Prawda.

Po ostatniej rozmowie z filozofem Pankracym Mistrz Gry Lukrecjusz długo stał przed lustrem i mrugał. Chciał się przekonać, czy rzeczywiście absolutowi wystarczy mrugnąć i już wie wszystko. Niestety albo źle mrugał albo Pankracy go oszukał. To drugie bardziej prawdopodobne. Filozofowie inaczej rozumieją prawdę. A czym jest prawda?

Autor: Andrzej Gudański.

 Po dłuższej przerwie.

Spotykają się w komnacie Lukrecjusza: Pankracy i Lukrecjusz, nadworny filozof i Mistrz Gry, władca graczy. Lukrecjusz pije sok świeżo wyciśnięty z pokrzywy, a Pankracy herbatę rumiankową, nie, żeby tak sobie wybrał, tylko to mu podał Lukrecjusz do picia. 

Lukrecjusz: Długo rozmyślałem o tym, co mi ostatnio powiedziałeś i dotarło do mnie, że nie wiem tyle, ile bym chciał. Poza tym gnębi mnie natura prawdy. Powiedz jak ty ją widzisz. Czym jest dla ciebie prawda, czym nie jest?

Pankracy ( myśli ): Tobą na pewno nie jest.

Pankracy: Hmm.

Lukrecjusz: Zaschło ci w gardle? Dolać ci herbaty?

Pankracy ( myśli ): Te siuśki nazywa herbatą.

Pankracy: Nie, dziękuję. Zbieram myśli.

Lukrecjusz: To rób to szybciej, żebyśmy tu cały dzień na nie nie czekali.

Pankracy: Wydaje mi się, że natura prawdy jest skomplikowana. Z jednej strony jasna, a z drugiej ciemna.

Lukrecjusz ( zaciekawiony ): Prawda ciemna?

Pankracy: Gdy inni jej nie podzielają, uważając za kłamstwo lub urojenie.

Lukrecjusz ( oburzony ): Jak można nie podzielać prawdy?

Pankracy ( myśli ): Zwłaszcza twojej, co?

Pankracy: Wybacz drogi mistrzu, często prawda idzie krętą, stromą drogą, na której nie potrafimy się utrzymać.

Lukrecjusz ( nadal z oburzeniem ): Kłamstwo idzie krętą drogą, a prawda prostą i jasną.

Pankracy: Sam widzisz panie, że z prawdą nie łatwa sprawa. Weźmy dla przykładu ludzi z Ziemi, dla nich bóg jest prawdą, a już gracze niekoniecznie.

Lukrecjusz ( wydaje się zadowolony z przykładu ): Pleciesz. Część z nich, chyba nawet większa, uważa, że nauka stanowi podstawę prawdy.

Pankracy ( uśmiecha się, bo właśnie udało mu się niepostrzeżenie wylać herbatę do doniczki z kaktusem ): Biedni głupcy. Nie wiedzą, że ich nauka przypomina zabawę w piaskownicy. Prawda i wiedza istnieje oczywiście jedynie po naszej stronie świata i ty panie jesteś jej ucieleśnieniem.

Lukrecjusz ( zadowolony ): I tak prawie dotarliśmy do sedna. Prawie, bo jeszcze nic nie powiedziałeś o naturze prawdy.  Jedynie, że ciemna i kręta na zmianę z jasną.

Niestety - dla Lukrecjusza, nie dla Pankracego - w tym momencie na ekranie komunikatora Lukrecjusza pojawia się czerwony napis pilna wiadomość. Władca musi przerwać interesującą rozmowę, a Pankracy z ulgą wraca do domu.

Rozmowa druga.

Lukrecjusz i Pankracy wracają do konwersacji po kilku dniach. Tym razem piją sok z buraków, Lukrecjusz z rozkoszą, Pankracy jak zwykle z niechęcią.

Lukrecjusz: Przypomnij mi na czym ostatnio skończyliśmy.

Pankracy ( myśli ): Czyżby skleroza?

Pankracy: Skończyliśmy kwestią natury prawdy, tym, że bywa ciemna i kręta. Względna. Zależna od istoty i sytuacji.

Lukrecjusz: Taką możemy się nie zajmować. 

Pankracy ( myśli ): Pewnie, twój mózg mógłby się zlasować.

Pankracy: Jasną jesteś, byłeś i będziesz ty panie, więc ty najlepiej znasz jej naturę.

Lukrecjusz ( krzywi się ): Załóż, że nic nie wiem, choć wiem, ale chcę poznać twoją opinię na temat jasnej prawdy.

Pankracy: Nie można jej ująć w słowach. Wykracza poza rozumienie ograniczonych umysłów takich jak mój umysł panie.

Lukrecjusz ( nadal się krzywi ): I to wszystko? Nic więcej nie powiesz? Lepiej dobrze się zastanów, zanim dasz mi odpowiedź.

Pankracy ( wzdycha w duchu ): A myślałem, że wyjdę stąd wcześniej niż zwykle.

Pankracy: Nie wszystko. Jasna prawda to prawda bezwzględna. Wszędzie i zawsze pozostaje prawdą. Tworzy porządek, dobro i piękno.

Lukrecjusz ( ziewa ): Nudzisz. Jak tak dalej pójdzie, chyba będę musiał pomyśleć o zmianie mojego nadwornego filozofa.

Pankracy ( przerażony ): Ale co jeszcze mogę powiedzieć?

Lukrecjusz: Rusz głową póki cię jeszcze toleruję.

Pankracy ( myśli ): I co mu wcisnąć, żeby dał mi wreszcie spokój?

Pankracy: Nawet ta jasna gromadzi w sobie czarne chmury lub smugi chemiczne jak na ziemskim niebie.

Lukrecjusz ( zaciekawiony ): Właśnie, smugi, kto je robi i po co? Przypomniałeś mi, że muszę się zająć tą sprawą. Przecież nasze pionki i plansza do gry nie mogą zginąć. Za długo szukaliśmy Ziemi, żeby teraz z niej zrezygnować. Dobrze, na razie pozwalam ci odejść, ale podkreślam na razie i do sprawy prawdy jeszcze wrócimy.

Pankracy uradowany odstawia szklankę z niewypitym sokiem z buraków i wychodzi z komnaty. Coś takiego, myśli, udało mi się przez przypadek znaleźć właściwe słowa. Tylko my wiemy, że przypadki nie istnieją.

P. S. Może Lukrecjusz wróci  jeszcze do sprawy prawdy, a może znajdzie sobie ciekawszy temat. Zobaczymy.