Nawiedzone miejsce.

Czy w zwykłym bloku mogą

być nawiedzone miejsca?

Nawiedzone przez upierdliwe

duchy czyli takie, 

które nie dają się przegonić?

Jeśli tak, to komu dokuczają

i dlaczego?

Zdjęcie ze strony.

Był ciepły październikowy dzień.

Niezwykle ciepły jak na październik.

Eugenia i Stanisława skorzystały

z okazji, żeby usiąść 

na ławce i poplotkować.

- Widziałaś tą nową z 4 klatki?

Zapytała Eugenia głównie

po to, żeby za chwilę pochwalić

się swoją wiedzą.

- Nie, jaką nową?

Eugenia się uśmiechnęła.

Znów jej się udało powiedzieć

coś, czego Stanisława nie wiedziała.

- W tym mieszkaniu po Melanii.

-  A tym pustym, co go rodzina

nie chciała?

- Ładna, młoda, miła.

Już dawno Eugenia 

o nikim tak dobrze nie mówiła.

Jasne było, że nowa lokatorka

bardzo jej się spodobała.

- Pracuje w markecie,

tym koło nas.

Dodała jakby chciała,

żeby Stanisława poszła

z nią tam i przy okazji

zakupów poznała sąsiadkę.

- Ja to już muszę iść,

obiad robić.

Westchnęła Stanisława.

Lepiej było iść do domu

niż do marketu z Eugenią.

Znów by jej patrzyła na ręce

i komentowała wszystko,

co dotknie i na co spojrzy.

,,To weź, tamtego nie dotykaj,,.

I tak dalej i tak dalej.

- Ale nie powiedziałam

ci najważniejszego,

ona siedzi w dyrekcji,

nie na kasie.

Ta wiadomość sprawiła,

że wstająca z miejsca

Stanisława znów na nie

opadła. Teraz naprawdę

była ciekawa nowej lokatorki.

Tymczasem nowa meblowała

swoje mieszkanie.

Cieszyła się, że udało się

je kupić po przystępnej,

bardzo dobrej cenie.

W zasadzie cena nie pasowała

do zadbanego dwupokojowego

mieszkania.

Paulina była przekonana,

że wprowadza się do jakieś

rudery, którą trzeba będzie

zaraz szybko remontować,

a tu proszę taka niespodzianka.

Nawet meble zostawili,

chociaż stare i nie w jej stylu.

Dlaczego rodzina ich nie wzięła?

To dopiero zagadka. 

Pośrednik coś mówił 

o duchach, ale nie

potraktowała tego poważnie.

Na pewno haczyk

tkwił gdzie indziej

i  był dość prozaiczny 

np. mrówki faraona

albo wypaczone okna

albo złośliwi sąsiedzi.

To ostatnie było 

najbardziej prawdopodobne.

Paulina zdążyła już poznać

jedną, ciekawską babę.

Na szczęście potrafiła

sobie z takimi radzić.

Zresztą z każdym potrafiła.

W końcu nie na próżno

została szefem działu

marketingowego

w pobliskim markecie.

Właśnie pobliskim.

To było najważniejsze:

miejsce pracy koło domu.

Rano nie musi się spieszyć.

Nie traci czasu w autobusach

i na przystankach, nawet

w sklepach, bo wszystkie

zakupy robi w czasie przerwy

w pracy.

Paulina była bardzo zadowolona,

prawie szczęśliwa.

Prawie bo do szczęścia brakowało

jej jeszcze odpowiedniego

mężczyzny. Jednak i to 

na pewno się znajdzie.

Na razie w myślach

projektowała swoje mieszkanie

i ustawiała te meble, 

które już miała.

Bartek kolega z pracy

razem z drugim, Romkiem

wynosili na śmieci

zbyteczne przedmioty

po dawnej lokatorce.

Zostało tylko łóżko

i stół z krzesłami.

Tylko dlatego, że na ich

miejsce Paulina 

jeszcze niczego nie miała.

Na łóżku położyła sobie

swoją pościel, 

więc jakby było nowe.

W każdym razie do przyjazdu

nowego musi wystarczyć.

Paulina nie miała

dużych wymagań.

Dobrze wiedziała, 

że nie zmieni od razu wszystkiego

i że przez jakiś czas musi

wytrzymać z tym, co jest. 

Po całym dniu krzątania

się tu i tam

i układania swoich rzeczy

zmęczona położyła się spać

już o dziewiątej wieczorem.

W nocy odwiedziła ją Iza,

jej dawna przyjaciółka.

Sześć lat minęło,

odkąd popełniła samobójstwo

z powodu Kamila,

swojego chłopaka,

pośrednio również z powodu

Pauliny, bo to ona przecież

jej tego chłopaka odbiła.

Do tej pory tkwiło

to w niej jak zadra.

Tylko dzięki studiom

pozbierała się jakoś

i dzięki pracy.

Iza jak gdyby

nic usiadła jej na łóżku.

- Śpisz? - zapytała.

- A ja nie mogę spać.

Ręce mnie bolą.

Pokazała.

Na obu rękach 

przy nadgarstkach wiły się

czerwono sine blizny.

Paskudne, jak żywe węże

albo gorzej jak pijawki.

Jeszcze trochę, 

a skoczą na Paulinę.

Czuła jak serce podchodzi

jej do gardła i z trudem

zmusiła się, żeby nie patrzeć.

Tyle tylko, że nie było

na co patrzeć.

Cała Iza była straszna.

Blada i podobna do mumii

a może do ożywionego 

jakimś cudem manekina

z lady sklepowej.

Miała taką bladą,

prześwitującą cerę,

upiornie fioletowe usta,

wklęsłe policzki

i jeszcze ta sukienka

biała jak do ślubu

z falbanką przy biuście

i stopach, trochę jak szlafrok,

a trochę jak całun żałobny.

Paulina próbowała

skupić wzrok na kołdrze

i nie widzieć przyjaciółki.

Nie dało się.

Iza była jak magnes.

Przyciągała cały czas jej spojrzenie

coraz bardziej wystraszone.

- Dlaczego ja nie mogę spać?

Biadoliła.

- I dlaczego nikt mnie nie dostrzega.

Ludzie patrzą na mnie jak na ścianę.

Rozumiem, że on, ale rodzice.

Dlaczego?

Paulina chciała i nie mogła

nic powiedzieć.

Całe jej wygadanie 

gdzieś znikło.

- Nie wiem.

Zdołała tylko wyjąkać.

Czy miała powiedzieć Izie,

że jest duchem, że nie żyje.

- Pomożesz mi?

Zapytała Iza.

- Postaram się.

Paulina czuła jak

jej policzek muska 

lodowate powietrze

jakby wiatr.

To Iza pochyliła

się, żeby ją pocałować

tak jak dawniej, 

gdy była jeszcze żywa.

- Obiecujesz?

- Tak.

Właściwe, magiczne słowa.

Po nich Izy już nie było.

Paulina znów mogła

spokojnie spać.

Rano obudziła się

zmęczona.

Po raz pierwszy od wielu

lat. I po raz pierwszy

Paulina nie miała ochoty

iść do pracy.

Mogła oczywiście

wykorzystać swoje kontakty

i wziąć sobie parę dni wolnego.

Jednak w ostatniej chwili

zrezygnowała.

To wspomnienie snu

sprawiło, że postanowiła

pójść i pracować.

Praca pomoże jej zapomnieć.

Swoją drogą to był

bardzo realistyczny sen,

zbyt realistyczny.

Praca rzeczywiście pomogła.

Nie tylko praca.

Przede wszystkim Maciej,

jej kolega ze studiów.

Pojawił się w markecie.

Był jednym z dostawców towaru.

Zobaczyli się.

Postanowili spotkać.

Po kawie i kilku głębszych

zaprosił ją do siebie.

Wylądowali w jego łóżku.

Pieścił ją delikatnie

rękami i językiem, całą.

Ich ciała doskonale 

do siebie pasowały.

To odkrycie oszołomiło

Paulinę jeszcze bardziej

niż alkohol.

Zapomniała o wszystkim.

Zatraciła się w przyjemności.

Do domu wróciła po 23.

Tym razem była przyjemnie

zmęczona. Położyła się

i szybko zasnęła.

Obudziło ją uczucie zimna.

Jakby ktoś otworzył okno

i wpuścił do środka lodowaty wiatr.

Iza znów przy niej siedziała.

- Dlaczego ja nie mogę spać.

Płakała. Tylko jej łzy

były jak narysowane,

sfilmowane, słowem

nieprawdziwe.

- Ja też nie mogę,

bo przychodzisz 

i zawracasz mi głowę.

Krzyknęła Paulina.

Miejsce strachu zajęła złość

na Izę, ale niestety zaraz

potem ból w okolicy serca

i żołądka jakby Iza uderzyła

ją łokciem za brak współczucia.

- Jesteś taka jak oni.

Obiecałaś pomóc 
i nie pomagasz.

- Bo nie potrafię. 

Poza tym jestem zmęczona.

- Jasne, obrotami w łóżku.

- Co ty gadasz?

- Gówno. Najpierw zdradziłaś mnie,

a teraz Kamila.

Iza już nie była miła.

Bardziej przypominała

rozgniewaną wiedźmę

niż dawną, biedną przyjaciółkę.

- Kamil sam odszedł.

Znalazł sobie inną.

Próbowała tłumaczyć się

Paulina. Bez skutku.

Iza była zła.

Resztę nocy Paulina

spędziła zawieszona

na żyrandolu.

Jakim cudem Iza

ją tam powiesiła?

Jak to się stało,

że Paulina nie spadła

razem z żyrandolem

na łóżko? I jak wróciła

z powrotem?

Tego Paulina nie wiedziała.

Nie miała nawet siły

się nad tym zastanawiać.

Taka była połamana 

i wykończona.

Nie poszła do pracy.

Cały dzień przeleżała w łóżku.

Tej nocy Iza znów się pojawiła.

Nadal wrzała 
w niej złość na Paulinę.

Dlatego zamknęła ją w szafie.

Chociaż Paulina

obudziła się w swoim łóżku,

czuła się jak rozjechany

robak. Do pracy wcale się

nie nadawała.

Jak tak dalej pójdzie straci

dobre zajęcie i przez co,

przez sny, koszmary

jak te z ulicy Wiązów,

horroru, który kiedyś był

jej ulubionym filmem.

Paulina wiedziała,

że musi szybko wziąć się w garść

i jednocześnie, że nie potrafi

tego zrobić.

Na szczęście zadzwonił Maciej.

Już za nią tęsknił

i chciał, by do niego przyszła.

To była jej jedyna szansa 

ucieczki przed koszmarem.

Tym razem kochali się gwałtownie

jakby za chwilę świat miał runąć

Oparta o ścianę Paulina

oddawała się Maciejowi

jak suka w rui.

Maciej wbijał się w nią

jak ostry nóż.

Nóż spragniony jedynie seksu

nie miłości, a jednak

ulżyło. Kamień w postaci Izy

spadł Paulinie z serca.

Zlana potem nie miała

dość siły, by wrócić do domu

i wtedy wreszcie zasnęła,

a Iza do niej nie przyszła.

Paulina pamiętała ten dzień.

Obudziła się rano

wypoczęta i z mocnym

postanowieniem, 
że już nie wróci do domu.

Maciej nie miał nic przeciwko, 

żeby u niego przez jakiś czas 

zamieszkała.

Rozpadało się, więc Eugenia

zaprosiła Stanisławę na plotki

do siebie. Zazwyczaj tak robiła,

gdy pogoda nie sprzyjała 
ich siedzeniu na ławce.

- Mieszkanie Melanii znów puste.

Westchnęła Eugenia między jednym

kęsem a drugim ciasta 
przyniesionego przez Stanisławę.

- Co ty powiesz?

Prawie się udławiła ze zdziwienia Stanisława.

- Coś tam jest nie tak.

Melania mówiła, że duchy,

ale wtedy myślałam, 

że ma nie po kolei w głowie.

Teraz sama nie wiem.

- Coś takiego.

Stanisława powoli przeżuwała ciasto

razem z dziwną odpowiedzią Eugenii.

Czyżby ona naprawdę czegoś 

nie wiedziała?

P. S. Jak potoczą się dalsze 

losy Pauliny? Czy duch Izy

odzyska spokój?

To już w innej historii.