Lodowate myśli.

Zimą, zwłaszcza w lutym moje myśli stają się soplami lodu. Marzną w oczekiwaniu na wiosnę. Trzęsą się ze strachu przed ostatnim powrotem śniegu, niekończącej się białej przestrzeni i oddechu srogiego wiatru. Poza tym uciekają albo się chowają w szafie.

Pod butami
trzeszczy

niekończący się

świat lodu.

Nikt nie widzi

błąkających

się pod nim myśli,

zamarzniętych westchnień

do wiosny,

krzyków policzki

palących.

Autor: Suliman Almawash

Anioł wampirów

przemyka

wśród bryłek śniegu

zmarznięty,

z czerwonym nosem,

w czarnym płaszczu

długim do ziemi.

Blady jak świat

wokół.

Odbiera ostatnie

tchnienie

krwiożerczych istot.

Zamyka im oczy.

Ich ciało ognistym

oddechem

zmienia w popiół.

Potem śpiewa,

by mogli kiedyś 

wrócić do domu.

Autor: Suliman Almawash.

Zostałam

sama w przestrzeni

z krzesłem.

Wspominam

jak na nim siedziałeś.

Patrzyłeś,

ale czy mnie

widziałeś

czy tylko

wyobrażenie

kobiety doskonałej?

I z nią,

nie ze mną

świat zapominałeś?

Realne było

to krzesło.

Ono mi teraz

zostało.

Nie,

jedynie mgła

iluzji.

Autor: Suliman Almawash.

Na polu

porzuconych

strojów służbowych

marynarki śnią

o lesie.

Każda pnie

się w górę

gałęziami

i w dół

schodzi

korzeniami.

Każda pamięta

czasy,

gdy chodziła

na spotkania

z szefem.

Ludzie wokół

bili jej brawo.

Czytali z jej

faktury,

wzoru

splecionych 

w nią nici.

Podziwiali

mądrość,

szyk nierdzewnej stali,

żołnierski sznyt.

Dlaczego później

wyrzucili?

Marynarka

jedna za drugą

płacze,

krzyczy

za swoim człowiekiem. 

Autor: Karel Tiege.

Jestem domem

na przystani,

wyspą,

do której

wracasz

za każdym razem

zmęczony

po swojej 

wiecznej podróży.

Podaję ci ciało

moje jak pieczeń.

Połykasz,

przeżuwasz,

trawisz.

Krew z pocałunków

wypijasz.

Ochodzisz.

Machasz ręką

na pożegnie.

Ja dom

zostaję,

czekam.

P.S. I tyle moich lodowatych myśli. A jakie są Wasze?