Krajobrazy moich myśli.

Jakie są? Jak się zmieniają? Czy wpływa na nie pora dnia, pora roku, pogoda? Jak bardzo mnie irytują i jak denerwują innych, gdy się nimi podzielę?

Pustynia.

Za słowami pustynia wielka.

Jak ją przejść i do siebie dotrzeć?

Głęboko.

Głęboko pod piaskiem zakopałam topór czerwony.

Namiętność?

Gdzieś znikła.

Nie szargają mną już żadne wiatry,

ani słońce, ani deszcz, ani chmury. 

W lesie.

W lesie zgubiłam smutek.

Przywiązanie samo odeszło.

I znów oddycham przestrzenią.

Nie muszę o tobie myśleć.

  Rzeka.

Uspakajająco szumi.

A może to tylko moje serce?

Złość tonie.

Potrzeby, pragnienia?

Nie czuję, nie widzę. 

Morze.

Wielka, niebieska nadzieja.

Zaufanie.

Kontrola leży nieżywa.

Przymus, obowiązek zabroniony.

Góry.

W górach mądrość się kryje.

Biała.

Za krzakiem prawda.

Obiektywna, prosta, twarda.

Napełniasz nią swój kapelusz.

Myślisz, jestem mistrzem.

Gdzieś tam licho się śmieje.

Kosmos.

Kosmos i my w nim zawieszeni.

Nasze strachy wielkie.

Miłość zmiata je miotłą i w piecu spala.

Jest jeszcze coś, czego nie wiesz?

To dobrze.

Dobry koniec się zbliża. 

P. S. Pytania znów pozostają bez odpowiedzi. Jakie są Wasze krajobrazy? Ile w nich wiary w dobry koniec?