Egoizm.

 Znów się pokłóciły. Obie twierdzą, że tym razem na dobre, że się już nie pogodzą. O co poszło? O egoizm. Ale co, jak, dlaczego? Czy da się coś z tym zrobić?

Autor obrazu: Inge Look.

 

Eugenia i Stanisława.

Wszystko zaczęło się od zwyczajnej rozmowy przy herbacie i ciastkach podobnych do delicji, lecz nazwanych paryskimi.

- Zapisałaś się już? - rzuca niby od niechcenia Stanisława.

- Na co?

- No, jak to, na zastrzyki.

- Nie.

- Dlaczego nie?

- Bo nie.

- No, wiesz to jest egoizm. Nie myślisz wcale o innych, a ksiądz mówił...

- Co mnie obchodzi, co ksiądz mówił? 

- Mówisz jak Florentyna.

- W tym przypadku zgadzam się z Florentyną.

- Obie jesteście egoistki.

O, dziwo Stanisława nadal chrupie ciastka. Ani jeden kęs nie staje jej w gardle i wcale nie zmierza do wyjścia z mieszkania Eugenii. Nie widzi lub nie chce widzieć skrzywionej miny swojej sąsiadki. Nie zauważa jej zabójczych spojrzeń.

- Co, cię obchodzi na co się zapisałam, a na co nie? - nie wytrzymuje Eugenia. - I zostaw te ciastka. W domu masz na pewno lepsze. Nie musisz jeść u egoistki.

- No, wiesz, teraz to już przesadziłaś - Stanisława podnosi się z miejsca. Wychodzi. Jednak słowo egoizm unosi się w powietrzu. Eugenia myśli, że już nigdy się do niej nie odezwie, ale w takim razie z kim będzie rozmawiać?

Florentyna.

Patrzy na stojącego w drzwiach Zygmunta i oczom nie może uwierzyć. On naprawdę wrócił i naprawdę chce wejść do środka, chce z nią mieszkać dalej, jakby nigdy nic się nie stało, jakby nie dzieliły ich długie puste miesiące rozłąki?

- Co tak patrzysz? Nie cieszysz się? - Zygmunt próbuje ją przytulić, lecz Florentyna go odpycha.

- Zabierz swoje rzeczy. Lepiej będzie jak zamieszkamy oddzielnie.

- Co ty gadasz? - Zygmunt znów stara się podejść bliżej i objąć Florentynę ramionami.

- Mam już dość twojego pojawiania się i znikania, więc chcę, żebyś się wyniósł z mojego mieszkania.

Florentyna odwraca się w stronę okna. Nie potrafi spojrzeć bez żalu w oczy kochanka. Sama nie wie, kiedy stał się dla niej obcym człowiekiem. Zwyczajnie się odkochała. 

- Obiecuję, że już nigdy cię nie opuszczę.

 Dlaczego Zygmunt nie rozumie tego, co Florentyna do niego powiedziała?

- Będę wynosił śmieci, gotował obiady, zrobię, co będziesz chciała.

Czy on naprawdę nie słyszy, co mówi i jak bardzo swoim mówieniem przypomina psi skowyt?

- Proszę, nie utrudniaj - Floretyna nadal wpatruje się w okno.

- Nie pamiętasz jak nam było razem dobrze? 

- Było. Czas przeszły.

- Masz kogoś?

- Nie mam.

- Akurat. Już ja cię znam. Sama byś długo nie wytrzymała. 

Każde słowo Zygmunta rani Florentynę coraz bardziej. Jeszcze trochę i cofnie swoją decyzję, zgodzi się być z nim, zgodzi się na wszystko. Nie, nie zgodzi się. Floretyna czuje jak rośnie w niej złość na Zygmunta.

- Wynoś się, ale już - krzyczy w stronę okna.

- Dobrze. Tylko spójrz na mnie. Powiedz mi to prosto w oczy. Zresztą, nie musisz ty wstrętna egoistko.

Zygmunt wychodzi, trzaskając drzwiami. Słowo egoizm układa się jak kot w łóżku Florentyny.

P. S. Czy można coś jeszcze do tego dodać? Nie, na razie nie można. Narratorowi się nie chce. Narrator jest egoistą.

Część poprzednia: Pełnia.

Zapraszam na mój drugi blog na: Rozmowa z Magikiem