Wahadło.

Mimo dziwnych czasów życie trwa nadal, a w nim moje bohaterki. Kim, czym jest wahadło? Jak się objawia w ich rzeczywistości?

Autor obrazu: Jarosław Kukowski.

 Eugenia i Stanisława.

Dni mijają podobne jedne do drugich. Obie emerytki wypatrują końca paskudnej choroby. Na razie pozwolono im wyjść do parku, lecz wciąż obowiązują różne nakazy, w tym obowiązek noszenia maseczek na twarzy. Męczący, niepozwalający normalnie oddychać. Gdyby były bardziej odważne i podobne do Florentyny, pewnie już dawno by zrzuciły wstrętne szmaty z ust i nosa, ale nie są, więc posłusznie stosują się do zasad. Poza tym telewizja straszy. Nie można inaczej, jeśli nie chcesz stać się kolejną ofiarą wirusa.

- Jak myślisz długo to potrwa? - pyta Stanisława, gdy wreszcie spotykają się z Eugenią na herbatce i czekoladowych ciastkach z marketu.

- Mówią, że jeszcze pół roku - wzdycha Eugenia, poprawiając się na krześle.

- Znajdą szczepionkę i będzie dobrze - pociesza się Stanisława.

- Albo jeszcze gorzej. Nie pamiętasz od czego umarła Wiesia - widać, że Eugenia nie jest w nastroju do pocieszania.

- E, tam, od szczepionki, grypa ją pokonała - Stanisława czuje się w obowiązku, by sprostować i niepotrzebnie, bo Eugenia krzywi się i pewnie gdyby nie ciastka już by sobie poszła, a wtedy Stanisława znów zostałaby sama ze swoją ciszą kiedyś dobrą, teraz złowieszczą.

Luiza.

Luiza patrzy na zegar wiszący na ścianie. Dziwny, jakby złożony z potłuczonych, niedokładnie dopasowanych części. Jednak coś w nim sprawia, że Luizie bardzo się podoba tak jak jego właścicielka Marianna. Niska, ruda, piegowata, ale ma ładne zielone oczy i jak chce potrafi pięknie opowiadać o... wahadle. Innych spraw jakoś nie umie przedstawić w ciekawy sposób. Teraz na przykład zanudza ją opisem swojej pracy w cukierni, składnikami tortów, ciast, bułek itp. itd. Gdyby nie ten zegar na ścianie, Luiza chybaby zasnęła z nudów. Ile można mówić o pieczeniu, gotowaniu, smażeniu? Luiza nigdy nie zrozumie fascynacji kobiet kulinariami. Sama stołuje się na mieście w przerwach między jednym, a drugim pilnym zajęciem w korporacji.

- To wahadło - zaczyna nieśmiało interesujący ją temat Luiza - ciekawa jestem jak wygląda.

Marianna przez chwilę nie reaguje jakby wcześniej nic nie mówiła o wahadle, jakby zawsze rozważała tylko składniki swoich dań, nic więcej.

- Czy gdzieś w przestrzeni nad nami naprawdę wisi jakieś wahadło? - drąży dalej Luiza.

Marianna chrząka jakby się czymś zakrztusiła.

- Nie mogę ci tego powiedzieć.

- Dlaczego?

- Zrozum, sama musisz dojść do prawdy. Poza tym to niewłaściwy czas.

- Ale mówiłaś przecież, pamiętasz?

W ciszy, która następuje po słowach Luizy słychać tykanie zegara.

- Gdzie kupiłaś ten zegar?

Marianna nie odpowiada. Czyżby również o tym nie mogła rozmawiać.

Eugenia i Stanisława.

- Podobno Weronika gdzieś znikła - szybko zmienia temat Stanisława.

- Tak - Eugenia jakby się trochę rozluźnia. - Klementyna mi mówiła, że miała do niej przyjść i nie przyszła.

- Czyżby znów się w jej głowie pomieszało? I co teraz? Szukają jej?

- Skończyła osiemnaście lat. Nie muszą. No i cała ta sytuacja.

- Chyba jednak powinni. Ludzie nie mogą tak znikać.

- Powinni, powinni, a Florentyny jakoś nikt nie szuka - wymachuje rękami Eugenia jakby chciała zabić jakąś niewidzialną muchę.

Obie i Eugenia i Stanisława pragną wiedzieć więcej niż wiedzą. 

Luiza.

Znów pod dotykiem Marianny, Luiza zapomina, że nie przyszła tu po namiętną miłość, lecz po ciąg dalszy wiedzy o wahadle. Zatraca się w ramionach ukochanej, w płynących z jej ciała rozkoszy, by kilka chwil później, stwierdzić, że musi już iść, że czas się skończył. Wie tyle samo co przedtem.

O wahadle Marianna zaczęła jej opowiadać na portalu społecznościowym. Wahadło rządziło wszystkimi światami. Wahadło zmieniło Mariannę. Skomplikowało jej życie i jednocześnie wzbogaciło o nieznane dotąd doznania. Marianna nie podawała szczegółów, często się powtarzała, rzucała półsłówkami i może gdyby Luiza się w niej nie zakochała, zauważyłaby, że historia nie trzyma się kupy. Może, bo temat wahadła też na swój sposób pociągał Luizę. W wyobraźni widziała jak pisze o nim książkę, wydaje ją i wszyscy wokół się nią zachwycają. Luiza ze zwykłej pracownicy przemienia się w sławną pisarkę.

Weronika.

Wyszła na powierzchnię świadomości, gdy Luiza - jedna z jej osobowości -  potknęła się o nierówną chodnikową płytę. Przewróciła się, uderzyła głową w bruk i odpłynęła w cień, tam gdzie siedziały wszystkie pozostałe. Z chodnika wstała Weronika. Zagubionym wzrokiem spojrzała na okolicę. Wąska uliczka, stare kamienice, gdzie ona jest, dlaczego i jak stąd wrócić do domu.

P. S. Jak bardzo czujecie się zagubieni w dziwnych czasach? 

Część poprzednia: Tajemnicza Luiza.