Złość zamiast ulgi.

Tak już ze mną bywa.

Na różne rzeczy, sytuacje reaguje 

inaczej niż większość ludzi.

Także na filmy i ich zakończenia.

Teraz napiszę o jednym z takich filmów.

Chaos. Na razie w ten sposób nazwę ten film.

Nie dlatego, że fabuła jest chaotyczna,

ale z powodu tego, co zaczyna się dziać

w życiu bohatera po przyjęciu przez niego

prezentu urodzinowego.

Jest to zaproszenie do nieznanego klubu.

Bohater z ciekawości idzie tam

i korzysta z oferty, chociaż nie ma 

pojęcia jaka dokładnie to oferta i co to za klub.

Przechodzi przez różne testy.

Potem dzwonią do niego, 

że do proponowanej przez nich zabawy

się nie zakwalifikował.

Jednak następne wydarzenia mówią

coś innego. Zabawa się zaczęła.

Na czym ona dokładnie polega?

Kto ją prowadzi i dlaczego?

Czym jest naprawdę klub?

Nie wiemy tego do samego końca

podobnie jak bohater,

który odtąd nie ma już spokojnego

i wygodnego życia bogatego człowieka.

Wszystko zostaje wywrócone na drugą

stronę, postawione na głowie.

Bohater jak zwykle w tego typu

amerykańskich filmach jeździ 

szybko samochodem 

nie wiadomo gdzie i dokąd.

Spotyka kobietę i tylko czekać

aż się w niej zakocha.

Poza tym dzieją się różne dziwne,

choć bardzo typowe

amerykańskie rzeczy.

Z pewnością gdybyśmy mieli 

do czynienia z innej produkcji filmem

te wszystkie rzeczy wyglądały by inaczej.

Byłaby między nimi jakaś przestrzeń

do myślenia jak w omawianym

przeze mnie  ,,Kłopotliwym człowieku,,.

I wtedy być może zakończenie straciłoby

swój efekt pełnego zaskoczenia,

a jednocześnie film zyskałby na wartości.

Dlaczego ja tak piszę?

Większość recenzentów film 

ocenia bardzo dobrze.

Także sami krytycy.

Tym czasem ja jestem niezadowolona

i na pewno do filmu nie wrócę.

Głównie z powodu strzelanek,

zabijanek, latania po dachach,

w zasadzie gdzie się da

i jazdy samochodem jak się da.

Dla mnie to są minusy.

Jedna heca za hecą.

Brak refleksji.

Jednak z drugiej strony,

nie ma co się dziwić.

Film sensacyjny został

nakręcony według najlepszych

schematów sensacyjnych.

Pewnie, gdyby to był

film psychologiczny

schematy byłyby psychologiczne.

I tu jest odpowiedź dlaczego

poczułam po filmie złość.

Z powodu schematów.

Zakończenie zaskakujące,

ale dla kogo i dlaczego?

Moim zdaniem dla tych wszystkich,

którzy z zapartym tchem oglądali

fabułę od początku do końca

przy okazji wyłączając myślenie,

bo oto w tym filmie właśnie chodzi

wyłącz myślenie, będziesz zaskoczony

i zadowolony. Nawet nie zauważysz,

że pod płaszczykiem sensacji

kryje się morał.

Jaki?

Żyj tak, żeby nie być znudzonym.

Jeśli jesteś znudzony to jakby martwy.

Trzeba cię obudzić.

To właśnie robi z bohaterem jego brat,

budzi go do życia.

Bez tego jego praca i to co robi,

byłaby szarą egzystencją.

Nie można tak sobie po prostu

być i się nudzić, zwłaszcza,

gdy jesteś bogaty i wydaje ci się,

że masz wszystko i nic cię nie zaskoczy.

Działaj i jeszcze raz działaj.

Tak zrozumiałam przesłanie filmu.

Dlaczego poczułam złość na końcu?

Może dlatego, że dla mnie był

on sztucznie słodki.

Na miejscu bohatera przywaliłabym

bratu w zęby i innym postaciom

z tego filmu.

Co zrobił bohater?

Z jakiego powodu miałby kogoś na końcu

uderzyć i dlaczego ja bym tak zrobiła?

Sami sobie zobaczcie.

Film jest dobrą rozrywką,

dla tych, którzy lubią kino sensacyjne.

,,Gra,, z 1997, reżyser David Fincher,

Michael Douglas, Sean Penn

w rolach głównych.