Czekając.

Czy Wam to słowo też kojarzy się z Godotem? Wszyscy czekają, a on nie nadchodzi. Może wcale nie istnieje. Jedynie nadzieja zmusza ludzi do czekania. Czy nie lepiej by było jakby się ruszyli, zamiast tak stać i czekać? Do czego zmierzam? O kim chcę napisać?

Autor obrazu: Jacek Yerka. 

Eugenia i Stanisława.

 

Nadeszła jesień. Jeszcze słoneczna, ciepła, miła, więc obie siedzą na ławce przed blokiem. Grzeją się jak koty w promieniach słońca.

 

- Widziałaś wczoraj jak zabierali Elę spod piątki? - zagaduje Stanisława. 

- Co miałam nie widzieć. Tyle hałasu narobili, a potem stali i stali. Nie odjeżdżali. 

- Dzwonili do różnych szpitali i żaden nie chciał jej przyjąć. I w końcu umarła - wzdycha Stanisława, myślami wybiegając do swojej śmierci. Jaka będzie? Czy też przyjdzie jej zejść z tego świata w karetce?

- Prawdę mówił mój bratanek, że teraz nawet do szpitala nie wszystkich przyjmują.

- Może mają za dużo chorych?

- Akurat - Eugenia jak zwykle wszystko wie lepiej. - Boją się, że ich ktoś zarazi. W naszej przychodni też tylko na telefon.

- A wiesz, że nasza Miłka wróciła - szybko zmienia temat Stanisława jakby się bała dłuższej rozmowy o szpitalach i poradniach.

- Wiem, sama ci przecież mówiłam dwa dni temu. Może zacznij coś brać na pamięć.

 

Kąśliwa uwaga wywołuję pełną napięcia ciszę. Porażony ciszą narrator ucieka w stronę obgadywanej bohaterki.

 

Radomiła.

 

Kazimierz nie wrócił ani tego dnia, ani następnego.

 

- Co się z nim stało? - z nerwów Radomiła zaczęła mówić sama do siebie i kręcić się w kółko po mieszkaniu.

 

Dzwoniła do niego co kilka minut. Długi sygnał, a potem cisza. Czy Kazimierz był tam po drugiej stronie i nie chciał rozmawiać? Nie mógł? I dlaczego? Co ona powinna zrobić, żeby Kazimierz wrócił do domu?

 

Zmęczona pytaniami Radomiła padała na fotel, łóżko, taboret w kuchni. Zaciskała zęby, zamykała oczy i próbowała przestać myśleć. Myśli jednak nie dawały się odgonić. Otaczały ją, szarpały, krzyczały, wciskały się w każdy kąt ciała. Jedna z nich znów przypomniała sen o Teo, odrzuconym kochanku, który groził zemstą. 

 

- Nie to niemożliwe - Radomiła znów podniosła się z miejsca, tym razem próbując zagłuszyć myśli przestawianiem garnków w kuchni. Może zrobi ulubioną przez Kazimierza zupę pomidorową i to jakimś cudem sprowadzi go do domu?

 

Eugenia i Stanisława.

 

- Na co ona właściwie umarła? - odzywa się Stanisława, jakby po dłuższej przerwie doszła do wniosku, że strawi jakoś ostatnie słowa Eugenii, ale braku wiedzy o przyczynach śmierci Eli już nie przełknie.

- Wiem tyle, co ty. Ela miała raka. Wyznaczono jej termin operacji, a wczoraj dostała gorączki.

- Może to jednak wirus? - przeraziła się Stanisława.

- E, tam - Eugenia machnęła ręką jakby chciała  trzasnąć Stanisławę. Na wszelki wypadek Stanisława się odsunęła.

- Pójdę już. Obiad muszę zrobić.

Eugenia nie zareagowała. Narrator znów się oddalił.

 

Radomiła.

 

Gdy kolejny pomidor wypadł jej z ręki, dała sobie spokój. Nie zrobi zupy, niczego nie zrobi. Weźmie lek na uspokojenie. Nie jeden, dwa od razu. Położy się, odpocznie i wszystko samo się ułoży. I wtedy zadzwonił telefon. Numer niezapisany. Może to ktoś ze szpitala, żeby jej powiedzieć, że Kazimierz miał wypadek albo z policji, że nie żyje.

 

- Cześć, wpadniesz do mnie? Podam ci adres - Patryk, facet z którym kochała się dwa razy. Ten ostatni raz w samochodzie nie należał do udanych. 

- W domu? 

- A co znów byś chciała w moim wozie? - śmieje się Patryk.

- Nic bym nie chciała. Mam pro ... - Radomiła urywa, bo nagle zdaje sobie sprawę, że może tylko seks poukłada jej w głowie, sprawi, że znajdzie rozwiązanie obecnej sytuacji i przywróci Kazimierza.

Kilkadziesiąt chwil później już nie ma wątpliwości. Nikt i nic nie odda jej Kazimierza. Zaciska zęby, żeby się nie rozpłakać, gdy Patryk gniecie jej ciało rękami, wciska się w nią od tyłu i pcha na ścianę wynajmowanego pokoju. Rozkosz nie nadchodzi. Zapomnienie się nie pojawia. Tylko ciężar w sercu staje się większy. Radomiła krzyczy, mając nadzieję, że chociaż to sprawi jej ulgę. Patryk kończy z uśmiechem na twarzy. Pewnie myśli, że przeżyła atomowy orgazm. Nie widzi jak bardzo Radomiła jest nieszczęśliwa.

Narrator ucieka zniesmaczony brakiem moralności głównej bohaterki.

P. S. Wy też czujecie się zniesmaczeni? I co można robić, czekając? Czy macie na czekanie swoje sposoby?

Część poprzednia: Ciemny zaułek miłości.