Ciemność

 Po wierszach o bieli nadchodzi refleksja o ciemności. 

Jak wygląda ciemność? Co ze sobą niesie? Czy dobrze się w niej czuję?

Autor obrazu: Jacek Yerka.

Ciemność.

Budzi mnie w środku nocy. Wydaje się doskonała, gęsta i lepka jak pajęczyna. Nie wiem, czy siedzę, leżę czy stoję. Nie wiem, gdzie jestem. Czy na pewno nadal istnieję jako człowiek? Może naprawdę zmieniłam się w muchę i stąd wrażenie jakbym tkwiła w sieci pająka. Już otwieram usta, do krzyku, gdy ktoś chwyta mnie za rękę.

- Nie bój się. Nie ma czego. Rozpoznaję głos Błazna. Co on tu robi?

- Tak jak ty badam ciemność - odpowiada jakby czytał w moich myślach. - Pewnie wolałabyś Magika - dodaje po chwili.

- Nie, wolałabym usnąć i obudzić się w jasnym świecie.

- A kto napisze o ciemności?

Wzruszam ramionami, zapominając, że Błazen nie może tego widzieć. Chyba, że ma oczy jak lasery. Nie ma. W ciszy, która zapada słychać zbliżające się kroki.

Dwie Anie.

Dwie nastolatki. Obie trzymają w rękach latarki. Jedna z nich włącza światło i okazuje się, że razem z Błaznem siedzę na swoim łóżku w swoim pokoju. Chociaż nie. Ten pokój jest jednak inny. Trochę inny. Różni się drobnymi szczegółami. Wydaje się większy. Drzwi pomalowane na niebiesko, nie biało. Ściany w rażącej oczy żółtej farbie. Krzesła przypominają drabiny, po których można by wspiąć się do nieba. Sufit zbyt daleko, bym mogła go dokładnie obejrzeć. Światło podobnie jak ciemność otacza nas ze wszystkich stron. Nie da się przed nim uciec. Ostre, nieprzyjemne. Mam wrażenie, że ciemność wcale nie odeszła. Ona tu jest i tylko czeka na właściwy moment, żeby połknąć całą przestrzeń.

- Cześć, jesteśmy Anie - przedstawia się jedna z dziewczyn. Ta, która kojarzy mi się z prymuską wybierającą się na rozpoczęcie lub zakończenie roku szkolnego. Biała bluzka, granatowa spódnica. Włosy ułożone w dwie grzeczne kitki z białymi kokardami. W myślach nazywam ją Granatowo-miłą. Drugą określam Kolorowo-niemiłą. Nie odzywa się. Spogląda na mnie spod skołtunionej grzywy czarnych włosów. Nosi niebieskie podarte dżinsy i podartą pomarańczową koszulę z krótkim rękawem.

- Przyszłyśmy was uratować - oznajmia Granatowo-miła donośnym głosem.

- Poprzestawiamy wam w głowie - mruczy pod nosem Kolorowo-niemiła.

- Pijemy herbatę czy wychodzimy przez balkon? - pyta Błazen.

Na zewnątrz.

Ja, Błazen i Kolorowo-niemiła decydujemy, że trzeba wyjść. Tylko Granatowo-miła chciałaby usiąść i napić się herbaty. Nikt jej jednak nie słucha.

Drzwi balkonowe prowadzą nas do ogrodu pogrążonego w ciemności. Dziwne, przecież tego ogrodu nigdy tu wcześniej nie było. Jeszcze jeden dowód o braku realności otaczającego mnie krajobrazu. 

- Ciekawe jak ty odróżniasz jawę od snu? - śmieje się Błazen. Wiem, dla niego granica między snem i jawą jest nieuchwytna. Tak cienka, że można przyjąć, że świat śni się Bogu albo że stanowimy część komputerowego programu.

- Może lepiej wróćmy - jęczy Granatowo-miła Ania.

- Niezła jazda - cieszy się Kolorowo-niemiła. Uśmiecham się do niej. Też lubię przygody, ale nie lubię...

Szkoła.

Wyrasta jak grzyb po deszczu na środku drogi. Teraz możemy albo przejść przez nią na drugą stronę albo się cofnąć. Chciałabym się cofnąć, lecz szkoła jak magnes wciąga nas do środka.

Trwa lekcja. Nie bardzo wiem jaka. Nie rozumiem słów nauczycielki jakby mówiła po chińsku, nie po polsku. Czuję jedynie jej złość na to, że się spóźniliśmy. 

Granatowo-miła siada w pierwszej ławce. Widać przepełniające ją szczęście. My siadamy w ostatniej ławce. Wszyscy niezadowoleni.

- Nie chcę już badać ciemności - burczy Błazen.

- Ja też - przytakuje Kolorowo-niemiła.

- To chodźmy stąd - decyduję.

- Jak? - pytają jednocześnie Błazen i dziewczyna.

- Przez okno.

- A co z moją siostrą? Zostawimy ją tu? - martwi się Kolorowo-niemiła.

- Jak będzie chciała to do nas dołączy.

Podchodzimy do okna. Nauczycielka zaczyna krzyczeć. Reszta uczniów też. Tylko Grantowo-miła patrzy i milczy.

Wyskakujemy.

Kościół.

Wielki i ponury. W dodatku zamknięty. Jak my stąd wyjdziemy? Błazen wzdycha i siada w ławce. Kolorowo-niemiła chodzi w koło i szuka wyjścia. Ze złości kopie ławkę.

- Po co nam ta cała wiedza o ciemności? - pytam Błazna.

- Żebyśmy mogli się chwalić swoją mądrością - odpowiada.

- Anka, przychodź. Ja tu już nie chcę być - krzyczy Kolorowo-niemiła.

- I w ogóle, co to za jedne te Anki? - zwracam się do Błazna.

- Skąd mam wiedzieć? Przecież to ty je wymyśliłaś.

- Ja? No, co ty?

- A kto to pisze? Bóg? Android?

- Może Narrator?

Pytania pozostają bez odpowiedzi. W ciszy słychać śmiech nieznanego autora.

P. S. Na razie temat ciemności nie został przeze mnie zgłębiony. Może do niego wrócę, a może nie. A czym dla Was jest ciemność?