Trzy małpy.

I trzy krociki. Wyłoniły się z pustki, zajęły moją głowę siecią opowieści, zaludniły postaciami, a potem sobie poszły nie wiadomo dokąd.

Trzy małpy.

Istnieją jednocześnie w wielu światach. W jednym z nich jako małpy: Mizaru, Kikazaru, Iwazaru. Na Ziemi jako ludzie, których większość uważa za dziwaków lub szaleńców.

Mirosław to obecna wersja Mizaru. Dowiaduje się o tym jako trzydziestoletni mężczyzna w drodze do pracy, dokładnie w tramwaju, gdy na chwilę traci poczucie czasu i rzeczywistości. Za oknem trwa późna jesień, migają samochody, huczy wiatr, zimno tańczy wśród nagich drzew, ludzie spieszą się do swoich obowiązków. Nie dzieje się nic i dzieje się wszystko.

Przez resztę dnia Mirosław nie jest już tym samym , co kiedyś Mirosławem. Rośnie w nim potrzeba, żeby zmienić świat na lepsze, żeby ukarać złych ludzi, bo mówią za wiele, za dużo widzą, za dużo słyszą, jednak przede wszystkim chodzi o widzenie.

W innym mieście w podobny sposób budzi się Konrad - Kikazaru, Iwan - Iwazaru. Obaj podobnie jak Mirosław czują w sobie misję. Chcą naprawić ludzkość. 

Mirosław powoli i skutecznie pozbywa się wrogów Ziemi. Swoje ofiary oblewa kwasem solnym. Konrad odcina uszy, a Iwan języki.

Policja nie potrafi złapać przestępców. I wtedy pojawia się czwarty, nikomu nieznany. Zabija Mirosława, Konrada, Iwana. 

Ziemia trwa szczęśliwie do samego końca. W nowych światach rodzą się kolejne wersje Mizaru, Kikazaru, Iwazaru. Ich wróg - czwarty też się pojawia.

Alter ego?

Od rana Lubisłowa wpatruje się w lustro. Tak bardzo, że nawet nie zauważa, że siadam obok.

- Coś się stało? 

- Nie, nic.

Nawet nie odwraca wzroku.

- Co tam widzisz?

- Przecież mówię, że nic - złości się, więc jednak coś, żadne nic. Czy może dziś dzień złości bez powodu?

- Chociaż raz powstrzymaj swoją ciekawość - strofuje mnie.

- Dobrze, już dobrze - zgadzam się.

- To sobie idź.

- Dlaczego?

- Idź po prostu. Na co czekasz?!

Chyba powinnam, bo jeszcze trochę i Lubisłowa czymś we mnie rzuci. Mimo to nadal siedzę i patrzę na nią i na lustro. 

- Ach, zawsze wszystko zepsujesz - moja wewnętrzna pisarka odwraca się od lustra i wychodzi z pokoju.

- Czekaj, czekaj - idę za nią.

- Nawet nie potrafisz czytać w moich myślach. Wszystko muszę ci mówić.

Fakt, nie potrafię. Stoję i bezradnie gapię się na Lubisłowę. No, już niech mi mówi. 

- A może nie chcę.

- No, dobrze, nie mów - wzdycham i odwracam się.

- Żartowałam. Przecież wiesz, że wszystko ci powiem.

- Ta... - myślę sobie.

- Odkryłam swoje alter ego - oznajmia Lubisłowa, a mnie zatyka z wrażenia.

- Co takiego?

- Nazywa się Lubisława i bardziej lubi sławę niż słowa.

- I widziałaś ją w tym lustrze? - nie dowierzam, nie rozumiem i jestem oburzona, bo jak to, Lubisłowa znajduje sobie swoje alter ego, a ja staję się zbędna, wyrzucona na śmietnik.

- Nie przesadzaj - znów czyta w moich myślach. - Jedno drugiemu nie przeszkadza. Ty jesteś i ona jest alter ego.

- Nie, ja albo ona. Alter ego nie istnieje w dwóch postaciach - protestuję.

- Ktoś mu zabroni?

- Badacze świadomości mu zabronią.

- Tak, wszystkowiedzący naukowcy - Lubisłowa się odwraca jakbym to ja była naukowcem, który podważa jej tezy.

- Nie moje - protestuje Lubisłowa. - Ona mi powiedziała, ale jak wolisz się kłócić zamiast słuchać, możesz sobie iść.

- Chcę. Słucham.

- Więc, istnieje sieć naszych odpowiedników, przeciwników. Albo inaczej jesteśmy jak atom pełni małych drobnych cząstek.

- I one wszystkie alter ego? - nie mogę uwierzyć.

- Nie wiem dokładnie. Myślałam, że Lubisława mi dzisiaj powie coś więcej, ale chyba ją wystraszyłaś i nie przyszła.

Widać smutek na twarzy Lubisłowy.

- A tobie coś jeszcze powiedziała oprócz tego, że lubi sławę? I jak wygląda? Podobna do ciebie?

- Niezupełnie. Trochę inna. Bardziej pewna siebie, wygadana, pomysłowa, ciekawa.

- Ooo - śmieję się. 

- Wiem, myślisz, że przesadzam.

- No, może trochę, ale...

Przerywa mi dźwięk telefonu. Lubisłowa korzysta z tego i znika w swojej pisarskiej przestrzeni.

Autor: Edward Lear.

Słowa w Sensbezsensie.

W mieście, do którego trafiają zmarli, życie toczy się podobnie jak na Ziemi, raz wolniej, raz szybciej i podobne zachodzą w nim zmiany. Ostatnio wraz z pojawieniem się Augusty Wybitnej zmieniają się słowa z gorszych na, zdaniem Augusty, lepsze, sprawiedliwsze i równiejsze. Dzięki nim wszystkie mieszkające w Sensbezsensie kobiety powinny poczuć swoją ważność, szacunek, jaki im okazuje cała istniejąca przestrzeń. Niestety niektóre się śmieją, nie rozumieją i są nadal tępe jak dzbany i co zrobić z takimi.

Augusta myśli, myśli i znów myśli. Staje nawet na głowie, żeby się jej lepiej myślało. Niewiele to daje. Wreszcie postanawia udać się do wróżki, ale tak, żeby nikt nie widział, bo wszem i wobec ogłosiła, że wróżki głupie, a ten, kto do nich chodzi też nie za mądry. 

Wróżka Leona oczom nie wierzy, gdy widzi Augustę w męskim przebraniu. Coś takiego, czołowa ateistka, feministka, członkini ważnej partii Bezsensu przyszła do niej po radę. Gdzie to zapisać i komu powiedzieć? Nie, lepiej nikomu, lepiej udawać, że jej nie poznała, lepiej dla świętego spokoju.

Leona siada więc naprzeciwko Augusty, wykrzywiając twarz w sztucznym uśmiechu.

- Co cię do mnie sprowadza? - pyta.

- Ach, martwi mnie, że kobiety są takie głupie, ale właściwie, że słowa są rzadko używane, znaczy się, niektóre słowa.

- Jakie słowa? - Leona z trudem panuje nad swoją powagą. Cała w środku się śmieje. Doskonale wie o jakie słowa może chodzić Auguście.

- Na przykład chirurżka, dramtużka, magisterka, minstra. Rozumie mnie pani?

- Tak - Leona pochyla głowę i zasłania twarz chustką, żeby nie wybuchnąć nagłym, niekontrolowanym chichotem. - Zaraz spojrzę w kulę, co da się zrobić.

Spoglądanie zdaje się trwać całą wieczność. Wreszcie wróżka wyciąga z szuflady coś, co przypomina kształtem i barwą zasuszony krowi bobek.

- Pójdziesz z tym na Plac Cudów i rzucisz pod nogi pierwszej istocie, którą tam zobaczysz.

Augusta idzie, bo co ma do stracenia? Nic. A do zyskania? Wszystko. Rzuca dziwny przedmiot pod nogi przechodzącej przez Plac Cudów znanej dziennikarki Agaty Ciekawskiej i celnie trafia. W kobiecą złość.

Burza wokół Augusty i Agaty trwa przez czas nieokreślony jak wszystko w Sensbezsensie. Słowa też trwają tyle ile mają trwać. 

P. S. Zamurowało mnie. Zwłaszcza ten ostatni krocik. A jak z Waszymi uczuciami?