Duchy Ziemi.

- Duchy Ziemi - pomyślałam, gdy zobaczyłam obrazy Tomasza Alena Kopery. 

Nie, nie byłam na wystawie. Trafiłam na nie w internecie, szukając czegoś innego. Od razu wtargnęły do mojego umysłu, zapełniły wyobraźnię pytaniami: co, jak i dlaczego? Co czują duchy? Co myślą? Jak patrzą na świat? Dlaczego tak, nie inaczej?

Myślę.

A może staram się myśleć,

bo przy tobie jakoś ciężko mi w głowie.

Obrazy się plączą.

Kwitną żółte emocje.

Tymczasem ty przechodzisz obok z obojętnym spojrzeniem.

Dla ciebie jestem tylko nagim po zimie drzewem.

Szczęście.

Minęła zima.

Świeci słońce.

W moich włosach liście zielone.

Zamykam oczy.

Chłonę wiosenny klimat.

Czuję, że nawet bez ciebie jestem szczęśliwa. 

Sen.

Nie budźcie nas.

We śnie świat oswojony.

Nikt z toporem nie nadchodzi.

Las trwa omijany z daleka

przez ludzkie bloki.

Magazyny nie zasłaniają nieba.

Markety nie tarasują drogi.

Wokół panuje spokój.

Czas nie istnieje.

Rzeczywistość nie boli.

  

Czas.

Trwamy w jednym dwoje.

Ty we mnie, ja w tobie.

Czas nas dzieli.

Wiosną mnie każe rządzić,

tobie śnić o jesieni.

Słyszę jak szepczesz: mam dosyć,

chcę odejść, smutek przygniata mi plecy.

Nie wiem, co powiedzieć.

Radością się zielenię.

Zimą spotkamy się pod śniegiem. 

Miłość.

Miłość trwa w najlepsze

mimo burz, deszczu, śniegu.

Łączy pocałunkiem marzenie i nadzieję.

 

P. S. I tu w tym miejscu należy skończyć. Amen - niech się tak stanie, niech się tak dzieje. Podzielcie się wrażeniami.