Rozmowa w cztery oczy.

Wiem, że czekacie na ciąg dalszy moich opowieści. Ja tymczasem... Nie ja. Ona chce napisać coś o sobie. Kto? Moja wewnętrzna pisarka - Lubisłowa.

Epizod 1.

Idę przejściem podziemnym do... Nie wiem dokąd. Czuję jedynie, że ona tam czeka. Ona - Lubisłowa. Czai się gdzieś za zakrętem.

- Chcę z tobą pogadać - wołam. Nikt nie odpowiada. Tylko mój głos odbija się echem jak w ogromnej studni. Może idę po dnie jakieś pustej i głębokiej dziury w ziemi?

Wreszcie schody w górę. Wchodzę ciągnącymi się w dal spiralami. Docieram do windy. W półmroku jarzy się blado-niebieskim światłem. Coś mi mówi, że razem z windą i Lubisłową zawisłam w próżni między jawą, a snem. W szczelinie między światami.

Jazda windą w górę sprawia, że żołądek podchodzi mi do gardła. Wokół brzęcząca cisza. Serce bijące zbyt głośno. Ile czasu mija, zanim drzwi znów się rozsuwają? Do środka wpada zimny podmuch powietrza i wciąż to samo nikłe światło. Rozglądam się. Na przeciwko zwyczajne wejście-wyjście. Do pokoju? Naciskam klamkę.

Wchodzę. Cisza, ale innego rodzaju niż ta, którą zostawiłam za sobą. Wiem, że przekroczyłam granicę spokoju. 

Lubisłowa siedzi w wiklinowym fotelu naprzeciwko drzwi i obok balkonu. 
Z wyglądu przypomina mnie. Tylko dres nosi tęczowy. Uśmiecha się do mnie jak odbicie w lustrze. Wskazuje mi ręką szary tapczan przy drzwiach i pomarańczowej ścianie.

- Siadaj - zaprasza. - Chcesz herbaty?

- Nie, dziękuję.

- I dobrze. Wcale mi się nie chce stąd ruszać.

- Więc po co pytasz, czy chcę?

- Taki zwrot grzecznościowy.

- Aha.

Sadowię się na tapczanie. Wtulam plecy w żółtą i zieloną poduszkę. Całkiem inne niż te, które leżą w moim pokoju. Zresztą pozostałe szczegóły również. Olbrzymia biblioteczka przy żółtej ścianie. Wysprzątane biurko, laptop, zeszyty, pióra, długopisy. Duża szafa. Biurko i szafa opierają się o turkusową ścianę. Balkon wychodzi ze ściany niebieskiej. A sufit? Zwykły biały z nierzucającym się w oczy żyrandolem.

- Kto tu u ciebie sprząta? - pytam.

- Samo się sprząta.

- Jak samo?

- Zwyczajnie. Myślę, że chcę porządek i jest.

- Tak po prostu? Zazdroszczę.

- A ja tobie realności?

- Nie jesteś realna?

- Niezupełnie.

- Przecież ty jesteś mną, a ja tobą, nie?

Patrzę na nią zdziwiona. W końcu dociera do mnie, że przecież ona siedzi na fotelu, ja na tapczanie, więc jak to z nami jest naprawdę?

- Rozumiesz? Tutaj sobie gadamy, a tam ja myślę, ty piszesz. Ja nie myślę, ty nie piszesz - tłumaczy mi Lubisłowa.

- Właśnie - przypominam sobie. - Powiedz mi coś o swoich planach i pomysłach.

- Żartujesz? - śmieje się. - Nie planuję. Nie wymyślam. Znaczy się nie siedzę i nie myślę, ani nie stoję i nie myślę lub nie leżę i nie myślę nad tym, co dalej. Owo co dalej przychodzi samo. W dodatku w najmniej oczekiwanych chwilach.

- Wiem - też się śmieję. Może jednak coś opowiesz dla czytelników jak już tu jestem?

- Dobrze.Jeden epizod.

- Co ty? Trzy.

- Dwa albo nic i oczy zamknij.

- Po co - dziwię się.

- Zobaczysz.

I zobaczyłam, jak po chwili pozwoliła mi oczy otworzyć. Ujrzałam swoje bardzo dawne miejsce corocznych wakacji. W innych raczej nie przebywałam. Może czasem zdarzały się wyjątki. Jak to wyjątki potwierdzały regułę.

Dom cioci na wsi między Kołem, a Koninem. Z perspektywy czasu wygląda pięknie. Na przeciwko na górce drzewa iglaste układają się w mały las. Obok domu z jednej strony i drugiej rośnie żyto.

Podchodzimy bliżej. Łatek szczeka. Ciocia wygląda przez okno, ale nas nie widzi. Nie należymy do jej czasu i przestrzeni.

Wchodzimy do środka. Na krzesłach przy stole siedzą: ciocia i jedna z jej sąsiadek, pani Helenka.

- To jak weźmie pani trochę tych kartek? - pyta Helenka.

- Co też pani? Ja mam czas, żeby kartki roznosić? Po co w ogóle je pani wzięła?

- Listonosz mnie spotkał i mnie prosił. On teraz zajęty. Wie pani, żniwa.

- A u mnie niby co, nie żniwa?

- Może by tak Ania.

- Co? Dziecko będzie kartki roznosić?

Przypominam sobie. Widzę wyraźnie siebie na rowerze z kartkami i listami. Robię za listonosza. Obie zapłaciły mi słodyczami. Dla mnie to prawdziwa przygoda. Czuję się doceniona i wyróżniona ważnym zadaniem. Przynajmniej na początku, bo potem zaczynają mnie plecy boleć od ciężaru albo zwyczajnie już mi się nie chce. Część listów i kartek wyrzucam. Ktoś to zauważy? Coś się stanie?

- Nic, tylko Frania nie poślubi Józka. Później wyjdzie za pijaka Antka - mówi Lubisłowa. - Nieważne. Nie przejmuj się.

- Zmienimy to? 

- Nie. Chodźmy.

Lubisłowa ciągnie mnie za rękę, ale ja się wyrywam. Biegnę do siedzącej w drugim pokoju Ani czyli mnie w tamtym czasie i miejscu. Siłą woli przesuwam szafę w stronę drzwi. Nikt nie wejdzie i nikt nie wyjdzie. Potem jeszcze krzyczę do Ani.

- Uciekaj przez okno?

- Co? Kto?

Przerażona Ania naprawdę wyskakuje przez okno. Lubisłowa się śmieje. 

Epizod 2.

Znów jesteśmy w jej pokoju. Lubisłowa nadal się śmieje.

- Myślisz, że coś zmieniłaś? - pyta.

- A nie? - dziwię się.

- Przypomnij sobie.

Przypominam sobie. Raczej widzę coś, czego Ania czyli ja, zobaczyć nie mogłam, bo Ania przecież wyskoczyła.

Ciocia i Helenka proszą Anię, żeby otworzyła drzwi. 

- Nie ma jej - stwierdza Helenka.

- To dlaczego drzwi zamknięte? - dziwi się ciocia.

- Nie wiem - wzrusza ramionami Helenka. - Lepiej już pójdę.

Ciocia jej nie zatrzymuje. Najpierw kręci się po domu jakby nie wiedziała, co zrobić. Prawie słyszę jej myśli: gdzie Ania, co się z nią stało, dlaczego drzwi zamknięte. Wreszcie ciocia wychodzi.

Na drodze przed domem znajduje Anię i nie tylko, również kartki i listy. Czy Helenka specjalnie porzuciła swój zbyteczny bagaż? Czy same jej wypadły z kieszeni? 

- A co z Franią i Józkiem? - chcę wiedzieć.

- Nic - stwierdza Lubisłowa.

- Jak nic?

- Zwyczajnie. Przeszłości nie da się zmienić.

- To po co ja się tak wysilałam, jeśli ona i tak wyjdzie za pijaka.

- A ja wiem po co?

- Drugi epizod - domagam się. 

- Pamiętasz miały być dwa - dodaję.

Lubisłowa wzdycha i pokazuje palcem na laptopa.

- Nie przenosimy się - czuję rozczarowanie.

- Podobało ci się, co? Ale mamy mało czasu.

- Jak to?

- Zbyt dużo straciłyśmy na epizod pierwszy. To jak oglądasz, czy spotkamy się innym razem.

- Oglądam - decyduję.

Na ekranie pojawia się obraz. Ze zdziwieniem rozpoznaję swój pokój. Bardziej go wyczuwam niż widzę, ponieważ tonie w mroku nocy i słabym świetle lampy z ulicy. Ania nastolatka śpi. Drzwi do pokoju się otwierają. Do środka wchodzą jakieś osoby-cienie. Nie potrafię ich rozpoznać. Na pewno nie przypominają rodziców Ani. Nikogo znanego nie przypominają. 

- Obcy - mówię.

- Cii - Lubisłowa z placem na ustach każe mi zachować spokój jakby bohaterowie z ekranu i przeszłości mogli nas usłyszeć.

Istoty zbliżają się do łóżka. Oświetlają Anię blaskiem własnych rąk. Może w rękach trzymają niewidzialne latarki. Ania śpi nadal. Nie czuje bliskości obcych. Oni podchodzą bliżej. Jeszcze chwila. Coś na pewno się stanie. Niestety obraz gaśnie.

- Co się dzieje? - krzyczę, bo przestrzeń wokół znika razem z Lubisłową.

- Ciąg dalszy nastąpi albo nie - szepcze mi ktoś do ucha. Jeden z obcych z ekranu laptopa?

- Lubisłowa - wołam.

- Wasz czas się skończył - oznajmia inny głos.

P. S. I tak zwykła rozmowa z Lubisłową przerodziła się w opowiadanie. Podzielcie się proszę wrażeniami. Chcielibyście ciąg dalszy?