Bitwa na kije i kule.

Po ostatnim dość smutnym opowiadaniu,

coś lżejszego i bardziej wesołego,

chociaż dla bohaterów tej historii,

nie było to ani trochę wesołe.

Jakie było?

Co się zdarzyło?

Za chwilę.

Ksiądz Darek był jednym z tych

młodych, aktywnych i jednocześnie

dość upierdliwych duchownych.

Dlaczego upierdliwy?

Jak już coś mu w głowie zakwitło,

trudno to było usunąć 

czyli jak już wpadł na jakiś

pomysł, to czy by się 

waliło czy paliło,

musiał go zrealizować.

Proboszcz Jan nie raz,

nie dwa miał problem

z tymi pomysłami.

Jednak w żaden sposób

nie potrafił zmienić myślenia

swojego podopiecznego.

Jego jedyną udaną taktyką

było wysyłanie księdza Darka

w różne strony, miejsca

z różnymi ludźmi.

Na takich grupowych wyjazdach

świetnie się sprawdzał.

Był jakby do wyjazdów 

stworzony jak nikt w parafii.

Jednak do zwyczajnego,

codziennego życia raczej

się nie nadawał.

Proboszcz Jan często się zastanawiał,

jak się księdza Darka pozbyć.

I proszę, nadarzyła się wreszcie

odpowiednia okazja. 

Zacznijmy od początku

czyli od pewnej niedzieli.

Tej niedzieli ksiądz Darek

ogłosił, że ma zamiar

zająć się pobliskim parkiem,

konkretnie ławkami,

jeszcze bardziej konkretnie

ich brakiem.

Proboszcz Jan tylko słuchał

i patrzył. Był pewny, 

że pomysł umrze w zarodku.

Starsze panie ostatnio były dość

skąpe i na kościół mało dawały,

jak już coś dawały,

a na ławki w parku?

Niemożliwe. Co je ławki będą

obchodzić, przecież i tak

siedzą w kościele, nie w parku.

A tu ławek raczej nie brakuje.

Tymczasem panie poszły

za przykładem księdza Darka,

który pierwszy wyciągnął

z kieszeni pieniądze

i wrzucił do skrzynki

wcześniej przez siebie 

przygotowanej na zbiórkę.

Proboszcz Jan mógł się

teraz tylko łudzić,

że i tak nikt się 

ławkami nie zajmie.

I tu się mylił,

bo już wkrótce w parku

pojawiły się nowe 

zielone ławki. 

Wszystko skończyłoby

się prawdziwym

happy endem, gdyby

nie kobiety z sąsiednich

bloków, które też 

ławki zauważyły.

Była słoneczna niedziela,

gdy sobie na nich usiadły.

Chwilę później pojawiły

się starsze panie,

które ławki sfinansowały.

Były wśród nich 

Eugenia i Stanisława.

- Drogie panie, te ławki są nasze.

Oznajmiła Eugenia.

Jednak na siedzących paniach

nie zrobiło to żadnego wrażenia.

- My za nie zapłaciłyśmy

i my na nich będziemy siedzieć. 

Dodała bardziej ostrym 

tonem Eugenia.

- I co wyrzucicie nas z tych ławek.

Roześmiała się jedna z siedzących

starsza pani z laską.

- Zaraz zobaczycie, co zrobimy.

Eugenia nie wiele myśląc chwyciła

laskę, zanim jej właścicielka zorientowała

się co się dzieje i co jeszcze będzie się działo.

Eugenia i reszta jej towarzystwa wyraźnie

ośmielona jej zachowaniem zaatakowała

laską najpierw panią, do której laska

należała, a potem siedzące obok.

Oniemiałe z zaskoczenia siedzące

panie po kolei zostały uderzone laską

w nogi, ręce, w wydatne 

i mniej wydatne brzuchy.

Nie tylko jedną laską, ale jeszcze rękami,

nogami reszty towarzystwa, 

które przyszło z Eugenią.

Uderzone szybko doszły do siebie

po pierwszym szoku 

i zaczęły oddawać ciosy.

 

Co się działo, co się działo.

Poleciały na ziemię 

ściągnięte z głów peruki.

W powietrzu zaroiło się 

od zerwanych kawałków ubrań.

Krew leciała z rozbitych nosów

oraz innych części ciała.

Aż gęsto zrobiło się od 

latającej tu i tam prowizorycznej

broni: kawałków gałęzi i krzaków

oraz bardziej niebezpiecznych:

kuli dla niepełnosprawnych

a nawet jednego, nie wiadomo

skąd wziętego wózka inwalidzkiego.

Panie pewnie by się pozabijały,

gdyby jedna z towarzyszek Eugenii

przerażona nie pobiegła po księdza,

a druga ze strony pań siedzących

wcześniej, teraz leżących lub

walczących nie wezwała policji.

Ksiądz Darek zaraz przybiegł

na miejsce zdarzenia i bezskutecznie

próbował przemówić do tłumu.

Panie go nie słyszały albo nie chciały

słyszeć. Przy okazji prób rozdzielania

ich na siłę ksiądz Darek też oberwał.

Dostał kijem w kolano, a potem ktoś

dał mu jeszcze kopniaka w tyłek.

Ze wściekłymi do granic możliwości

paniami poradzili sobie 

dopiero policjanci.

Ich kije były mocniejsze, 

groźniejsze,bardziej skuteczne.

Potłuczone, ranne kobiety 

odwieziono na posterunek i do szpitala

I tak się skończyła ta ławkowa historia.

Ławki nadal stoją.

Różni ludzie na nich siadają,

ale ich fundatorki i pobite przez nie

kobiety dochodzą do siebie i czekają

na wyroki, które dostaną za to,

co zrobiły.

Jedynie proboszcz Jan jest szczęśliwy,

że pozbył się księdza Darka,

którego po całym zdarzeniu odesłał

za karę do innej parafii.

- Warto było kłócić się o te ławki?

Zapytała później Stanisława Eugenię.

- Ech, nie ma sprawiedliwości na tym 

świecie, ale jakbym mogła to bym

im jeszcze przyłożyła wstrętnym

babsztylom. Dałyśmy pieniądze, 

a one się rozsiadły paskudy jedne.

Eugenia mimo złamanej ręki,

a może właśnie z jej powodu

nadal pałała nienawiścią do kobiet,

które zajęły jej ławki.