Pełnia.

Niektórzy twierdzą, że pełnia to bezsenność. Inni, że czas snów. Trzeba tylko umieć wykorzystać księżycową energię. Co o tym sądzą moje bohaterki? Męczą się, bo nie mogą zasnąć, czy wręcz przeciwnie, płyną rzeką pełną snów?

Eugenia i Stanisława.

 

Obie stoją przed mostem, nie zdając sobie sprawy, że otaczająca je rzeczywistość należy do jednego z wielu sennych krajobrazów. Most łączy dwa różne brzegi miasta. Ten, na którym się znajdują to znane i lubiane miejsce. Nikt nie lubi go opuszczać. Nikt nie opuszcza go z własnej woli. Za mostem ciągnie się nieznana kraina. Straszna i okrutna lub piękna. Swoich mieszkańców nie wypuszcza na zewnątrz, nie pozwala im dzielić się wrażeniami z tymi, którzy tak jak Eugenia i Stanisława przebywają po tej dobrej stronie.

 

- Musimy iść - wzdycha Stanisława.

- Usiądźmy jeszcze i zjedzmy po ciasteczku - proponuje Eugenia.

- Na tej zimnej, mokrej trawie? - dziwi się Stanisława, a Eugenia nagle zauważa, że naprawdę jest zimno. Wieje wiatr. Na niczym nie da się usiąść.

- Tutaj była ławka. Gdzie ona się podziała?

- Chodźcie. Jest po drugiej stronie mostu. Nie wiadomo skąd i kiedy obok Stanisławy i Eugenii staje ich dawna sąsiadka Wiesia.

- Przecież ty nie żyjesz - przeraża się Stanisława.

 - Co ty gadasz? -  oburza się Wiesia. - Czy umarły by z tobą rozmawiał?!

 - Kto wie - odzywa się Eugenia. - Zapytajmy tego pana.

- Którego? - pytają Wiesia i Stanisława.

- Nie widzicie. Ten w długim płaszczu. Chodzi po moście, o tam.

- Gdzie?

- Tam nikogo nie ma. Chodźcie bo robi się zimno.

 

Czyżby tylko Eugenia widziała tajemniczego mężczyznę? I dlaczego Wiesia tak je pogania?

- Idźcie same. Ja tu zostanę - postanawia Eugenia.

 

Florentyna.

 

Położyła się późno z nadzieją, że tym razem szybko zaśnie. Zapomni choć na chwilę, kim jest i gdzie niedawno była. Tyle, że pobyt w dawnych czasach i w dodatku w szpitalu psychiatrycznym nie daje się łatwo wymazać z pamięci. Szczegóły zaraz pojawiają się pod zamkniętymi powiekami. Meble trzeszczą złowieszczo i wydaje się zabiorą cię z powrotem w przeszłość. Może kobieta-lalka Barbie już się skrada? Florentyna przewraca się z boku na bok, próbując złapać sen za ogon. I gdy decyduje się wstać i poszukać tabletek, które by jej pomogły, rzeczywistość nagle się zapada.

 

We śnie tak jak Eugenia i Stanisława stoi przed mostem.

- Chodź do mnie, chodź - czy to most śpiewa czy mężczyzna stojący na moście.

- Odczep się - Florentyna się odwraca. Czuje, że śpiew zwodzi ją. Jak syreny chciałby ją zaprowadzić w mroczną głębię złego oceanu.

- Tęsknię za tobą - mówi Zygmunt, który nie wiadomo kiedy i skąd pojawił się tuż obok.

Florentyna zbliża twarz do jego twarzy. Chce go pocałować, lecz zatrzymuje się, nagle traci zainteresowanie mężczyzną. Czy ona go naprawdę kiedyś kochała? Teraz zdaje się taki natrętny, obrzydliwy. Nie pasuje do niej.

 

- Jeśli nie z nim, to ze mną przejdź most - proponuje nieznajomy z mostu. Szczupły ubrany na czarno i w dodatku w ulubionym przez Florentynę nakryciu głowy - kapeluszu jak z westernu.

- Mój koń czeka - uśmiecha się do niej jakby wiedział, o czym myślała, a może wie.

- Kim jesteś? - Florentyna szuka wzrokiem konia, lecz w pobliżu żadnego nie widać.

- Graczem. Życie jest grą, zagraj w nią, znasz to?

Florentyna już wyciąga rękę, gdy coś popycha ją do tyłu.

 

Eugenia i Stanisława.

 

Eugenia ucieka. Byle dalej od mostu, lecz most ciągle stoi za plecami. Stanisława i Wiesia też stoją jakby coś zatrzymało je w miejscu.

- Nie uciekaj. To nie ma sensu - odzywa się mężczyzna z mostu. Ubrany na czarno, młody, przystojny. Dawno temu tacy Eugenię pociągali.

- Im bardziej pragniesz się oddalić, tym bardziej on się zbliża. Lepiej daj sobie spokój. Moje auto zawiezie cię tam, gdzie chcesz.

Propozycja nie do odrzucenia. Eugenia wyciąga rękę w stronę mężczyzny, gdy świat zaczyna się rozpadać.

- Nawet, nie wiesz, co mi się śniło - chwali się następnego dnia Eugenia.

- Żebyś wiedziała, co mnie, taki most i wyobraź sobie... - przekrzykuje Eugenię Stanisława.

- Wiem, tam była Wiesia i jakiś facet, ale przecież to mój sen, nie twój.

- Nie wierzę, śniło ci się to samo?!

Florentyna też nie wierzy ani w treść swojego snu, ani w niespodziewany brak uczuć do Zygmunta. Co zrobi, gdy on wróci? Czy w ogóle wróci? I kim był ten facet ze snu? Kto jej sen wytłumaczy?

P. S. Jak na Was działa pełnia? Czy przychodzi do Was wtedy wiele snów? Rozumiecie je czy tak jak Florentyna szukacie kogoś, kto by je wytłumaczył?

Część poprzednia: Spełnione życzenie.

Na drugim blogu zapraszam na: W pogoni za Narratorem