Cienie.

Niedawno dowiedziałam się, że w Sensbezsensie mieszkają nie tylko różne istoty po śmierci, ale również porzucone, oddzielone od dawnej rzeczywistości cienie. Jakie one są? Czy zdają sobie sprawę ze swojej przeszłości?

Autor obrazu: Henn Kim.

Ona.

Wieszając pranie na sznurku za oknem, zawsze zastanawiała się kto mieszka w tym domu naprzeciwko. Wreszcie kiedyś zobaczyła chłopaka, który tak jak ona przypinał koszulki do sznurka. Też nie miał balkonu i tylko przez małe otwory w ścianie mógł spojrzeć na podwórko. Gdyby nie była nieśmiałą dziewczyną pewnie by krzyknęła do niego:

- Cześć sąsiedzie jak masz na imię?
- A ty sąsiadko? - odpowiedziałby chłopak.

I rozmowa dalej sama by się potoczyła. Pewnie potem on by ją zaprosił na kawę lub herbatę do siebie, a może razem wyszliby na spacer.

Niestety żadne słowo z jej ust nie padło. Może lepiej, bo co by mu powiedziała, że matka nazwała ją Kwietą, że nigdzie nie chodzi, z nikim się nie spotyka, pokonuje jedynie przestrzeń między domem i zakładem kosmetycznym, w którym pracuje, i odległość między domem i sklepem. Nie należy do ciekawych osób. W dodatku nie potrafi rozmawiać z ludźmi.

Chłopak przez chwilę mierzył ją wzrokiem, potem spojrzał w niebo, wreszcie zniknął za swoim oknem.

W nocy Kwiecie przyśniło się, że stała się cieniem pięknej młodej kobiety Julii. Julia zakochała się ze wzajemnością w przystojnym mężczyźnie. Niestety ich rodziny się nie lubiły i nie chciały, żeby młodzi spotykali się ze sobą. Kwieta zna ich historie i próbuje ostrzec Julię przed wypiciem płynu, który wprowadzi Julię w trans podobny do śmierci. Na próżno. Ciało nie słucha Kwiety. Bezmyślnie podąża za Julią. 

- Och, gdybym mogła się od ciebie odkleić i stać się samodzielna - myśli Kwieta.
- Niech tak się stanie - mówi jakaś ciemna postać obok.
Kwieta budzi się ze snu z szybko bijącym sercem.

On

Codziennie myśli o dziewczynie z naprzeciwka. Ładna. Szkoda, że nie umie do niej zagadać. Zapytałby jak ma na imię, czy lubi książki, co sądzi o psach i kotach i o tej chmurze na niebie. Może wybraliby się razem na spacer, on, ona i jego pies Cień. Ciekawe, czy polubiliby się z Cieniem. Pytania te i inne nie dawały mu spokoju. Dziewczyna wyglądała na miłą i wrażliwą, ale już nie raz spotykał podobne, które z czasem okazywały się jędzami. Czy dlatego nie znajdował żadnych słów, gdy ją widział, bo się bał kolejnego rozczarowania, czy może z innego powodu.

Myśli o dziewczynie nie pozwalały mu zasnąć, a kiedy wreszcie mu się to udało, przyśniło mu się coś bardzo dziwnego. Stara, znana ze szkoły historia o Julii i Romeo widziana oczami cienia. Rety, to on był tym cieniem i chociaż chciał nie mógł zmienić losu bohatera, ale pogodzić się z nim też nie potrafił.

- Dość - krzyczał. - Chcę własnego, samodzielnego życia.
- Niech tak się stanie - odpowiedziała tajemnicza ciemna postać. 

Tajemnicza postać.

On jedyny pamiętał przeszłość. Kiedyś mieszkał na Ziemi i nie posiadał materialnego ciała takiego jak ludzie. Musiał wszędzie chodzić za pewną kobietą i nigdy mu się to nie podobało. Dopiero po jej śmierci zdał sobie sprawę, że potrafi zmienić się w człowieka lub w każdą inną istotę, że każdy cień ma w sobie możliwość zmiany, wystarczy im tylko trochę pomóc. Pomagał i powoli tworzył miejsca dla Cieni w różnych światach. Jednak najbardziej lubił przestrzeń w Sensbezsensie. 

Teraz obserwował Kwietę i Feliksa. Nie rozumiał ich uczuć i zachowania. Dlaczego nie znajdują w sobie nic wartościowego? Dlaczego szukają piękna w innych, nie w sobie? A może by się wtrącić? Nie powinien, ale go korci.

Sen.

Kwieta i Feliks znaleźli się w tym samym śnie.
- Cześć, jak masz na imię? - we śnie pytanie z łatwością przeszło przez usta Feliksa.
- Kwieta - dziewczyna spuściła głowę. - Wiem, że głupie - dodała.
- Ależ skąd - zaprzeczył Feliks - mnie się podoba.
- Za to moje takie sobie - westchnął.
- Feliks - zaśmiała się tajemnicza postać, która nagle pojawiła się między nimi na białej chmurce.
Kwieta i Feliks od razu się domyślili, że śnią. 
- Jaka szkoda - pomyślał Feliks.
- Żal, że to nie jawa - mruknęła pod nosem Kwieta.
- Przesadzacie - stwierdziła głośno tajemnicza postać. - Sen daje więcej możliwości. Chcecie pokażę wam waszą wspólną przyszłość, bo przeszłość już chyba znacie.
- Nie, dziękuję - Kwieta się odwróciła.
- Pokaż - zainteresował się Feliks.

Ziarno wątpliwości.

- To tylko sen - tłumaczył sobie Feliks.
- Nie działo się naprawdę - mówiła sobie Kwieta.
A jednak i w niej i w nim zaczęło rosnąć ziarno wątpliwości. 
- Miłość jest przereklamowana - stwierdził Feliks.
- Co on takiego zobaczył? - zastanawiała się Kwieta. - Ale przecież mnie się to tylko śniło.
- Ty też byś chciała zobaczyć? - napłynęła nie wiadomo skąd dziwna myśl. 
- Nie, nie chcę - broniła się Kwieta.

- Wariuję - Feliks po raz kolejny podszedł do okna, ale go nie otworzył. Bał się, że zobaczy dziewczynę, a jak już ją zobaczy, zapyta o imię, potem zaczną rozmawiać, spotkają się, poznają, wezmą ślub, po latach rozczarowani sobą zaczną się kłócić i ona go zabije. Nieważne, że wiedza o tym płynęła ze snu.

Po drugiej stronie Kwieta biła się z myślami, czy warto podejść do okna. Przecież chłopak z naprzeciwka poszedł za tajemniczą, na pewno złą osobą. Czy warto ufać komuś, kto dokonuje niewłaściwych wyborów?  

- Nie warto. Daj sobie spokój - Bezimienny Cień zacierał ręce, że mu się udało. Feliks już nie zwiąże się z Kwietą. Nie założą rodziny, nie pojawią się dzieci, przestrzeń pozostanie cicha i wolna. Teraz trzeba zająć się innymi Cieniami. Może wymyślić jakąś chorobę? Za dużo ich tu sprowadził. Część z nich powinna odejść.


P. S. Nie smućcie się. To zakończenie otwarte. Każdy może sobie dopisać ciąg dalszy. Wierzę, że Kwieta i Feliks jednak się spotkali, a Bezimienny Cień zginął.