Poduszki.

Czy zwyczajne poduszki mogą uratować życie? Myślę, że tak, że wszystko może. Co na to moje bohaterki? Której z nich życie zostało uratowane?

Autor obrazu: Inge Look

 Eugenia i Stanisława.

Znów siedzą razem przy herbacie i herbatnikach w czekoladzie. Stanisława patrzy na swoje nowe poduszki i czeka, aż wreszcie Eugenia je zauważy. W końcu nie wytrzymuje.

- I jak ci się podobają?

- Co? - dziwi się Eugenia.

- Moje poduszki.

- Ach, to. Mogą być. 

- Tylko tyle - myśli Stanisława i ma ochotę kopnąć sąsiadkę. - Dlaczego ona nigdy nie zachwyca się tym, co sobie kupię?!

Eugenia jakby w odpowiedzi krzywi się.

- Co, nie pasują?

- Nie. Myślę o naszej Oli. Podobno uratowały ją poduszki.

- Jak to?

- Nie wiesz? Myślałam, że ci mówiłam jak z nią było.

- Coś mówiłaś - wzdycha Stanisława. Już wie, że Eugenii ani trochę nie interesują nowe poduszki, że chce tylko jeszcze raz opowiedzieć o cudem uratowanej nastolatce.

Aleksandra.

Nie pamięta co naprawdę się wydarzyło, a co sobie zmyśliła. Wie, że z jakiegoś powodu poszła do parku. Może po to, żeby łamać rządowe zakazy? Może dlatego, że siedzenia w domu miała już dosyć? W każdym razie poszła i tam coś się stało. Co? Na próżno próbuje do tego dotrzeć. 

Nieznajoma w bladożółtej kurtce odprowadziła ją do domu. Po drodze mówiła jej, że ona, Aleksandra prawie by wpadła pod samochód, gdyby nie przewróciła się o poduszki. Ale skąd się tam wzięły poduszki? Czy one ją uratowały czy ta dziwna kobieta? Zbyt dużo pytań i za mało odpowiedzi.

W jednym ze swoich snów Aleksandra widzi zbliżającego się do niej obcego. Wie, że nie należy do ludzi. Jest tu na Ziemi od dawna razem z innymi podobnymi. Gracze? Śmieszna nazwa. Jednak ich misja już  nie wydaje się zabawna - przygotowanie planety dla siebie i swoich rodzin.

 Mężczyzna w brązowych okularach zachodzi ją od tyłu. Na głowę zarzuca jej sieć i zabiera do Korytarza - miejsca, w którym przebywają gracze w czasie swojego życia na Ziemi. Długa oświetlona jarzeniówkami przestrzeń z windami pomalowanymi na różne kolory. Wsiadają do czerwonej. Gracz się uśmiecha. Aleksandra próbuje złapać oddech pod ciasną czarną siatką. Już prawie traci nadzieję, że wyjdzie stąd żywa. Złapali ją i zabiją. Tak robią z wszystkimi, którzy im przeszkadzają. Nagle drzwi się otwierają. Na progu kobieta w bladożółtej kurtce. Wyciąga coś z kieszeni. Gracz pada.

- Masz szczęście - mówi kobieta. - Odwiozę cię do domu. Dotyka czoła Aleksandry. - Nie będziesz pamiętać.

Sen Aleksandry ginie w świetle dnia. Dziewczyna czuje, że znów umknęło jej coś ważnego.

Eugenia i Stanisława.

- Kto tam rzucił poduszki? - kończy swoją opowieść Eugenia.

Stanisława nic nie mówi, bo co tu jest do powiedzenia i co ją obchodzi Ola i jakieś tam poduszki.

- Zasiedziałyśmy się - oznajmia - a ja muszę do sklepu ziemniaki kupić. 

Eugenia nie reaguje jakby nie słyszała tej wyraźnej aluzji.

- Nie robisz dziś obiadu? - próbuje jeszcze raz Stanisława.

- No, widzisz całkiem bym zapomniała - Eugenia podnosi się z miejsca. - Bratanek mnie dziś zaprosił do siebie.

 

P. S. Razem ze Stanisławą zostałyśmy z pytaniami o bratanka i bez obiadu. I co dalej z graczami i ich misją?

Poprzednia część: Co tu jest grane?

Tymczasem na moim drugim blogu opowieść o Kantyszy: Kantysza.