Moje pisanie.

 Jak wygląda? Jak się porusza? Jak się uśmiecha? Kiedy do mnie przyszło i dlaczego? Kiedy odejdzie? Tyle pytań, gdy tematem staje się moje pisanie.

Autor obrazu: Andrei Popow.

Mag.

Długo się mijaliśmy, zanim dotarło do mnie, że powinnam się zatrzymać i spojrzeć mu w oczy. I zobaczyłam. Niby zwyczajne, a jednak jakieś inne. Odniosłam wrażenie, że potrafią się przesuwać z góry twarzy na dół i nie tylko to potrafią. W dowolny sposób zmieniają swoją barwę.

- Kim jesteś? Nie wiem, skąd się wzięła we mnie odwaga do tak bezpośredniego pytania.

- A jak myślisz? - odpowiedział pytaniem i dziwnym skrzywieniem ust. Czyżby się uśmiechał?

- Czarodziejem?

Nie odpowiedział. Znacznie później, gdy już trochę go poznałam, zrozumiałam, że nie mógł nic mi powiedzieć. Mówienie wprost nie leżało w jego naturze. Bardziej wolał pokazywać niż mówić.

- Chcesz coś zobaczyć?

Chciałam i tak się zaczęło.

Niby wampir.

Krajobraz się zmienia. Park, gdzie spotkałam maga, staje się lasem. Spomiędzy wielkich drzew ( co to za drzewa? ) wychodzi on - Filip niby wampir. Skąd wiem, kim jest? Bo wyczuwam swoich przeszłych, obecnych i przyszłych bohaterów.

- Wpakowałaś mnie w niezłą sytuację - Filip szczerzy zęby. Niestety zbyt krótkie, by mógł osiągnąć oczekiwany efekt. 

- Trzeba wiele znieść dla fabuły - zza krzaka wychodzi Błazen w swojej nieodłącznej czarnej pelerynie.

- I ty tutaj - dziwię się.

- Narrator i Lubisłowa też tu są.

Nie wiem co powiedzieć. Trochę mnie zatkało. Wszyscy lub prawie wszyscy moi bohaterowie zebrali się w tym lesie.

- W lesie bez nazwy - zauważa Błazen.

- Dość tego - Filip próbuje jeszcze bardziej wyszczerzyć swoje zęby, z czego wychodzi śmieszny grymas.

Błazen się śmieje, a ja razem z nim.

- Powiedziałem koniec, bo was zabiję - głos Filipa przechodzi w falset.

- Naprawdę, nie widzisz, że nie jesteś wampirem - wtrąca się nagle Lubisłowa.

- Przestańcie, nie widzicie, że on za chwilę się rozpłacze - broni Filipa Narrator.

I rzeczywiście Filip zaczyna płakać. Robi mi się przykro. Przytulam swojego bohatera. Błazen odwraca głowę. Lubisłowa patrzy i milczy. Narrator opisuje sytuację w zielonym notesie.

- Filip, hipochondryk, lat czterdzieści, polizany przez wampira, zamknięty w czarodziejskim Guziku spotyka swoją autorkę i płacze, bo ona nie chce zmienić jego losu.

Buntownik.

- Nie tak, nie tak - odzywa się kolejna postać. Kobieta w białym słomkowym kapeluszu, szerokich niebieskich spodniach, czarnej skórzanej kurtce i fioletowych tenisówkach. Wszystko wygląda na niej jakby za chwilę miało uciec, gdzie pieprz rośnie. Ona sama wygląda jak rycerz, któremu pomieszało się w głowie.

- Tobie się pomieszało. Niestety nieznajoma potrafi czytać w myślach.

- Buntownik - szepcze Lubisłowa.

- W lesie pojawił się buntownik - zapisuje Narrator.

- Baba jak baba - stwierdza Błazen, który chyba nie lubi kobiet.

- O co ci chodzi? - pytam kobietę.

- Robisz tylko zamieszanie. Powinnaś wszystkich przedstawić i dokładnie opisać - żąda nowo przybyła. 

- Dobrze - zgadzam się. - Zacznijmy od ciebie. Powiedz, kim jesteś i jak masz na imię.

- Już ci przecież mówiłam - znów szepcze Lubisłowa.

- Może ty mnie uratujesz - wyje Filip.

- Nie lubię wampirów,zwłaszcza tych niby.

- A co lubisz? - jestem ciekawa.

- Jak się coś dzieje i jak wszystko jest jasne.

- To po co tu przylazłaś po ciemku? - Lubisłowa rzuca groźne spojrzenie, które chyba tylko ja i Narrator widzimy.

- Na początku zapomniałaś dodać, że panuje noc. Krajobraz się zmienił i pora też. Zegar przesunął się do przodu. Mag go przesunął. 

Zdaje się, że kobieta-buntownik wie więcej niż pozostali. Dlaczego więc żąda wyjaśnień?

- Dla czytelnika, cymbały.

- Odezwała się mądralińska - oburza się Lubisłowa.

- Buntowniku, co przynosisz poza swoim gniewem?

- Zmiany.

Zmiany.

Na te słowa Lubisłowa ucieka. Błazen i Narrator się chowają. Tylko niby wampir spogląda z nadzieją, że Buntownik wyciągnie go z Guzika, miejsca, w którym utkwił dawno tamu w pogoni za Panem Losu.

- Ciebie one nie dotyczą - kobieta burzy marzenia Filipa. - Zmienię autorkę.

- Czyżby? 

Jednak się cofam. Krok po kroku wychodzę z czarodziejskiego lasu, do którego zaprowadziło mnie zaklęcie maga. Wracam do swojej rzeczywistości, do parku. Jako autorka potrafię równie szybko jak mag zmienić miejsce. Buntownik na razie zostaje w lesie. Wiem, że jeszcze kiedyś mnie dopadnie podobnie jak niby wampir Filip.

Szkoda, że świat, do którego wracam okazuje się inny. Dopadło mnie przekleństwo zmian.

Moje pisanie.

- Musisz dzielić się magią - żąda Mag.

- Słuchać swoich bohaterów - błaga niby wampir.

- Lubić słowa - radzi moja wewnętrzna pisarka Lubisłowa.

- Nie wierzyć i nie zgadzać się ze wszystkim, co oni ci podsuwają - krzyczy Buntownik.

- Obserwować i pisać - mówi Narrator.

Zbieram ich głosy, składam i tworzę Moje pisanie. Pytania z nim związane pozostają aktualne.

P. S. I znów wyszła surrealna opowiastka. Mam nadzieję, że Was nie znudziła i wszystko jest dla Was jasne, ale jeśli trzeba mogę coś dopowiedzieć. Pytajcie, a odpowiedź się Wam objawi.

O niby wampirze przeczytacie tu:

Niesmaczna krew,  Rada wróżki, Filip i kobiety, Hipochondria, Jajo mądrości,  Lęki wampira,  Zielona Pustynia, W dzielnicy ślepców nie sprzedaje się luster,  Wejście-wyjście-wejście, Różowy wytrych,