Jesiennie.

Po raz kolejny jesień za oknami. Piękna, gdy jest ciepło i słońce świeci. Mieni się radosnymi barwami, a jednak nadal nie potrafię spojrzeć na nią w przyjazny sposób. Może przeszkadzają mi zbyt krótkie dni? Może dokucza pamięć minionych wakacji? I stąd moje myśli takie, nie inne? A właściwie jakie?

Zeschnięty

liść na drodze jak miłość na bruk wyrzucony.

Kiedyś zielony, teraz brązowy, nijaki.

Czas wyrył w nim dziury.

Pamięć piękna odeszła.

Zostały resztki zbędnych uczuć.

Martwa

Pochylasz się.

Chcesz mnie ożywić pocałunkiem.

Wyłowić z otchłani.

Krzyczysz.

Nie pozwalasz.

Nic z tego.

Uciekłam.

Nie wrócę.

Nie czekaj.

Obraz z tej strony.

 Bajka w wielkim mieście.

On i ona w jednej chwili ważni dla siebie.

Zakochani.

Ręce splatają razem z obietnicami.

Ile trwa wieczność? 

Wiosna, lato, jesień.

Namiętność spada z drzewa.

Mrok owija do snu ciała spragnione.

Jesienią

Las grzmi ciszą.

Wiatr śpiewa zamiast ptaków.

Słońce się gdzieś spieszy.

Dzień ucieka.

Kolory się bawią.

Mnie nie ma.

Zawinięta w koc

powoli przestaję istnieć.

Zielona herbata

Zawsze i wszędzie.

Nigdy i nigdzie.

Słowa przez wiatr wydrążone,

niepotrzebne 

nieaktualne,

wystrzępione.

Pod nimi wciąż ostre kolce.

Powoli zapominam, pijąc zieloną herbatę.

 

P. S. A jakie są Wasze uczucia związane z jesienią?