuvTsSPTmfpE8HLdd7eF-15H5-TkK4BBAEg73Lfji7ilwLOq00o0_kXAvl7ZPqvgZg9-fU2dZVEWI150khsrLcQqZjLPKmmfEDg/w482-h640/niebieska.jpg" width="482" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Martina Shapiro.<br /></span></td></tr></tbody></table><br /> <b>Niebieska.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Gdy ją wołam, staje się niebieska.</span></p><p><span style="font-size: large;">Pytam dlaczego.</span></p><p><span style="font-size: large;">Nie odpowiada.</span></p><p><span style="font-size: large;">Ładna, zimna i czysta.</span></p><p><span style="font-size: large;">Tylko w środku szara, ponura, blada.</span></p><p><span style="font-size: large;">Idź już sobie.</span></p><p><span style="font-size: large;">Przez ciebie boli mnie głowa.</span></p><p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjigO_3SWJRoyXoFv0Vcs1idfPPCVTN7HGtKPrQpgJWLD6h_wFMvYj7hYtlHTsr2s5hcLU2BPIDmjq9tkGANOqmf0yN6HpnAQ2qhVwPulEvqAOu3XEhZoktp8Vw6LnJU2im8WtyqZvKuzg/s1098/kolory+Jennifer+Mercede.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1098" data-original-width="564" height="1098" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjigO_3SWJRoyXoFv0Vcs1idfPPCVTN7HGtKPrQpgJWLD6h_wFMvYj7hYtlHTsr2s5hcLU2BPIDmjq9tkGANOqmf0yN6HpnAQ2qhVwPulEvqAOu3XEhZoktp8Vw6LnJU2im8WtyqZvKuzg/w564-h1098/kolory+Jennifer+Mercede.jpg" width="564" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Jennifer Mercede.<br /></span></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Kolory.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Pod powiekami.</span></p><p><span style="font-size: large;">Krzyczą przez biel stłamszone.</span></p><p><span style="font-size: large;">My chcemy, musimy już teraz.</span></p><p><span style="font-size: large;">Czas im przypomina,</span></p><p><span style="font-size: large;">musicie czekać jak wszystko na swoją kolej.</span></p><p><span style="font-size: large;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmnz4X6qiZof4uivRreiQYqzItBCDEGlRBNbFvr1myvRrms8A0-HszQiKAhzKHBGATorKklfOg73t7Kg39XFz4NNP5TsKWe9sGgHhJEWJaT1HEMOsK8f_3c9D6uk938AGgQ-Kc7SoJrcI/s786/szary+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="786" data-original-width="563" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmnz4X6qiZof4uivRreiQYqzItBCDEGlRBNbFvr1myvRrms8A0-HszQiKAhzKHBGATorKklfOg73t7Kg39XFz4NNP5TsKWe9sGgHhJEWJaT1HEMOsK8f_3c9D6uk938AGgQ-Kc7SoJrcI/s16000/szary+2.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Redmer Hoekstra.<br /></span></td></tr></tbody></table><br /> <b>Szary.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Żółw, który pędzi z hotelem na plecach.</span></p><p><span style="font-size: large;">Płaczesz?</span></p><p><span style="font-size: large;">Nie wiesz skąd smutek.</span></p><p><span style="font-size: large;">Szary odejdzie i zieleń wróci.</span></p><p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji_tYpjJSh3rSmmZff7AyQLJJBcu2XRIktbuHWq54QjkLGR8g8qmgTYSSATHHjunYMdD-rWZtGd_qJ5AFmgqSyKvAPRYuKSDkl2qOv0qi4wD_CZ5Sotr2LjRuf4_XsZTD33fGjL4jD6_U/s563/zasypiam+Jacek+Yerka.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="447" data-original-width="563" height="508" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji_tYpjJSh3rSmmZff7AyQLJJBcu2XRIktbuHWq54QjkLGR8g8qmgTYSSATHHjunYMdD-rWZtGd_qJ5AFmgqSyKvAPRYuKSDkl2qOv0qi4wD_CZ5Sotr2LjRuf4_XsZTD33fGjL4jD6_U/w640-h508/zasypiam+Jacek+Yerka.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Jacek Yerka.<br /></span></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Zasypiam.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Biel do snu nie wchodzi.</span></p><p><span style="font-size: large;">Szary się boi.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wszędzie zielony.</span></p><p><span style="font-size: large;">Oddycham.</span></p><p><span style="font-size: large;">Mogę się nie budzić.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Czy kiedyś polubię biel? Może. A Wy ją lubicie czy tak jak ja czekacie na zieleń i inne kolory?<br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><span style="font-size: large;"> <b> </b></span> <br /></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-69996143414977092242021-01-19T18:59:00.002+01:002021-01-19T18:59:52.305+01:00Poduszki.<p><span style="font-size: large;">Czy zwyczajne poduszki mogą uratować życie? Myślę, że tak, że wszystko może. Co na to moje bohaterki? Której z nich życie zostało uratowane?</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8wZ_QEPa60EqPOGjovdtG7HHd90BVPnej4TxLTdJvKjQOm3Wtsf7_YQZOj1AIx1N0kr4fA9p0Zysiyo67fTNHAdvKhesMCTIfCoSxTYDmJGYNnGlW91AVjtgOjKLSfdAVYUIUQORAMGg/s563/emerytki+2+Inge+Look.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="338" data-original-width="563" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8wZ_QEPa60EqPOGjovdtG7HHd90BVPnej4TxLTdJvKjQOm3Wtsf7_YQZOj1AIx1N0kr4fA9p0Zysiyo67fTNHAdvKhesMCTIfCoSxTYDmJGYNnGlW91AVjtgOjKLSfdAVYUIUQORAMGg/w640-h384/emerytki+2+Inge+Look.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Inge Look<br /></span></td></tr></tbody></table><p><span style="font-size: large;"><br /> <b>Eugenia i Stanisława.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Znów siedzą razem przy herbacie i herbatnikach w czekoladzie. Stanisława patrzy na swoje nowe poduszki i czeka, aż wreszcie Eugenia je zauważy. W końcu nie wytrzymuje.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>I jak ci się podobają?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Co? - dziwi się Eugenia.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Moje poduszki.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ach, to. Mogą być. </span></p><p><span style="font-size: large;">- Tylko tyle - myśli Stanisława i ma ochotę kopnąć sąsiadkę. - Dlaczego ona nigdy nie zachwyca się tym, co sobie kupię?!</span></p><p><span style="font-size: large;">Eugenia jakby w odpowiedzi krzywi się.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Co, nie pasują?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie. Myślę o naszej Oli. Podobno uratowały ją poduszki.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Jak to?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie wiesz? Myślałam, że ci mówiłam jak z nią było.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Coś mówiłaś - wzdycha Stanisława. Już wie, że Eugenii ani trochę nie interesują nowe poduszki, że chce tylko jeszcze raz opowiedzieć o cudem uratowanej nastolatce.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Aleksandra.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Nie pamięta co naprawdę się wydarzyło, a co sobie zmyśliła. Wie, że z jakiegoś powodu poszła do parku. Może po to, żeby łamać rządowe zakazy? Może dlatego, że siedzenia w domu miała już dosyć? W każdym razie poszła i tam coś się stało. Co? Na próżno próbuje do tego dotrzeć. </span></p><p><span style="font-size: large;">Nieznajoma w bladożółtej kurtce odprowadziła ją do domu. Po drodze mówiła jej, że ona, Aleksandra prawie by wpadła pod samochód, gdyby nie przewróciła się o poduszki. Ale skąd się tam wzięły poduszki? Czy one ją uratowały czy ta dziwna kobieta? Zbyt dużo pytań i za mało odpowiedzi.</span></p><p><span style="font-size: large;">W jednym ze swoich snów Aleksandra widzi zbliżającego się do niej obcego. Wie, że nie należy do ludzi. Jest tu na Ziemi od dawna razem z innymi podobnymi. Gracze? Śmieszna nazwa. Jednak ich misja już nie wydaje się zabawna - przygotowanie planety dla siebie i swoich rodzin.</span></p><p><span style="font-size: large;"> Mężczyzna w brązowych okularach zachodzi ją od tyłu. Na głowę zarzuca jej sieć i zabiera do Korytarza - miejsca, w którym przebywają gracze w czasie swojego życia na Ziemi. Długa oświetlona jarzeniówkami przestrzeń z windami pomalowanymi na różne kolory. Wsiadają do czerwonej. Gracz się uśmiecha. Aleksandra próbuje złapać oddech pod ciasną czarną siatką. Już prawie traci nadzieję, że wyjdzie stąd żywa. Złapali ją i zabiją. Tak robią z wszystkimi, którzy im przeszkadzają. Nagle drzwi się otwierają. Na progu kobieta w bladożółtej kurtce. Wyciąga coś z kieszeni. Gracz pada.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Masz szczęście - mówi kobieta. - Odwiozę cię do domu. Dotyka czoła Aleksandry. - Nie będziesz pamiętać.</span></p><p><span style="font-size: large;">Sen Aleksandry ginie w świetle dnia. Dziewczyna czuje, że znów umknęło jej coś ważnego.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Eugenia i Stanisława.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">- Kto tam rzucił poduszki? - kończy swoją opowieść Eugenia.</span></p><p><span style="font-size: large;">Stanisława nic nie mówi, bo co tu jest do powiedzenia i co ją obchodzi Ola i jakieś tam poduszki.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Zasiedziałyśmy się - oznajmia - a ja muszę do sklepu ziemniaki kupić. </span></p><p><span style="font-size: large;">Eugenia nie reaguje jakby nie słyszała tej wyraźnej aluzji.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie robisz dziś obiadu? - próbuje jeszcze raz Stanisława.</span></p><p><span style="font-size: large;">- No, widzisz całkiem bym zapomniała - Eugenia podnosi się z miejsca. - Bratanek mnie dziś zaprosił do siebie.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Razem ze Stanisławą zostałyśmy z pytaniami o bratanka i bez obiadu. I co dalej z graczami i ich misją?</span></p><p><span style="font-size: large;">Poprzednia część: <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2020/03/co-tu-jest-grane.html">Co tu jest grane?</a></span></p><p><span style="font-size: large;">Tymczasem na moim drugim blogu opowieść o Kantyszy: <a href="https://lubislowa.pl/kantysza/">Kantysza</a>. <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /><b></b></span></p><p></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span> <br /></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-1990266003647543452021-01-05T17:11:00.000+01:002021-01-05T17:11:02.506+01:00Duchy minionego roku.<p> <span style="font-size: large;">Gdy to piszę, Nowy Rok jeszcze ze swojego domu nie wyszedł. Dopiero zakłada buty, ciepłą kurtkę i czapkę. Ludzie niecierpliwie czekają i strzałami wyganiają złe duchy, ale czy duchy boją się hałasu? Czy sam hałas nie jest złym duchem?</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBYWbQnIkx6-3EFCjqR8Jip7G9NnwTpaGJ6GT_685Q2Ur9nP0n0c7mEgnT9lXAccXNXNzDkySBj-SUoTu8AWlYaSmiMG95FkPJoGo8Hprr6fJjmyZ5TQpnLz2vKInZJEzruXG6DSjZ69Y/s650/ha%25C5%2582as+Mark+Bryan.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="517" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBYWbQnIkx6-3EFCjqR8Jip7G9NnwTpaGJ6GT_685Q2Ur9nP0n0c7mEgnT9lXAccXNXNzDkySBj-SUoTu8AWlYaSmiMG95FkPJoGo8Hprr6fJjmyZ5TQpnLz2vKInZJEzruXG6DSjZ69Y/w510-h640/ha%25C5%2582as+Mark+Bryan.jpg" width="510" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Mark Bryan.<br /></span></td></tr></tbody></table><p><br /><span style="font-size: large;"><b>Huk.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Z jednej strony wygląda jak szkielet, z drugiej jak zwykły facet, może tylko trochę większy i trochę grubszy. Z dumą wypina brzuch. Uważa się za najważniejszego wśród wszystkich duchów. O słoniach idących za nim z małymi ludzikami mówi, moja drużyna. Błazen, który stoi obok mnie, śmieje się. Dobrze, że Huk tego nie słyszy, bo na pewno by nas ukarał, ale on mało, co słyszy. Słuch mu się stępił dawno temu od uderzania w bęben, rzucania petardami i wielu innych hałaśliwych czynności. Razem z Błaznem obserwujemy go schowani za drzewem. Boimy się podejść bliżej. Boimy się o swoje uszy. Mogłyby nie wytrzymać tych wszystkich głośnych dźwięków.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Skąd wiesz, że on ma na imię Huk? - pytam Błazna.</span></p><p><span style="font-size: large;">- A jak może się nazywać duch hałasu, Jurek?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Czemu, nie?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Bo nie pasuje. Zresztą idź i się zapytaj jak ci się moje imię nie podoba. Błazen się dąsa. Odwraca się plecami, wzdycha, stęka, stąd wiem, że się dąsa. Błazen lubi mieć rację. Całym swoim ciałem podkreśla jak bardzo ma rację.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ty tam, przyłącz się do nas. Huk zauważył Błazna i nie ma co się dziwić. Żółta czapka i czerwony płaszcz rzucają się w oczy. Poza tym Huk lubi jaskrawe kolory. Sam nosi pomarańczowy pieróg na głowie, a jego bęben razi intensywną żółcią. Nie da się ukryć Błazen swoim ubraniem pasuje do Huka.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Wybacz, jestem za cichy - odkrzykuje Błazen.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Za cichy - śmieje się Huk. - Nauczymy cię hałasu.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie, dziękuję.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Jakie nie, albo jesteś z nami albo przeciwko. Szybko, wybieraj.</span></p><p><span style="font-size: large;">Uciekam. Zostawiam Błazna. Nie chcę patrzeć jak Huk się z nim rozprawia, jak go zjada. Jednak przede wszystkim nie chcę, żeby Huk dobrał się do mnie.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Piotr.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Nie od razu wiem, że to duch. Wygląda jeszcze bardziej zwyczajnie niż Huk. Mały okrągły rudzielec. Chłopiec sześcioletni lub siedmioletni. Wychodzi z pobliskiej kamienicy i podchodzi do mnie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Pobawisz się ze mną? - prosi.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Nie mam czasu - zbywam go jak zwykłe dziecko i wtedy nagle on się zmienia. Staje się czarnym potworem z ogromnym oczami.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>To ja się tobą pobawię. Pochyla się nade mną z paszczą pełną długich paskudnych zębów.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Ha, ha - śmieje się Błazen. - Myślałby kto, że się ciebie boję.</span></p><p><span style="font-size: large;">Nie rozumiem, skąd on się tu wziął, ale w duchu dziękuję mu za ratunek. Co by ze mną było, gdyby nie on.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Nie dziękuj. Zostawiłaś mnie paskudo. Błazen pokazuje mi swoją obrażoną minę. Tymczasem duch strachu Piotr znów staje się małym chłopcem.</span></p><p><span style="font-size: large;">Hm, kto mi powiedział, że on ma na imię Piotr?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Może dajmy już sobie spokój z tymi duchami - mówię do Błazna, lecz on się nie odzywa. Naprawdę się obraził.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Bezimienny.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Nie ma żadnego imienia albo ma, tylko ja go nie wyczuwam tak jak w przypadku poprzednich duchów. Wylatuje z komina małego kiedyś niebieskiego, dziś wyblakłego domku. Krąży wokół mnie i Błazna, zanim w końcu osiada, stając się pchającym wózek starym, zgiętym w pół mężczyzną. Przypomina trochę szalonego bezdomnego zbieracza wszelkich wyrzuconych na śmieci gratów.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Co to za jeden? - zwracam się z pytaniem do Błazna, zapominając, że jest na mnie obrażony.</span></p><p><span style="font-size: large;">- A jak myślisz? - burczy pod nosem.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Że to jakiś zbieracz śmieci.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Żywi się odpadami, wszelkim chaosem i bałaganem. Błazen robi mądrą minę. Zawsze taką robi, gdy chce pochwalić się swoją wiedzą.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Duch chaosu i bałaganu - zgaduję i po grymasie na twarzy Błazna przeczuwam, że dobrze zgadałam. Gdyby było inaczej, cieszyłby się z mojej głupoty, a tak martwi się, że jednak coś wiem.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Postraszymy go i sobie pójdzie - postanawia.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Czym go postraszymy?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Zobaczysz. Błazen się nadyma niczym paw rozkładający swoje piękne pióra. Szkoda tylko, że na razie żadnych piór nie widać.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Hej, ty tam znasz Piotra Stracha - krzyczy w stronę ducha bałaganu. - Pytał się o ciebie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- O mnie? Duch wytrzeszcza oczy z przerażenia. Kto by pomyślał, że zacznie panikować na samo wspomnienie Piotra.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Tak, mówił, że cię znajdzie i zrobi z tobą porządek. Ostatnie słowo Błazen podkreśla i z uśmiechem wypatruje reakcji Bałaganu.</span></p><p><span style="font-size: large;">Ten szybko zbiera swoje rupiecie i odchodzi. Nie mogę uwierzyć, że pozbyliśmy się kolejnego ducha.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Pożegnanie.</b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>No, to czas na mnie - Błazen już się odwraca w swoją stronę, gdy chwytam go za rękaw czerwonego płaszcza.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Czekaj, przepraszam. Lubię cię i nie chcę, żebyś się na mnie gniewał.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Lubisz mnie, czy wycieczki ze mną? - nadal spogląda na mnie spode łba.</span></p><p><span style="font-size: large;">- I ciebie i wycieczki. Przede wszystkim ciebie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Dobra - macha ręką jakby od niechcenia. - Do następnego, nara.</span></p><p><span style="font-size: large;">Odchodzi. Zostaję sama na wielkim pustym polu. Razem z duchami zniknęły kamienice i domek jakby spadła kurtyna iluzji. Naprawdę czas wracać do domu.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Duchy minionego roku zniknęły, więc nie będą nam już przeszkadzać. Pewnie pojawią się nowe. Oby lepsze.</span></p><p><span style="font-size: large;">Poprzednia fabularyzowana refleksja: <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2020/10/szafa.html">Szafa</a><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-90355962406919361472020-12-22T16:41:00.002+01:002020-12-22T16:41:33.896+01:00Po drugiej stronie świąt.<p><span style="font-size: large;">Czy święta mają strony? Myślę, że tak. Jedna przykrywa wszystko błyszczącym, radosnym uśmiechem. Druga lepi się od słodkości i razi sztucznym światłem. Siedzę sobie po tej drugiej stronie i piszę wiersze.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMFzgFAAmf1NycL3QHHSNevIAL0Hf7MJgHl08A7j9TwMaChLEgsMNUU5PPvGLIT5JuwVLbk7pw9AeVuwheStK7UGRHQDoRnFoXlWRAjTYKW68KXhR7AQvmJ6pNtDwGhdHGwdLDVPuKkqQ/s774/mechaniczny+miko%25C5%2582aj+James+Ng..jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="774" data-original-width="563" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMFzgFAAmf1NycL3QHHSNevIAL0Hf7MJgHl08A7j9TwMaChLEgsMNUU5PPvGLIT5JuwVLbk7pw9AeVuwheStK7UGRHQDoRnFoXlWRAjTYKW68KXhR7AQvmJ6pNtDwGhdHGwdLDVPuKkqQ/w466-h640/mechaniczny+miko%25C5%2582aj+James+Ng..jpg" width="466" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: James Ng.</span><br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /> <b>Mechaniczny Mikołaj.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Brzdęk, bęk, stuk, buch.</span></p><p><span style="font-size: large;">Idzie drogą on - Mikołaj robot.</span></p><p><span style="font-size: large;">I psy obok.</span></p><p><span style="font-size: large;">Byłeś grzeczny, pięć batów dostaniesz.</span></p><p><span style="font-size: large;">Niegrzeczny, zamienisz się w żabę.</span></p><p><span style="font-size: large;">Hej, ho wesołych świąt.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrdzGQo3xi4z1CJ6NAjTbuLbqghGb6PuRXLrp_iuOwpgw7qI4AFWM1XSlwYx926mbg8xpKoosnutY1yvbbwbMLPjdqOEwOSoZdcvwJCcmSQiN0wVDO2KH5Zi9FycqedIXI80-8TQNZbmU/s564/kolory.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="564" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrdzGQo3xi4z1CJ6NAjTbuLbqghGb6PuRXLrp_iuOwpgw7qI4AFWM1XSlwYx926mbg8xpKoosnutY1yvbbwbMLPjdqOEwOSoZdcvwJCcmSQiN0wVDO2KH5Zi9FycqedIXI80-8TQNZbmU/w640-h640/kolory.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Michalina Kulpa.<br /></span></td></tr></tbody></table><p><span style="font-size: large;"><br /> <b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Sztuczne kolory.</b></span></p><p></p><p><span style="font-size: large;">Sztuczne kolory.</span></p><p><span style="font-size: large;">Migające wzory.</span></p><p><span style="font-size: large;">Ratunku, duszę się.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgijnhuNMjkLw2yJgKEp3NxvlV3bjj7bRAmLr4r5xxuRFGrNn6OVS_PuKkVV53kg8cdCXDO2K-XIKmhCrzwIRC8WbvJibVWaaehECrxkXxc2xlbRbkEJwRHS68OSVP00Uq7x83tHiEJGQo/s564/czas+jacek+yerka.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="453" data-original-width="564" height="514" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgijnhuNMjkLw2yJgKEp3NxvlV3bjj7bRAmLr4r5xxuRFGrNn6OVS_PuKkVV53kg8cdCXDO2K-XIKmhCrzwIRC8WbvJibVWaaehECrxkXxc2xlbRbkEJwRHS68OSVP00Uq7x83tHiEJGQo/w640-h514/czas+jacek+yerka.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Jacek Yerka.<br /></span></td></tr></tbody></table><span style="font-size: large;"><br /></span><p></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Czas.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Okruchy na stole.</span></p><p><span style="font-size: large;">Znudzona mina.</span></p><p><span style="font-size: large;">Brudne talerze.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wydęte brzuchy.</span></p><p><span style="font-size: large;">Chłód zimy.</span></p><p><span style="font-size: large;">Na niebie gwiazdy. </span></p><p><span style="font-size: large;">To nic.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zima też mija.<br /></span></p><p><br /></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr15lcbwPVrkyh2vLOJlVOqiSPZ-umwQ5j4cWiZE6QKFlj9bdl9hPl-n8axgE-SIBMPRSvb-jOEpt_NjfdWpmJGwvzzgRO9qWtFUyyBZTaU71zor3Y1Ij4QPlBpGWmIme_oRz7jj-_dUQ/s424/drzewo+jacek+Yerka.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="424" height="528" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr15lcbwPVrkyh2vLOJlVOqiSPZ-umwQ5j4cWiZE6QKFlj9bdl9hPl-n8axgE-SIBMPRSvb-jOEpt_NjfdWpmJGwvzzgRO9qWtFUyyBZTaU71zor3Y1Ij4QPlBpGWmIme_oRz7jj-_dUQ/w640-h528/drzewo+jacek+Yerka.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Jacek Yerka.<br /></span></td></tr></tbody></table><p><span style="font-size: large;"><br /><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Po drugiej stronie.</b></span></p><p></p><p><span style="font-size: large;">Siedzę i piszę.</span></p><p><span style="font-size: large;">Nic nie słyszę.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zieleń bez myśli spokojna.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Spokoju i zielni Wam życzy mój Narrator, bo przecież nie ja. Ja świąt nie obchodzę już od dawna :) </span><br /></p><p><br /></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span> <br /></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-88812803240591317152020-12-08T18:18:00.000+01:002020-12-08T18:18:03.335+01:00Pełnia.<p><span style="font-size: large;">Niektórzy twierdzą, że pełnia to bezsenność. Inni, że czas snów. Trzeba tylko umieć wykorzystać księżycową energię. Co o tym sądzą moje bohaterki? Męczą się, bo nie mogą zasnąć, czy wręcz przeciwnie, płyną rzeką pełną snów?</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeeSj4innr1Fx6bFHahlfVgeHKeB_KYKZxm0oH90yNSHtJ07ufYJyptmLQG1C4K0AQyp6hZQ17Ry3gFu4VuCapeNfxt8O9l07rSumuE2y3azZQloKRf8Z_2q1azRAAsshNVKAJLomTjW0/s564/pe%25C5%2582nia.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="531" data-original-width="564" height="602" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeeSj4innr1Fx6bFHahlfVgeHKeB_KYKZxm0oH90yNSHtJ07ufYJyptmLQG1C4K0AQyp6hZQ17Ry3gFu4VuCapeNfxt8O9l07rSumuE2y3azZQloKRf8Z_2q1azRAAsshNVKAJLomTjW0/w640-h602/pe%25C5%2582nia.jpg" width="640" /></a></span></div><p><span style="font-size: large;"><br /><b>Eugenia i Stanisława.</b></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Obie stoją przed mostem, nie zdając sobie sprawy, że otaczająca je rzeczywistość należy do jednego z wielu sennych krajobrazów. Most łączy dwa różne brzegi miasta. Ten, na którym się znajdują to znane i lubiane miejsce. Nikt nie lubi go opuszczać. Nikt nie opuszcza go z własnej woli. Za mostem ciągnie się nieznana kraina. Straszna i okrutna lub piękna.<b> </b>Swoich mieszkańców nie wypuszcza na zewnątrz, nie pozwala im dzielić się wrażeniami z tymi, którzy tak jak Eugenia i Stanisława przebywają po tej dobrej stronie.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">- Musimy iść - wzdycha Stanisława.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Usiądźmy jeszcze i zjedzmy po ciasteczku - proponuje Eugenia.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Na tej zimnej, mokrej trawie? - dziwi się Stanisława, a Eugenia nagle zauważa, że naprawdę jest zimno. Wieje wiatr. Na niczym nie da się usiąść.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Tutaj była ławka. Gdzie ona się podziała?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Chodźcie. Jest po drugiej stronie mostu. Nie wiadomo skąd i kiedy obok Stanisławy i Eugenii staje ich dawna sąsiadka Wiesia.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Przecież ty nie żyjesz - przeraża się Stanisława.</span></p><p><span style="font-size: large;"> - Co ty gadasz? - oburza się Wiesia. - Czy umarły by z tobą rozmawiał?!</span></p><p><span style="font-size: large;"> - Kto wie - odzywa się Eugenia. - Zapytajmy tego pana.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Którego? - pytają Wiesia i Stanisława.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie widzicie. Ten w długim płaszczu. Chodzi po moście, o tam.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Gdzie?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Tam nikogo nie ma. Chodźcie bo robi się zimno.<br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Czyżby tylko Eugenia widziała tajemniczego mężczyznę? I dlaczego Wiesia tak je pogania?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Idźcie same. Ja tu zostanę - postanawia Eugenia.<br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Florentyna.</b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;">Położyła się późno z nadzieją, że tym razem szybko zaśnie. Zapomni choć na chwilę, kim jest i gdzie niedawno była. Tyle, że pobyt w dawnych czasach i w dodatku w szpitalu psychiatrycznym nie daje się łatwo wymazać z pamięci. Szczegóły zaraz pojawiają się pod zamkniętymi powiekami. Meble trzeszczą złowieszczo i wydaje się zabiorą cię z powrotem w przeszłość. Może kobieta-lalka Barbie już się skrada? Florentyna przewraca się z boku na bok, próbując złapać sen za ogon. I gdy decyduje się wstać i poszukać tabletek, które by jej pomogły, rzeczywistość nagle się zapada.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">We śnie tak jak Eugenia i Stanisława stoi przed mostem.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Chodź do mnie, chodź - czy to most śpiewa czy mężczyzna stojący na moście.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Odczep się - Florentyna się odwraca. Czuje, że śpiew zwodzi ją. Jak syreny chciałby ją zaprowadzić w mroczną głębię złego oceanu.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Tęsknię za tobą - mówi Zygmunt, który nie wiadomo kiedy i skąd pojawił się tuż obok.</span></p><p><span style="font-size: large;">Florentyna zbliża twarz do jego twarzy. Chce go pocałować, lecz zatrzymuje się, nagle traci zainteresowanie mężczyzną. Czy ona go naprawdę kiedyś kochała? Teraz zdaje się taki natrętny, obrzydliwy. Nie pasuje do niej.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">- Jeśli nie z nim, to ze mną przejdź most - proponuje nieznajomy z mostu. Szczupły ubrany na czarno i w dodatku w ulubionym przez Florentynę nakryciu głowy - kapeluszu jak z westernu.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Mój koń czeka - uśmiecha się do niej jakby wiedział, o czym myślała, a może wie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Kim jesteś? - Florentyna szuka wzrokiem konia, lecz w pobliżu żadnego nie widać.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Graczem. Życie jest grą, zagraj w nią, znasz to?</span></p><p><span style="font-size: large;">Florentyna już wyciąga rękę, gdy coś popycha ją do tyłu.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Eugenia i Stanisława.</b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;">Eugenia ucieka. Byle dalej od mostu, lecz most ciągle stoi za plecami. Stanisława i Wiesia też stoją jakby coś zatrzymało je w miejscu.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Nie uciekaj. To nie ma sensu - odzywa się mężczyzna z mostu. Ubrany na czarno, młody, przystojny. Dawno temu tacy Eugenię pociągali.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Im bardziej pragniesz się oddalić, tym bardziej on się zbliża. Lepiej daj sobie spokój. Moje auto zawiezie cię tam, gdzie chcesz.</span></p><p><span style="font-size: large;">Propozycja nie do odrzucenia. Eugenia wyciąga rękę w stronę mężczyzny, gdy świat zaczyna się rozpadać.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;">- Nawet, nie wiesz, co mi się śniło - chwali się następnego dnia Eugenia.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Żebyś wiedziała, co mnie, taki most i wyobraź sobie... - przekrzykuje Eugenię Stanisława.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Wiem, tam była Wiesia i jakiś facet, ale przecież to mój sen, nie twój.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie wierzę, śniło ci się to samo?!</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;">Florentyna też nie wierzy ani w treść swojego snu, ani w niespodziewany brak uczuć do Zygmunta. Co zrobi, gdy on wróci? Czy w ogóle wróci? I kim był ten facet ze snu? Kto jej sen wytłumaczy?</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Jak na Was działa pełnia? Czy przychodzi do Was wtedy wiele snów? Rozumiecie je czy tak jak Florentyna szukacie kogoś, kto by je wytłumaczył?</span></p><p><span style="font-size: large;">Część poprzednia: <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2020/09/spenione-zyczenie.html">Spełnione życzenie.</a></span></p><p><span style="font-size: large;">Na drugim blogu zapraszam na: <a href="https://lubislowa.pl/w-pogoni-za-narratorem/">W pogoni za Narratorem</a> <br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> <br /></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b> <b> </b> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span> <br /></p><p></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-27719689618902237062020-11-24T18:07:00.000+01:002020-11-24T18:07:28.792+01:00Wspomnienia.<p> <span style="font-size: large;">Moja pamięć chodzi różnymi drogami, miłymi, pięknymi, godnymi uwagi i pełnymi błota, niechcianego deszczu, zbędnych słów, niepotrzebnych ludzi i innych istot. Te pierwsze chciałoby się trzymać cały czas przy sobie. Te drugie wyrzucić, by już nigdy się nie pojawiały, ale jak to zrobić? Czy jedną z dróg wędruje odpowiedź?</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="607" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiToc7qXEHWtaPF5UhxgWD8d4mpk352Npq_9G72Sm-5fTsTzr6YANRWuFqLjaj7535aqiEFxQBOVhcw9dweGO_X3xWOiQ2uoFfWqqs50b8WTwmun3Fi7HvPz827db4i529mHMrjVBqIKyE/w594-h640/droga+Tim+Zeltner.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="594" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Tim Zeltner.</span><br /></td></tr></tbody></table><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><span style="font-size: large;"><br /> <b>Wybór.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Stoisz na rozdrożu. Którą drogę wybrać? Czy skręcić w prawo, czy w lewo? Dlaczego musisz wybierać? Czy nie byłoby lepiej, gdyby ktoś inny, nie ty, podjął decyzję? Na chwilę zdejmujesz plecak. Patrzysz i myślisz, ile razy skręciłaś w niewłaściwą stronę. Na początku wydawało się, że idziesz dobrze, a potem nagle coś wychodziło z zarośli i zjadało część ciebie. Zaraz do głosu dochodziły czarne myśli, nieprzyjemne wspomnienia, poczucie winy, złość, smutek, zła szara pustka. Więc teraz się zastanawiasz.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">- Tutaj, tutaj proszę - odzywa się lewa droga albo coś na lewej drodze.</span></p><p><span style="font-size: large;">Rozglądasz się, lecz nikogo nie widzisz. </span></p><p><span style="font-size: large;">- Kim jesteś? - chcesz wiedzieć, lecz owo coś nie chce się przedstawić. Gada do ciebie anonimowy głos. Czy należy do mężczyzny, czy do kobiety, czy do ducha?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Chodź, nie zwlekaj. Trzymam dla ciebie najlepiej wypieczone wspomnienia.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Wspomnienia wypieczone? - dziwisz się. Czy wspomnienia można wypiekać?</span></p><p><span style="font-size: large;">Ów tajemniczy ktoś/coś się śmieje.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Boisz się. Nie chcesz spróbować. Tchórz, tchórz.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Odsuwasz się jakby tajemniczy głos mógł cię ugryźć, gdy tylko się zbliżysz. Z prawej strony nikt się nie odzywa. Wydaje ci się, że warto iść tędy. Warto iść za dźwiękiem ciszy.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Cisza.</b></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Prowadzi cię do lasu. Przypominasz sobie ostatni dzień w szkole przed wakacjami.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Wychodzisz z szarego prostokątnego budynku prosto w słoneczno zielony krajobraz. Nawet domy wokół zdają się uśmiechać. Wszystko wokół cieszy się z tobą twoim pierwszym wolnym od obowiązku czasem. Jutro pojedziesz na wieś. Jeśli nie jutro to pojutrze. Na spotkanie wyjdzie ci cisza taka sama jak ta tutaj w lesie, choć jednocześnie inna.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> Obecna powoli staje się złowieszcza. Dlaczego nikt się nie odzywa? Pamiętasz, na wsi cisza zmieniała się w nudę. Nic się nie działo. Nic nie trzeba było robić. Żadnych rówieśników w pobliżu. Czasem tylko ciocia zabierała cię do miasta, gdzie pozwalała ci buszować w księgarni. Potem w autobusie męczył cię ból głowy pomieszany z letnim skwarem. Jakby jedno nie mogło się obejść bez drugiego. Hałas podróżujących, zapach palonej gumy. Spokój nadchodził nocą razem z brzęczącą jak mucha ciszą.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> No, nie, dlaczego tutaj nic nie brzęczy. Drzewa niby zielone letnie, lecz bez ptaków. Gdzie prowadzi ten las? Dokąd idziesz?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Babcia.</b></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Wychodzisz z lasu prosto na łąkę i nową wąską ścieżkę między chabrami. Na ścieżce stoi babcia. Wiesz, że to twoje kolejne wspomnienie. Słodko-gorzkie. Taka przecież była babcia.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Pewnego dnia uparła się, że zrobi popcorn. Jadła go u koleżanki i bardzo jej smakował. Czemu więc nie zrobić go sobie na kolację? Tak, chodziło o kolację, nie obiad. Ty siedzisz z rodzicami, a babcia zamyka się w kuchni. Słychać jak przestawia garnki. Po chwili już nie tylko słychać, również czuć, że coś smaży. Dym gryzie twoje oczy. Jednak czekasz cierpliwie i udajesz, że nic nie czujesz. Potem babcia wynosi popcorn i już nie da się udawać.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Poczęstuj się - podsuwa ci pod nos zwęglone resztki. Nie wiesz, co powiedzieć.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ile wlałaś oleju? - pyta się mama. Brak odpowiedzi.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Weź sobie - teraz babcia pokazuje swój popcorn tacie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie jestem głodny.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Wszystko spaliłaś. Trzeba było zapytać jak nie wiedziałaś jak zrobić - krzywi się mama.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Tylko trochę - broni się babcia.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Obraz się zaciera. Co było dalej? Nie pamiętasz. Zamiast końca tej historii pojawiają się nazwy łacińskich przypadków: nominatiwus, genetiwus, datiwus...</span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Szkoła.</b></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Stoisz z boku. Do nikogo się nie odzywasz niepytana. Czujesz się jak kurz przytwierdzony do jednego miejsca. Teraz jeszcze nie wiesz, że w przyszłości staniesz się przeciwnikiem obecnej edukacji, że spróbujesz wyrzucić z głowy zbędne informacje.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Patrzysz na nauczycielkę w szarym obszernym swetrze i fryzurze na pazia. Nauczycielka też na ciebie patrzy. Pozostali gapią się w swoje książki do nauki łaciny. Tłumaczą tekst. Ty piszesz tłumaczenie. Nikt ci jeszcze nie powiedział, że nie wolno tego robić. Możesz co najwyżej pisać sobie pojedyncze słówka w zeszycie, na pewno nie całe zdania. Jesteś nowa w tej szkole. Nauczycielkę jednak wcale to nie obchodzi. Zasady obowiązują wszystkich, nawet jeśli ich nie znasz. Podbiega do Ciebie. Wyrwa Ci książkę i ołówek, którym w niej gryzmolisz. Do dziennika wpisuje ci ocenę niedostateczną. I tak się zaczyna twoja przygoda z łaciną.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Widzisz, że wspomnienia szkoły zmieniają wąską ścieżkę w brukowaną kocimi łbami drogę. Czy znów idziesz do miasta?</span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Miasto - morze.</b></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Dwa przeciwstawne bieguny wspomnień, ale czy na pewno. Kiedyś miasto wypełniały dobre rzeczy razem z nijakimi i złymi. Morze z kolei zawsze kojarzyło się i kojarzy ze spokojem. Oddychasz w rytm fal przypływających i odpływających. W mieście tracisz oddech. Wzrok zatrzymuje się na budynkach pozbawionych koloru. Uszy natykają się na mur hałasu ulicznego. Co się ludziom podoba w mieście? Co tobie się podobało?</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Lody. Chodziłaś z tatą na lody po kościele. W kościele stało się bez końca, a potem czas uciekał jak cieknące w wafelku lody - włoskie. Tak się nazywały i kręciły się wokół, waniliowe lub czekoladowe.</span></p><p><span style="font-size: large;">Co jeszcze? Twoja przyjaciółka. W mieście na wyciągnięcie ręki. Bawiłaś się z nią. Oglądałyście filmy. Czytałyście książki. To od niej pożyczyłaś te o Muminkach i Alicji w krainie czarów.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">Docierasz do punktu wyjścia do rozwidlenia dróg. Dziwne? Nie, przecież to drogi wspomnień.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Odpowiedzi nie było na żadnej drodze. I pewnie narracja Cię zmęczyła? Zmęczyła? Wolisz zwykłą w pierwszej lub trzeciej osobie? Ostatnie pytania podaje mi mój Narrator.</span></p><p><span style="font-size: large;">O Narratorze przeczytasz na moim drugim blogu: <a href="https://lubislowa.pl/rozmowa-z-narratorem/">Rozmowy z Narratorem.</a></span></p><p><span style="font-size: large;">Następny tekst tutaj za dwa tygodnie, za tydzień na <a href="https://lubislowa.pl/">Lubisłowie</a>. <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b> </span><br /></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-56479784345463102302020-11-10T18:06:00.003+01:002020-11-10T18:06:34.771+01:00Moje pisanie.<p> <span style="font-size: large;">Jak wygląda? Jak się porusza? Jak się uśmiecha? Kiedy do mnie przyszło i dlaczego? Kiedy odejdzie? Tyle pytań, gdy tematem staje się moje pisanie.</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggMIUZ9frnuBSqFL6KZ5i0RW25jBPDOhR76Yg5ylSEXAmwluGgUJCf1hkZdI-sg-EM3iQvMrFSPwGAR2boxvH1_pvHKZ4En-vnudfzM65L3zuLKkLx1Wp1SfxWb9I1pjAYEhepiZ6tvyk/s704/oczy+Andrei+Popov.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="704" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggMIUZ9frnuBSqFL6KZ5i0RW25jBPDOhR76Yg5ylSEXAmwluGgUJCf1hkZdI-sg-EM3iQvMrFSPwGAR2boxvH1_pvHKZ4En-vnudfzM65L3zuLKkLx1Wp1SfxWb9I1pjAYEhepiZ6tvyk/w512-h640/oczy+Andrei+Popov.jpg" width="512" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Andrei Popow.</span><br /></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: large;"><b>Mag.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Długo się mijaliśmy, zanim dotarło do mnie, że powinnam się zatrzymać i spojrzeć mu w oczy. I zobaczyłam. Niby zwyczajne, a jednak jakieś inne. Odniosłam wrażenie, że potrafią się przesuwać z góry twarzy na dół i nie tylko to potrafią. W dowolny sposób zmieniają swoją barwę.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Kim jesteś? Nie wiem, skąd się wzięła we mnie odwaga do tak bezpośredniego pytania.</span></p><p><span style="font-size: large;">- A jak myślisz? - odpowiedział pytaniem i dziwnym skrzywieniem ust. Czyżby się uśmiechał?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Czarodziejem?</span></p><p><span style="font-size: large;">Nie odpowiedział. Znacznie później, gdy już trochę go poznałam, zrozumiałam, że nie mógł nic mi powiedzieć. Mówienie wprost nie leżało w jego naturze. Bardziej wolał pokazywać niż mówić.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Chcesz coś zobaczyć?</span></p><p><span style="font-size: large;">Chciałam i tak się zaczęło.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Niby wampir.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Krajobraz się zmienia. Park, gdzie spotkałam maga, staje się lasem. Spomiędzy wielkich drzew ( co to za drzewa? ) wychodzi on - Filip niby wampir. Skąd wiem, kim jest? Bo wyczuwam swoich przeszłych, obecnych i przyszłych bohaterów.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Wpakowałaś mnie w niezłą sytuację - Filip szczerzy zęby. Niestety zbyt krótkie, by mógł osiągnąć oczekiwany efekt. </span></p><p><span style="font-size: large;">- Trzeba wiele znieść dla fabuły - zza krzaka wychodzi Błazen w swojej nieodłącznej czarnej pelerynie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- I ty tutaj - dziwię się.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Narrator i Lubisłowa też tu są. </span></p><p><span style="font-size: large;">Nie wiem co powiedzieć. Trochę mnie zatkało. Wszyscy lub prawie wszyscy moi bohaterowie zebrali się w tym lesie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- W lesie bez nazwy - zauważa Błazen.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Dość tego - Filip próbuje jeszcze bardziej wyszczerzyć swoje zęby, z czego wychodzi śmieszny grymas.</span></p><p><span style="font-size: large;">Błazen się śmieje, a ja razem z nim.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Powiedziałem koniec, bo was zabiję - głos Filipa przechodzi w falset.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Naprawdę, nie widzisz, że nie jesteś wampirem - wtrąca się nagle Lubisłowa.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Przestańcie, nie widzicie, że on za chwilę się rozpłacze - broni Filipa Narrator.</span></p><p><span style="font-size: large;">I rzeczywiście Filip zaczyna płakać. Robi mi się przykro. Przytulam swojego bohatera. Błazen odwraca głowę. Lubisłowa patrzy i milczy. Narrator opisuje sytuację w zielonym notesie. </span></p><p><span style="font-size: large;">- Filip, hipochondryk, lat czterdzieści, polizany przez wampira, zamknięty w czarodziejskim Guziku spotyka swoją autorkę i płacze, bo ona nie chce zmienić jego losu.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Buntownik.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie tak, nie tak - odzywa się kolejna postać. Kobieta w białym słomkowym kapeluszu, szerokich niebieskich spodniach, czarnej skórzanej kurtce<b> </b>i fioletowych tenisówkach. Wszystko wygląda na niej jakby za chwilę miało uciec, gdzie pieprz rośnie. Ona sama wygląda jak rycerz, któremu pomieszało się w głowie.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Tobie się pomieszało. Niestety nieznajoma potrafi czytać w myślach.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Buntownik - szepcze Lubisłowa.</span></p><p><span style="font-size: large;">- W lesie pojawił się buntownik - zapisuje Narrator.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Baba jak baba - stwierdza Błazen, który chyba nie lubi kobiet.</span></p><p><span style="font-size: large;">- O co ci chodzi? - pytam kobietę.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Robisz tylko zamieszanie. Powinnaś wszystkich przedstawić i dokładnie opisać - żąda nowo przybyła. </span></p><p><span style="font-size: large;">- Dobrze - zgadzam się. - Zacznijmy od ciebie. Powiedz, kim jesteś i jak masz na imię.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Już ci przecież mówiłam - znów szepcze Lubisłowa.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Może ty mnie uratujesz - wyje Filip.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie lubię wampirów,zwłaszcza tych niby.</span></p><p><span style="font-size: large;">- A co lubisz? - jestem ciekawa.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Jak się coś dzieje i jak wszystko jest jasne.</span></p><p><span style="font-size: large;">- To po co tu przylazłaś po ciemku? - Lubisłowa rzuca groźne spojrzenie, które chyba tylko ja i Narrator widzimy.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Na początku zapomniałaś dodać, że panuje noc. Krajobraz się zmienił i pora też. Zegar przesunął się do przodu. Mag go przesunął. </span></p><p><span style="font-size: large;">Zdaje się, że kobieta-buntownik wie więcej niż pozostali. Dlaczego więc żąda wyjaśnień?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Dla czytelnika, cymbały.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Odezwała się mądralińska - oburza się Lubisłowa.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Buntowniku, co przynosisz poza swoim gniewem?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Zmiany.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Zmiany.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Na te słowa Lubisłowa ucieka. Błazen i Narrator się chowają. Tylko niby wampir spogląda z nadzieją, że Buntownik wyciągnie go z Guzika, miejsca, w którym utkwił dawno tamu w pogoni za Panem Losu.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Ciebie one nie dotyczą - kobieta burzy marzenia Filipa. - Zmienię autorkę.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Czyżby? </span></p><p><span style="font-size: large;">Jednak się cofam. Krok po kroku wychodzę z czarodziejskiego lasu, do którego zaprowadziło mnie zaklęcie maga. Wracam do swojej rzeczywistości, do parku. Jako autorka potrafię równie szybko jak mag zmienić miejsce. Buntownik na razie zostaje w lesie. Wiem, że jeszcze kiedyś mnie dopadnie podobnie jak niby wampir Filip.</span></p><p><span style="font-size: large;">Szkoda, że świat, do którego wracam okazuje się inny. Dopadło mnie przekleństwo zmian.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Moje pisanie.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">- Musisz dzielić się magią - żąda Mag.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Słuchać swoich bohaterów - błaga niby wampir.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Lubić słowa - radzi moja wewnętrzna pisarka Lubisłowa.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Nie wierzyć i nie zgadzać się ze wszystkim, co oni ci podsuwają - krzyczy Buntownik.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Obserwować i pisać - mówi Narrator.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zbieram ich głosy, składam i tworzę Moje pisanie. Pytania z nim związane pozostają aktualne.</span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. I znów wyszła surrealna opowiastka. Mam nadzieję, że Was nie znudziła i wszystko jest dla Was jasne, ale jeśli trzeba mogę coś dopowiedzieć. Pytajcie, a odpowiedź się Wam objawi.<br /></span></p><p><span style="font-size: large;">O niby wampirze przeczytacie tu:</span></p><p><span style="font-size: large;"><a href="https://pociecha2.blogspot.com/2016/12/rada-wrozki.html">Niesmaczna krew, Rada wróżki</a>, <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2017/03/hipochondria.html">Filip i kobiety, Hipochondria</a>, <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2017/04/jajo-madrosci_18.html">Jajo mądrości</a>, <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2017/05/leki-wampira.html">Lęki wampira, </a> <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2017/06/zielona-pustynia.html">Zielona Pustynia</a>, <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2017/10/w-dzielnicy-slepcow-nie-sprzedaje-sie.html">W dzielnicy ślepców nie sprzedaje się luster</a>, <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2018/04/rozowy-wytrych.html">Wejście-wyjście-wejście, Różowy wytrych</a>, <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-39818543742397657962020-10-27T17:09:00.000+01:002020-10-27T17:09:11.666+01:00Pytania.<p><span style="font-size: large;">Ktoś mi kiedyś powiedział, że interesują mnie tylko pytania, nie odpowiedzi, ale przecież nie da się dojść do odpowiedzi bez pytania, a może się da, tylko ja o tym nic nie wiem. W każdym razie dziś znów układam myśli w wiersze, próbując zgłębić zasłonę wątpliwości.</span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="550" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibZMXr2v9ll2olExupY8oOaXe_QilSjm4C5KKJZ654OROG2g7X0yq8DT6sEPASx8NofaQruiE7C0yU3a_8wziM22FRGWe5dQX9Ds7vHiNya6cqXHZ7g1KX3BfypyvlWk-7dH6-_KWUh5k/w612-h640/My+name+is+black.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="612" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Zdjęcie ze <a href="https://www.escapeintolife.com/artist-watch/my-name-is-black/">strony</a></span><br /></td></tr></tbody></table><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><p></p><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><b><span style="font-size: large;">Co?</span></b></div><div style="text-align: left;"><b><span style="font-size: large;"> </span></b></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Co gdy wyrosną nam długie szyje?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Nic?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Wszystko?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Całujesz mnie odwrócony tyłem?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Ja zerkam do twoich sekretów?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Ty patrzysz w dekolt?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Szyja łapie za szyję?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Idziemy razem i osobno? </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Tyle pytań.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Brak odpowiedzi.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="206" data-original-width="206" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcKW0Po4XdbYqkb42xropgyR7GQYniP0BgM-E-RwVmqyDqqgUY-pUlQNAFn5AkvjGaZaWPoKDdjVKut0VgYBH-U_YWAv9naNMaMcBy14hwpUiW3dpeKuu9ZqEpn477KOBURJ8m7Ln5nsg/w640-h640/b%25C3%25B3l.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Zdjęcie z Pinterest. Autora nie znam.</span><br /></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br /><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b>Jak?</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Jak radzisz sobie z bólem?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Nosisz jak czapkę na głowie?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Zalewasz litrami kawy?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Sączysz powoli jak wino?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Zakrywasz wbitymi w ekran oczami?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Masz swoją na ból metodę?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Znasz odpowiedź?<b> </b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="550" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDsY5b80iQdmDdjUOQYaipLF971dmB7PfqXRZMeXeT2e5X9bRYoapF-LOd3Uk-KOgGV_ZXs8fO4k1sVFrebeyiz1vSXznJZLf_zF45UjqP4QZpSmJpNN6KCoTAERvLlTXFBGL1Odf-TSs/w640-h640/gdzie.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Zdjęcie ze <a href="https://www.escapeintolife.com/artist-watch/my-name-is-black/">strony</a>.<br /></span></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br /> Gdzie?</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Gdzie ja jestem?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Głowa mi się rozpadła.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Zaraz zje mnie woda.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Co potem?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Gdzie byłam zanim spadłam?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Czy życie przed życiem istnieje?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Nauczyciel w szkole się śmieje.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="685" data-original-width="483" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAJna843Kx87BH0IOApafS_oUKmWD1_5jCXi6U4ZiS6dkUIY33zHC3Mt_qOaSy37jRFIRdoeBnf-4iYZD7mDk7AjxMv-T8Uekd-PxF4qZHSzp3cLvLI4fq-o-IHalqhdFP9fXPJIs-8Mw/w452-h640/kim.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="452" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Taylor Kristina.</span><br /></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br /> <b>Kim?</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Kim jestem?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Wodą marzeń?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Oceanem cierpień?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Studnią, do której zajrzysz?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Chwilą?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Kim się stanę, gdy stąd odejdę?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></div><div style="text-align: left;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="460" data-original-width="563" height="522" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg16xZ-RXjmvmySaC1OOLDRSPVhIiUEIs8fDSPT9QJXYNT3vRLiFpo4ZlWnUTAbtC7fuHKS2vrApjXT8pvH0w08SahLrrP9OkZAZZFQ4iJdlWUECx0CaXMtIuxbJ1Xd5zamv4tAOTkGcg0/w640-h522/Jacek+Yerka+3.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Jacek Yerka.<br /></span></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br /><span style="font-size: large;"><br /><b></b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b>Koniec.</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Koniecznie szczęśliwy.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Prosta ścieżka do nieba.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Rozpuści się twój sopel lodu.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Nie wrócisz.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Żadnej reinkarnacji, </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">pytań zbędnych.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Odpowiedź jedna.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Błogość zero do kwadratu. <br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Ale czy to prawda?</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">P. S. Jakie są Wasze pytania? Czy potrafię na nie odpowiedzieć? <br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"> <br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><b> </b> </span><b><span style="font-size: large;"> </span></b><br /></div><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span> <br /></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-1892505018705363852020-10-20T19:25:00.000+02:002020-10-20T19:25:04.035+02:00Szafa.<p> <span style="font-size: large;">Każdy jakąś ma w swoim domu. </span><span style="font-size: large;"><span style="font-size: large;">Codziennie w</span>yciąga z niej ubranie. Może nawet trzyma książki, które nie zmieściły się w biblioteczce. Jednak czy na pewno szafa zawsze i wszędzie jest dobrym, użytecznym meblem? Czy istnieje taka, którą chętnie ominąłbyś szerokim łukiem i jednocześnie żyć bez niej nie potrafisz?</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="379" data-original-width="480" height="506" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_A309jKcG5vtMBHJA8Afu4fw1omUAnHefb5vctJRbdGkziB36bJa5XYx-OK627wmYDaxf1g78ISDUXjxxcZphmNqYkzjjOrunSSknz7Ptv4LGbFxjAGjoAA3fv3fMvVvCn94qWqpSHU0/w640-h506/Szafa+yerka.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Jacek Yerka.</span><br /></td></tr></tbody></table><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br /><span style="font-size: large;"></span><p></p><p><span style="font-size: large;"><b>Myśli.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Szafę dostrzegam zaraz po wyjściu z ostatniego <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2020/09/moje-prywatne-nieba.html">nieba</a>. No, może nie całkiem zaraz. Najpierw się rozglądam, przez chwilę patrzę na blok, który opuściłam i do którego, nie da się ukryć, chcę wrócić. Chwilę później nogi mnie niosą w stronę wąskiej ulicy. Wydaje mi się, że wcześniej jej tu nie było. Jakoś nie pasuje mi do całości krajobrazu. Blok przy bloku, trawniki, place zabaw i nagle ulica zabudowana małymi domami i w dodatku świecąca się na niebiesko. Czyżby to kolejne niebo albo jakaś wspaniała kraina cudów? Ciekawość pcha mnie dalej. </span></p><p><span style="font-size: large;">W środku między dwoma najbardziej świecącymi domami stoi duża szafa. Nie, duża to za słabe określenie, ona jest wielka. Zwiększa się z każdym krokiem, z którym się do niej zbliżam i wkrótce okazuje się, że bardziej przypomina wieżowiec niż szafę.</span></p><p><span style="font-size: large;"> - Myślałaś kiedyś o Wieży Babel? - pyta Błazen, mój niedawny przewodnik po Niebie dwa. </span></p><p><span style="font-size: large;">- Ty tutaj? Przyglądam mu się dokładnie, żeby zobaczyć wreszcie jakiej jest płci, lecz nawet tu niczego nie mogę dojrzeć. Nadal wygląda jak doskonała niebinarna postać. Długi czarny płaszcz i kaptur skrywają szczegóły sylwetki. Aż dziw, że w ogóle go poznałam.</span></p><p><span style="font-size: large;"> - To coś to wieża Babel? Myślałam, że szafa.</span></p><p><span style="font-size: large;"> - Bo szafa, ale taka piękna jak wieża. Myśli tworzą jej pierwszą warstwę.</span></p><p><span style="font-size: large;">Drzwi szafy się otwierają. Wchodzimy do mrocznego wnętrza. Gdy wzrok przyzwyczaja się do ciemności, zauważam krążące w powietrzu jasne punkciki.</span></p><p><span style="font-size: large;"> - Co to? - zastanawiam się głośno.</span></p><p><span style="font-size: large;"> - Myśli - wyjaśnia Błazen.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Słowa.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Myśli szybko znikają. Część z nich zamienia się w duże jasne chmury. Dzięki nim przestrzeń się rozjaśnia. Teraz widzę, że stoimy w pokoju zapełnionym różnymi przedmiotami. Czego tu nie ma? Stare krzesła, stoły, książki, rowery, zabawki, zegary, kalendarze. Po bliższym przyjrzeniu się zauważam, że wśród nich wiele nowych jeszcze nie rozpakowanych rzeczy. Skąd się wzięły i po co?</span></p><p><span style="font-size: large;">- Ludzie je stworzyli - wyjaśnia Błazen. - Ludzie dla siebie i dla innych ludzi. Wszystko to słowa.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b>- </b>Słowa?! Nic nie rozumiem. Jak słowa mogły przybrać postać gratów? Dlaczego? </span></p><p><span style="font-size: large;">Błazen wzrusza ramionami.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Stało się tak pewnie z powodu pustki, jaką ludzie czuli po wyjściu z raju i głodu wiedzy. Sądzili, że potrafią sobie świat ułożyć po swojemu, a powstały jedynie słowa i liczby.</span></p><p><span style="font-size: large;"> - Ale przecież - protestuję - słów potrzebujemy do komunikacji. Jak inaczej dogadasz się z drugim człowiekiem.</span></p><p><span style="font-size: large;"> - Teraz już nijak. Chodź zobaczyć liczby.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Liczby.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Znajdują się w następnym pokoju za brązowymi drzwiami. Uporządkowane, ułożone, wygładzone, wysprzątane. Widać, że liczby nie należą do chaosu. Jednak w powietrzu unosi się zaduch jak w sklepie ze starymi ciuchami. Czy ktoś tu otwiera okno? I gdzie ono jest? Szukam jakiegokolwiek otworu na zewnątrz i nie znajduję. Pustych miejsc też nie. Wszystko zagospodarowane. Ściany obłożone półkami pełnymi książek, sufit żyrandolami, podłoga dywanem. Poza tym na środku stoi biurko, obok stół, krzesła, fotel.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Policzone - informuje mnie Błazen jakby na wypadek, gdybym chciała sobie coś wziąć.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Idźmy stąd. Odwracam się w stronę wyjścia, lecz Błazen ciągnie mnie w innym kierunku.</span></p><p><span style="font-size: large;">- Schody.</span></p><p><span style="font-size: large;">Niemożliwe, a jednak są. Jakby ktoś rzucił czar i zaraz potem się pojawiły między regałami pełnymi książek.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"><b>Ostatnie piętro.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Przypominają te, którymi schodziliśmy do <a href="https://pociecha2.blogspot.com/2020/09/moje-prywatne-nieba.html">nieba drugiego </a>Stare, kręcone, skrzypiące pod stopami. Czy miejsce, do którego zmierzamy, jest równie męczące jak te schody? I dlaczego tam idziemy? Czy nie moglibyśmy dać sobie spokój z dalszym zwiedzaniem? Czy nie widzieliśmy dostatecznie dużo, by wiedzieć, że szafa nie należy do ...? W zasadzie do czego ona należy lub nie należy? Pytania bez odpowiedzi mnożą się w mojej głowie.</span></p><p><span style="font-size: large;">Wreszcie docieramy na ostatnie piętro. Strych czy coś innego? Spodziewałam się graciarni, ale pomieszczenie jest duże i puste. Wolny pomalowany na szaro pokój.</span></p><p><span style="font-size: large;">I znów jak w części nieba drugiego Błazen nakazuje mi ciszę. W ciszy dociera do mnie zrozumienie. Może nie całe, jakaś jego część.</span></p><p><span style="font-size: large;">Jesteśmy w strefie możliwości, na najwyższej półce szafy i na ostatnim piętrze. W pustce, która nas otacza, kryją się formy, które za chwilę przejdą w stan materii i zejdą do myśli, z myśli do słów i liczb. Ale nie wszystkie. Część z nich umrze zanim naprawdę się narodzi. Zginą tu w tym pokoju lub na dole jako myśli. A te już istniejące kiedyś przejdą na ostatnie piętro i albo odejdą albo wrócą, choć trochę inne. Coś jak koło reinkarnacji.</span></p><p><span style="font-size: large;">Schodzimy, wychodzimy z szafy. Na zewnątrz wita nas jesień. Liście z drzew spadają. Wiatr uderza w twarz.</span></p><p><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Czy można dodać coś więcej? Czy lubicie takie surrealistyczne refleksje na pograniczu baśni?<br /><b></b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b> <br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> <b> </b><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> <b></b><br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1998595872295539641.post-77929985728161950742020-10-13T17:32:00.003+02:002020-10-13T17:32:32.885+02:00Obsesje małe i duże.<p> <span style="font-size: large;">Skąd się biorą? Czy przychodzą razem z nami na ten świat? Gdzie idą po naszej śmierci? Jak wyglądają?</span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="397" height="401" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxxoO17CLT4y4ixQlFmYKe3objyLhpR-0Zk94kMik3TqfeqZOluozjLQJn9saynnWIIhnxTE2M8VULbbSdLzuwZaLfnvvo9aEdJMp5Dmu1TLkP_TWqbR9qqttJbApbYxetwvAfyDwoqn4/w640-h401/obsesje+Karen+Holmes.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Karen Holmes.<br /></span></td></tr></tbody></table><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><span style="font-size: large;"><b>Zamknięta.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Głowa książkami zamknięta.</span></p><p><span style="font-size: large;">Chcesz wejść, lecz klucza nie masz.</span></p><p><span style="font-size: large;">Ona też nie potrafi.</span></p><p><span style="font-size: large;">Fabuła toczy się dalej.</span></p><p><span style="font-size: large;">Życie chodzi gdzieś obok.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="424" data-original-width="338" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaXxlajprMz96j2vrzvTs638_qZHdXrgjLnsnB1wHm04nV1ZPtXk-mB8REHceDAFC8YGRlV8e8NFtDQYv15niNhhHBKMGJyfcNIKd9EIShEeSB5p7-zymzFyTJZqW-Ix-PFuUW0WE6tI4/w510-h640/obsesje+Daniel+Merriam.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="510" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Daniel Merriam.</span><br /></td></tr></tbody></table><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><span style="font-size: large;"></span><p></p><p><span style="font-size: large;"><b>Statek.</b></span></p><p><span style="font-size: large;">Co zrobić, gdy morze wejdzie ci w głowę,</span></p><p><span style="font-size: large;">gdy wodą jak balon nasiąkniesz?</span></p><p><span style="font-size: large;">Zostać marynarzem czy marynarką?</span></p><p><span style="font-size: large;">Zbudować własny okręt?</span></p><p><span style="font-size: large;">Wynająć sobie plażę?</span></p><p><span style="font-size: large;">A może złowić morskiego kochanka?</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="518" data-original-width="410" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfuXipOLJrxnKPgMGi1y12LD_zfzug5_n1YdaHU9zuxSUs6_NBpVilANqw1CwHwHRAgUH1k15W0Je8y58RSuZKFuOkeNzzYKOLxnNo9zbqbYeXJSx4b68IT2Ux7xH1VgnmcHQvEI5qqE0/w506-h640/obsesje+Natalie+Shau.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="506" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Autor obrazu: Natalie Shau.</span></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></td></tr></tbody></table><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br /><span style="font-size: large;"><b>Cyrk.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;">Ukryty w sukni.</span></p><p><span style="font-size: large;">Nocą słychać tętent koni.</span></p><p><span style="font-size: large;">Chcesz zobaczyć?</span></p><p><span style="font-size: large;">Tylko cicho,</span></p><p><span style="font-size: large;">żeby jej nie obudzić.</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="825" data-original-width="564" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_2p-kjDEbCJ9xRrBOUQNJxnaoCali9mVEc4_9RnFle24ZoMvTVy-WcNUfh7Hx38xD48jcHC7xJUGOWjX4g2L_SFNsEKiZTUMOV34z7U3Hl9AU3GGtPbg7laoZi4_MJ-fcSE4Zjd9RoZE/w438-h640/obsesje.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="438" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Zdjęcie ze strony: culturacolectiva.com<br /></span></td></tr></tbody></table><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><p></p><p><b><span style="font-size: large;">Kosmos.</span></b></p><p><span style="font-size: large;">Księżyce, planety.</span></p><p><span style="font-size: large;">Pustka, głębia, wysokość.</span></p><p><span style="font-size: large;">Tak by się chciało ich dotknąć.</span></p><p><span style="font-size: large;">Uciec w czas i przestrzeń.</span></p><p><span style="font-size: large;">Ale żyjesz na Ziemi.</span></p><p><span style="font-size: large;">Kosmos zbyt daleki.</span></p><p><span style="font-size: large;">Zostaw, stracisz oddech.</span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img border="0" data-original-height="949" data-original-width="563" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhAe0I08S7CS3Rr-lzhDQ7WQMNaZ3I8GjF5IjmX1gK6pRreXqFqrDDrcKv7Xd5aHr3S6Gmg0Sz7rDSvRseFlQ1A5TN3RfecxC1BURRZ7NjCX8xoCZhVTr1HU8yYy_YBUzrGdYdLeFhc0Y/w380-h640/fraktal.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="380" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Obraz ze strony: josleys.com<br /></span></td></tr></tbody></table><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><span style="font-size: large;"><br /> <b>Obsesja.</b></span><p></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b>Żyją we mnie dwie Anny.</span></p><p><span style="font-size: large;">Jedna krzyczy jeszcze,</span></p><p><span style="font-size: large;">druga dość.</span></p><p><span style="font-size: large;">Między nimi spokój, </span></p><p><span style="font-size: large;">fraktale unoszą się na powierzchni. <br /></span></p><p><span style="font-size: large;">Czy można żyć bez obsesji?</span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;">P. S. Zostawiam Was z tym pytaniem. Jeśli chcecie, podzielcie się swoimi obsesjami.<br /></span></p><p><span style="font-size: large;"><b> </b></span><b><span style="font-size: large;"> </span></b><br /><span style="font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"> </span></p><p><span style="font-size: large;"><br /></span></p>Lubisłowahttp://www.blogger.com/profile/02550699674105450591noreply@blogger.com12