Moje prywatne piekła.

Jakie by były, gdyby istniały? Czy podobne do zawieszonych na niebie ciężkich szaroburych chmur? Dlaczego myślę o nich właśnie teraz i dlaczego piekła, nie piekło?

Przewodnik.

Pojawia się przy wejściu do pierwszego piekła. Jest ośmioletnią dziewczynką w białej sukience komunijnej sięgającej prawie do kostek. W ręku trzyma białą torebkę. Małą torebkę, w której zmieści się jedynie chusteczka do nosa, może jeszcze modlitewnik, ale na pewno nic więcej. Na nogach plastikowe półbuty z kokardką również w białym kolorze.

W pierwszej chwili chcę ją ominąć. Nie potrzebuję towarzystwa małej dziewczynki i w dodatku tak wystrojonej, lecz sposób w jaki na mnie patrzy, każe mi się zatrzymać. Złość i nienawiść. Jakby mogła, z pewnością by mnie zabiła, ale najpierw długo torturowała.

-  Ja ci coś zrobiłam? - pytam grzecznie.

-  Tak. Wrobiłaś mnie w to kretyństwo.

-  Ja?

- Tak. Ty i inni dorośli. Wy stworzyliście tradycję. Wy każecie dzieciom jej przestrzegać.

- Gadasz głupoty - wzruszam ramionami, przymierzam się, by iść dalej, ale ona zastępuję mi drogę.

- Jestem twoim przewodnikiem.

Szkoła.

Wchodzimy do jednego z wielu szarych czteropiętrowych bloków. Wygląda zwyczajnie. Nikt by nie pomyślał, że to piekło. Tylko głowa zaczyna mnie boleć jakby w odpowiedzi na wiszący w powietrzu smutek, natłok myśli, obowiązek zapamiętywania czegoś ważnego, przymus bycia doskonałym.

- O co tu chodzi?

Rozglądam się wokoło, znajdując zamiast odpowiedzi brudne, kiedyś białe ściany, szare schody, nijaki sufit, drzwi do różnych mieszkań żółtoblade.

Biała, jak nazywam w myślach swojego przewodnika, biegnie po schodach na pierwsze piętro. Idę za nią, głównie z ciekawości, gdyby nie ona - ciekawość uciekłabym stąd, gdzie pieprz rośnie albo znacznie dalej. Z każdym krokiem czuję większy ciężar. Przybywa mi lat, zmartwień, wymagań, niespełnionych marzeń? Co się stanie, gdy znajdę się na ostatnim piętrze, jeśli już teraz z trudem łapię oddech?

- Chcesz zobaczyć jak radzą sobie inni ludzie? - Biała uśmiecha się jakby otoczenie nie wywierało na nią żadnego wpływu.

-  Nie, nie wiem, chyba mam dość - to tylko moje płochliwe myśli, które odrzucam wzruszeniem ramion.

-   Chodź, spójrz.

Pochylam się i patrzę przez dziurkę od klucza. Początkowo mały, niewyraźny obraz powiększa się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i nagle znajduje się w środku.

Siedzę w ostatniej oślej ławce o parę metrów oddalonej od innych. Wiem, że jestem tu najgorsza i niepotrzebna. Na tablicy przede mną nauczycielka coś pisze, coś mówi, ale do mnie nic nie dociera. Czy z powodu zbyt dużej odległości, czy może dystansu, jaki wyczuwam między sobą, a całą resztą? Niby biorę udział w lekcji, jednocześnie przebywam w innej przestrzeni. Jasne, obserwuje przecież wszystko przez dziurkę od klucza. Gdy zdaję sobie z tego sprawę, obraz się zmniejsza, Biała szturcha mnie, żebym się skupiła i natychmiast wróciła do sali.

Moje oczy zatrzymują się na dziewczynce przede mną. Podobnie jak inni spisuje słowa nauczycielki z tablicy. Jednak jest jakaś inna. Wiedza, która pozostałym kaleczy umysł, do niej nie dociera.

-  Jak ona to robi?

-  Patrz, nie gadaj.

Na próżno wysilam wzrok. Nic nie widzę, poza tym, że nie tylko dziewczynka potrafi się obronić przed działaniem piekła. Dostrzegam jeszcze kilku chłopców.

Ze ścian zaczyna się sączyć mgła w kolorze ponurej chmury. Powoli zaciera obraz przede mną. Biała odciąga mnie od dziurki do klucza. Wreszcie wychodzimy na zewnątrz.

Tłum.

Następne piekło to rzeka ludzi, która niesie mnie w nieznanym kierunku. Wydaje się, że wszyscy maszerują jak żołnierze i tylko ja gubię kroki, próbując dojrzeć mijaną okolicę. 

-  Gdzie my idziemy i po co?

Biała się nie odzywa, bo Biała gdzieś znikła. Zostawiła mnie na pastwę tłumu.

Marsz trwa w nieskończoność. Mój oddech coraz bardziej płytki, chęć ucieczki coraz większa. Dziwne, że nikt oprócz mnie nie narzeka. Ludzie spokojnie pokonują przestrzeń i nawet nie próbują się do siebie odezwać.

-  Biała, wyciągnij mnie stąd, proszę - padam na kolana i wtedy następuje koniec. Piekło tłumu wypluwa mnie w pustą szarą przestrzeń.

Pustka.

Nic tu nie istnieje. Kształty tracą formę, myśli się rozpływają, słowa rozdzielają na pojedyncze, nieznaczące dźwięki. Białej nadal nie ma. Jak to możliwe, żeby przewodnik po piekłach mnie porzucił? Dlaczego tu trafiłam? I już wcale nie chcę oglądać piekieł. Wystarczy. Mam dość.

Czuję jak powoli się rozpuszczam jak cukier wrzucony do wody. Znikają nogi, tułów, ręce, szyja, broda, usta, nos...

Ktoś kicha. Znów jestem na głównej ulicy swojego miasta, w tym samym miejscu, z którego wyruszyłam.

P. S. Jakie są Wasze piekła? Czy w ogóle istnieją? Może u Was tylko nieba?