Wspomnienia.

 Moja pamięć chodzi różnymi drogami, miłymi, pięknymi, godnymi uwagi i pełnymi błota, niechcianego deszczu, zbędnych słów, niepotrzebnych ludzi i innych istot. Te pierwsze chciałoby się trzymać cały czas przy sobie. Te drugie wyrzucić, by już nigdy się nie pojawiały, ale jak to zrobić? Czy jedną z dróg wędruje odpowiedź?

Autor obrazu: Tim Zeltner.

 Wybór.

Stoisz na rozdrożu. Którą drogę wybrać? Czy skręcić w prawo, czy w lewo? Dlaczego musisz wybierać? Czy nie byłoby lepiej, gdyby ktoś inny, nie ty, podjął decyzję? Na chwilę zdejmujesz plecak. Patrzysz i myślisz, ile razy skręciłaś w niewłaściwą stronę. Na początku wydawało się, że idziesz dobrze, a potem nagle coś wychodziło z zarośli i zjadało część ciebie. Zaraz do głosu dochodziły czarne myśli, nieprzyjemne wspomnienia, poczucie winy, złość, smutek, zła szara pustka. Więc teraz się zastanawiasz.

 

- Tutaj, tutaj proszę - odzywa się lewa droga albo coś na lewej drodze.

Rozglądasz się, lecz nikogo nie widzisz. 

- Kim jesteś? - chcesz wiedzieć, lecz owo coś nie chce się przedstawić. Gada do ciebie anonimowy głos. Czy należy do mężczyzny, czy do kobiety, czy do ducha?

- Chodź, nie zwlekaj. Trzymam dla ciebie najlepiej wypieczone wspomnienia.

- Wspomnienia wypieczone? - dziwisz się. Czy wspomnienia można wypiekać?

Ów tajemniczy ktoś/coś się śmieje.

- Boisz się. Nie chcesz spróbować. Tchórz, tchórz.

 

Odsuwasz się jakby tajemniczy głos mógł cię ugryźć, gdy tylko się zbliżysz. Z prawej strony nikt się nie odzywa. Wydaje ci się, że warto iść tędy. Warto iść za dźwiękiem ciszy.

 

Cisza.

 

Prowadzi cię do lasu. Przypominasz sobie ostatni dzień w szkole przed wakacjami.

 

Wychodzisz z szarego prostokątnego budynku prosto w słoneczno zielony krajobraz. Nawet domy wokół zdają się uśmiechać. Wszystko wokół cieszy się z tobą twoim pierwszym wolnym od obowiązku czasem. Jutro pojedziesz na wieś. Jeśli nie jutro to pojutrze. Na spotkanie wyjdzie ci cisza taka sama jak ta tutaj w lesie, choć jednocześnie inna.

 

 Obecna powoli staje się złowieszcza. Dlaczego nikt się nie odzywa? Pamiętasz, na wsi cisza zmieniała się w nudę. Nic się nie działo. Nic nie trzeba było robić. Żadnych rówieśników w pobliżu. Czasem tylko ciocia zabierała cię do miasta, gdzie pozwalała ci buszować w księgarni. Potem w autobusie męczył cię ból głowy pomieszany z letnim skwarem. Jakby jedno nie mogło się obejść bez drugiego. Hałas podróżujących, zapach palonej gumy. Spokój nadchodził nocą razem z brzęczącą jak mucha ciszą.

 

 No, nie, dlaczego tutaj nic nie brzęczy. Drzewa niby zielone letnie, lecz bez ptaków. Gdzie prowadzi ten las? Dokąd idziesz?

 

Babcia.

 

Wychodzisz z lasu prosto na łąkę i nową wąską ścieżkę między chabrami. Na ścieżce stoi babcia. Wiesz, że to twoje kolejne wspomnienie. Słodko-gorzkie. Taka przecież była babcia.

 

Pewnego dnia uparła się, że zrobi popcorn. Jadła go u koleżanki i bardzo jej smakował. Czemu więc nie zrobić go sobie na kolację? Tak, chodziło o kolację, nie obiad. Ty siedzisz z rodzicami, a babcia zamyka się w kuchni. Słychać jak przestawia garnki. Po chwili już nie tylko słychać, również czuć, że coś smaży. Dym gryzie twoje oczy. Jednak czekasz cierpliwie i udajesz, że nic nie czujesz. Potem babcia wynosi popcorn i już nie da się udawać.

- Poczęstuj się - podsuwa ci pod nos zwęglone resztki. Nie wiesz, co powiedzieć.

- Ile wlałaś oleju? - pyta się mama. Brak odpowiedzi.

- Weź sobie - teraz babcia pokazuje swój popcorn tacie.

- Nie jestem głodny.

- Wszystko spaliłaś. Trzeba było zapytać jak nie wiedziałaś jak zrobić - krzywi się mama.

- Tylko trochę - broni się babcia.

 

Obraz się zaciera. Co było dalej? Nie pamiętasz. Zamiast końca tej historii pojawiają się nazwy łacińskich przypadków: nominatiwus, genetiwus, datiwus...

 

Szkoła.

 

Stoisz z boku. Do nikogo się nie odzywasz niepytana. Czujesz się jak kurz przytwierdzony do jednego miejsca. Teraz jeszcze nie wiesz, że w przyszłości staniesz się przeciwnikiem obecnej edukacji, że spróbujesz wyrzucić z głowy zbędne informacje.

 

Patrzysz na nauczycielkę w szarym obszernym swetrze i fryzurze na pazia. Nauczycielka też na ciebie patrzy. Pozostali gapią się w swoje książki do nauki łaciny. Tłumaczą tekst. Ty piszesz tłumaczenie. Nikt ci jeszcze nie powiedział, że nie wolno tego robić. Możesz co najwyżej pisać sobie pojedyncze słówka w zeszycie, na pewno nie całe zdania. Jesteś nowa w tej szkole. Nauczycielkę jednak wcale to nie obchodzi. Zasady obowiązują wszystkich, nawet jeśli ich nie znasz. Podbiega do Ciebie. Wyrwa Ci książkę i ołówek, którym w niej gryzmolisz. Do dziennika wpisuje ci ocenę niedostateczną. I tak się zaczyna twoja przygoda z łaciną.

 

Widzisz, że wspomnienia szkoły zmieniają wąską ścieżkę w brukowaną kocimi łbami drogę. Czy znów idziesz do miasta?

 

Miasto - morze.

 

Dwa przeciwstawne bieguny wspomnień, ale czy na pewno. Kiedyś miasto wypełniały dobre rzeczy razem z nijakimi i złymi. Morze z kolei zawsze kojarzyło się i kojarzy ze spokojem. Oddychasz w rytm fal przypływających i odpływających. W mieście tracisz oddech. Wzrok zatrzymuje się na budynkach pozbawionych koloru. Uszy natykają się na mur hałasu ulicznego. Co się ludziom podoba w mieście? Co tobie się podobało?

 

Lody. Chodziłaś z tatą na lody po kościele. W kościele stało się bez końca, a potem czas uciekał jak cieknące w wafelku lody - włoskie. Tak się nazywały i kręciły się wokół, waniliowe lub czekoladowe.

Co jeszcze? Twoja przyjaciółka. W mieście na wyciągnięcie ręki. Bawiłaś się z nią. Oglądałyście filmy. Czytałyście książki. To od niej pożyczyłaś te o Muminkach i Alicji w krainie czarów.

 

Docierasz do punktu wyjścia do rozwidlenia dróg. Dziwne? Nie, przecież to drogi wspomnień.

 

P. S. Odpowiedzi nie było na żadnej drodze. I pewnie narracja Cię zmęczyła? Zmęczyła? Wolisz zwykłą w pierwszej lub trzeciej osobie? Ostatnie pytania podaje mi mój Narrator.

O Narratorze przeczytasz na moim drugim blogu: Rozmowy z Narratorem.

Następny tekst tutaj za dwa tygodnie, za tydzień na Lubisłowie.