Przyjaciółka.

 Próbowałam je pogodzić, lecz one nadal nie chcą ze sobą rozmawiać. Co jeszcze mogę zrobić? Czy pozwolić im iść swoją drogą? Czy raczej zmusić do posłuszeństwa? Na razie stoję z boku i obserwuję.

Autor obrazu: Magda Cervantes

Eugenia.

Po wyjściu Stanisławy Eugenii robi się jakoś dziwnie pusto i duszno. Ubiera się i wychodzi. Może na świeżym powietrzu wszystko wróci do normy? Niestety wraca jedynie Rozalia, sąsiadka z trzeciej klatki.

- Wejdziesz do mnie? -zagaduje Eugenia.

- Dobrze - zgadza się Rozalia. - Zaniosę tylko zakupy do domu.

Chwilę później siedzą i popijają, Eugenia herbatę, Rozalia kupione w markecie wino.

- Na pewno nie chcesz się napić? - po raz kolejny Rozalia przysuwa kieliszek w stronę Eugenii.

- Lepiej nie. Mam problemy z ciśnieniem, a wiesz jak teraz jest z lekarzami.

- Ech, lepiej nie mów. Świat stanął na głowie. Nie sądziłam, że doczekam takich czasów.

- A Stasia sądzi, że wszystko wróci do normy jak się zaszczepimy.

- Ona zawsze wierzyła w bajki - Rozalia się śmieje i Eugenia też się stara, lecz nadal coś chwyta ją za gardło.

- Daj, napiję się, co mi tam - decyduje. - Raz kozie śmierć.

Po dwóch kieliszkach zaczyna opowiadać Rozalii o swoim nieudanym spotkaniu ze Stanisławą.

- Wiesz, myślałam, że ona jest moją przyjaciółką, a ona nazwała mnie egoistką - żali się Eugenia.

- E, przejdzie jej. Jak się po tym zastrzyku rozchoruje, to już jej będzie wszystko jedno.

Znów się śmieją. Czyżby wino poprawiło im nastrój?

Weronika.

Czuje, że świat, który znała odszedł i dlatego jest tu w tym obcym miejscu, z którego nie potrafi wrócić do domu. Może tkwiąca w niej kosmitka wszystko poprzestawiała? Coś ważnego odleciało z wiatrem.

- Chodź, odprowadzę cię do domu - odzywa się obok dziwnie znajoma kobieta.

- My się znamy?

- No, co ty Luizo nie poznajesz mnie? To ja Marianna. Miałam złe przeczucia i poszłam za tobą.

Weronika niczego nie rozumie. Luiza, która jest jedną z jej osobowości, nie nadchodzi z pomocą.

- Ty nie jesteś Luizą, prawda? - zdaje sobie sprawę Marianna. - Ale przecież to niemożliwe. Szłam za tobą i dopóki się nie przewróciłaś wydawałaś się sobą. Rety, nosisz w sobie inne osoby. Wiesz chociaż, gdzie mieszkasz?

Stanisława.

Po wizycie u Eugenii jakoś nie potrafi się uspokoić. Do tej pory myślała, że Eugenia jest jej przyjaciółką, a tu proszę, wyrzuciła ją Stanisławę z mieszkania, a przecież nic takiego nie powiedziała. Zapytała tylko o termin szczepienia i na co tu się gniewać. Teraz każdy odpowiedzialny obywatel powinien zadbać o dobro ogółu, jeśli chce, żeby normalność wróciła.

 Stanisława chodząc po pokoju, stara się pozbyć złości na Eugenię.

 I kto jej w głowie tak pomieszał, Florentyna? Niemożliwe. Od dawna się do nich nie odzywa. Poza tym od swojego powrotu nie wiadomo skąd rzadko wychodzi. Bratanek? W ogóle istnieje ktoś taki? Jacy ci ludzie beztroscy, ale żeby nawet Eugenia. Straszne. I co by na to powiedział ksiądz Roman?

Zmęczona chodzeniem Stanisława siada na tapczanie. 

 

P. S. Rozczarował Was kiedyś przyjaciel - przyjaciółka?

Część poprzednia: Egoizm oraz Wahadło.

Na moim drugim blogu historia mojego zniknięcia z Fb: Na drugim brzegu rzeczywistości wirtualnej.