Sen Tadeusza.

Tadeusza już znacie z opowiadania

o machinie czasu.

Jak ktoś nie zna zawsze może

skorzystać z podanego przeze mnie linku,

jeśli chce. Nie musi.

Obecne opowiadanie nie jest ciągiem

dalszym tamtego.

Nawiązuje jedynie do podobnego tematu

czyli do snu Tadeusza.

Zdjęcie stąd.

Już w dzieciństwie sny były dla Tadeusza bardzo ważne.

Może dlatego, że jego matka była wróżką.

Wróżyła z tarota i ze snów ludziom, 

którzy do niej przychodzili i płacili jej za to.

Dzięki temu nie musiała ciężko pracować w fabryce.

Ojcu Tadeusza nigdy się to nie podobało.

Z tego powodu często się kłócili.

W końcu się rozeszli.

On się wyprowadził do innej kobiety.

Ona została z synem jej jedyną pociechą

oprócz tarota i snów.

Swoją pasją zaraziła Tadeusza.

Głównie wróżeniem ze snów.

Tak jak matka świetnie potrafił

sobie radzić z cudzymi snami.

Za to niezbyt dobrze ze swoimi.

Te pierwsze rozumiał lepiej od drugich.

Swoje sny brał zbyt dosłownie.

Zamiast szukać ukrytych w nich symboli,

szukał ich treści w otaczającej go rzeczywistości.

Jeśli w śnie znalazł jakiś cenny przedmiot,

próbował go odkryć na podwórku

i w drodze do szkoły.

Później próbował również zrobić ten

cenny przedmiot czyli np. machinę czasu

z pralki z guzikiem od koszuli.

Wtedy ani przez chwilę nie przyszło

mu do głowy, że to co robi

nie ma sensu. Nikt nie był w stanie

wyprowadzić go z błędu.

Zresztą jego koledzy nawet nie próbowali,

bo wiedzieli czym się to może skończyć.

Czym? Złością.

A złość Tadeusza zawsze była wielka.

Nabierał wtedy nadzwyczajnej siły.

Podnosił stoły, stołki, fotele, blachy,

kamienie, wszystko co, było

wystarczająco duże, żeby zrobić komuś

krzywdę. Celnie rzucał w kolegę,

który krytykował jego pracę.

Co zostawało po takim koledze,

lepiej nie pytać. 

Przeważnie jednak udało mu się

w porę uciec.

Tadeusz był szalony na punkcie 

snów i ich realizacji w swoim świecie.

Dobrze, że między jednym snem, a drugim

mijało trochę czasu i wtedy spokojnie

zajmował się wyrabianiem zapasowych kluczy

dla ludzi, reperowaniem ich komputerów

lub robieniem półek, szaf, stołów itp. rzeczy.

W skrócie ,gdyby nie sny 

i ataki złości, byłby wzorowym sąsiadem,

prawdziwą złotą rączką.

Ludzie o tym wiedzieli i w miarę swoich

możliwości starali się go nie złościć.

Obecny jego kolega Józek pomagał

mu często w pracach nad nowymi

wyśnionymi wynalazkami w zamian

za piwo i wódkę, które lubił 

znacznie bardziej niż Tadeusz.

Ten owszem pijał z Józkiem,

ale tylko do pewnego momentu.

Kiedy czuł już, że jeszcze trochę,

a zacznie mu się kręcić w głowie,

przestawał. Jak to potrafił wyczuć?

Nie wiadomo.

W każdym razie nie pił za dużo,

bo alkohol skutecznie blokował

wszystkie jego ,,twórcze,, sny.

Tej nocy przyśniła mu się 

zwykła studzienka, jakich w mieście wiele.

Świeciła się niebieskim światłem

i dlatego podszedł do niej.

Odsunął właz i zszedł po czekającej

na niego drabinie na dół.

Znalazł się w długim tunelu

oświetlonym jak wejście

niebieskim światłem.

Szedł i szedł aż doszedł

do schodów. Wtedy zaczął

się po nich wspinać do góry.

Schody podobnie jak tunel

wydawały się ciągnąć bez końca.

Wymagały dużej cierpliwości.

Na szczęście ciekawość Tadeusza

przewyższała znacznie 
jakąkolwiek niecierpliwość.

I dzięki temu dotarł do końca,

do niebieskich drzwi.

Niebieskich jak światło wokół.

Drzwi były duże i ciężkie.

Tadeuszowi nie brakowało

jednak siły.

Otworzył drzwi i znalazł

się w pięknej krainie.

Wokół tylko księżyc i zieleń

i spokój. Poza tym małe domki

jak na wsi, jezioro i mosty

prowadzące do małych 
wysp na jeziorze.

Krajobraz świecący się

na niebiesko jak strona

z książki z bajkami.

Tadeusz poczuł się tu wreszcie

szczęśliwy. Postanowił,

że zamieszka w jednym z domków,

które stały puste jakby tak

jak drabina czekały na niego.

Wszedł na most prowadzący

do najbliższej wyspy z domkiem.

Był pewny, że tam się zatrzyma.

Tymczasem na drodze pojawił

się mężczyzna z mieczem.

- To nie jest twoje miejsce, wróć

skąd przyszedłeś.

Krzyknął do niego.

- Nie wrócę.

Odparł Tadeusz.

Nie bał się mężczyzny.

Wiedział, że jest dość silny,

by go pokonać.

Gdy jednak zbliżył się do niego,

nogi odmówiły mu posłuszeństwa.

Upadł, a mężczyzna dotknął

go swoim mieczem i  jeszcze

raz krzyknął.

- Wracaj.

I Tadeusz wrócił.

Gdzie? Do swojego łóżka.

Do budzika terkoczącego

obok na stoliku.

Zdaje się, że dziś miał

robić w warsztacie klucze

jednego sąsiada i naprawić

komputer drugiego czyli dzień

miał pełen roboty.

Tyle tylko, że nie miał 

zamiaru nic robić.

Niestety już był pod wpływem

swojego snu.

Przede wszystkim chciał znaleźć

tajemniczą studzienkę i wrócić

przez nią do pięknej krainy.

Jak zwykle nie było istotne,

że piwniczka była we śnie,

a nie w rzeczywistości.

Tadeusz zaczął szukać

odpowiedniej studzienki

czyli takiej, która będzie

pasowała do tej ze snu.

Żadna nie pasowała.

Wszystkie były szare i paskudne.
Małe i nie w odpowiednim miejscu.

W dodatku zamknięte.

Już pierwszego dnia swoich

poszukiwań Tadeusz był zły.

Sąsiedzi, którym obiecał klucz

i komputer czuli się podobnie.

Ciągle do niego dzwonili z pytaniami

kiedy zrobi, to co obiecał.

Tadeusz nie wiedział kiedy

i w końcu wyłączył telefon.

Pewne było, że do pracy

wróci jak znajdzie studzienkę,

a kiedy ją znajdzie?

Trudno, ale nie był jasnowidzem.

Po kilku dniach poszukiwań

dotarł do otwartej studzienki,

ale bez drabinki.

Strasznie go to zdenerwowało.

Był prawie na miejscu,

ale niezupełnie.

To znaczy musiał to sprawdzić.

Poczekać na robotników z drabinką?

Wrócić innego dnia?

Tak się nad tym zastanawiał, że nawet

nie zauważył kiedy wyszedł

na środek ulicy i potrącił go samochód.

To był koniec wypraw Tadeusza

w poszukiwaniu wejścia do tajemniczej krainy.

Na razie znalazł się w szpitalu.

Leżał podłączony do aparatów
medycznych jak roślinka.
Nie dawał znaku życia.
Tkwił w śpiączce.

Koledzy raczej go nie odwiedzali,
ani sąsiedzi. Zarówno ten od klucza
jak i ten od komputera i wszyscy
pozostali. Z małym wyjątkiem.

Raz przyszła do niego Florentyna.
Pamiętała jak kiedyś wytłumaczył
jej sen jasno i dokładnie i nie
wziął za to pieniędzy.

Jak tylko od Eugenii dowiedziała
się o wypadku Tadeusza
przyszła do niego.

Powiedziała mu, że nikt tak jak on
nie tłumaczy snów.
Bardzo by chciała, żeby się obudził.
Wtedy pomogłaby mu zdobyć klientów
zainteresowanych swoimi snami.

On by im sny wyjaśniał, a ona
byłaby jego sekretarką 
i zadbała by o odpowiedni
wystrój wnętrza.

Nie musiałby już pracować w warsztacie,
a raczej pracowałby wtedy, kiedy by chciał.

Gdyby Tadeusz mógł 
coś powiedzieć pewnie zapytałby
skąd ten dziwny pomysł.
Dlaczego nagle zainteresowała się jego snami?

Florentyna pewnie nie wiedziałby co powiedzieć.
Lubiła rzeczy zagadkowe, a takie były dla niej sny.
A skąd się wziął pomysł? Pewnie z głowy,
a może z serca, a może z duszy, 
w której obecność wierzyła.

Najważniejsze, że miała taki pomysł.
Zaczęła regularnie odwiedzać Tadeusza
i czytać mu książki, bo podobno
mówienie do osoby w śpiączce daje 
wspaniałe rezultaty i pomaga jej
wrócić do rzeczywistości.

Jednak Tadeusz chyba nie chciał wrócić.
Nadal leżał nieruchomy.
Jakby znalazł się w jednym ze swoich
snów i już nie miał zamiaru wracać.

P. S. Może wróci, a może nie.
        Może kiedyś o tym napiszę.