Powrót miłości.

Ukochani mężczyźni 

moich bohaterek wracają. 

Ale po co?

I co dalej?

To był niezwykły dzień

i dla jednej i dla drugiej.

Na pewno nie dla Florentyny.

Ta tylko jęknęła, gdy go zobaczyła,

bo zaraz okazało się, 

że wcale o nim nie zapomniała.

Filip go nigdy nie zastąpił.

Nie zrobił nic, co by go

z jej serca wymazało.

Zobaczyła go 

i poczuła się źle.

Był nadal taki przystojny,

w dodatku opalony.

Być może tak jak ona

był gdzieś w tropikach,

ale z kim i po co wrócił?

Jasne, po Klementynę.

Florentyna jęknęła.

Czuła, że jeszcze chwila,

a się przewróci.

- Co się dzieje?

Zapytał Filip,

jej nowy towarzysz

od czasu szpitala,

w którym leczyła smutek

po Zygmuncie.

- Nic, w głowie mi się zakręciło.

Przepraszam cię. Muszę się położyć.

Próbowała wyjaśnić Filipowi,

a raczej pozbyć się go natychmiast.

Teraz już nie miała ochoty

z nim być. Chciała być sama.

Na spokojnie to przemyśleć,

o ile się da w ogóle zebrać myśli.

Dawno się tak nie czuła,

zupełnie bezradna,

jakby ktoś przeciął ją na pół,

lepiej, jakby strzelił jej w serce.

- Może pójdziemy na spacer?

Filip nie dawał się wyrzucić.

- Nie, innym razem.

Przepraszam cię, muszę zostać sama.

W oczach Filipa widać było

niewypowiedziane pytanie.

Być może nie jedno, ale wiele.

Jednak wstał.

Założył kurtkę i wyszedł.

Coś tam przy tym burknął pod nosem.

Wyraźnie był zdenerwowany.

Nieważne, ważne, że poszedł.

Florentyna położyła się na łóżku

w ubraniu. Musi zebrać myśli, odpocząć.

Tymczasem Zygmunt, winowajca

całego zamieszania już dzwonił

do drzwi Klementyny, kobiety

swojego życia jak ją często

w myślach nazywał.

Otworzyła.

Jakaś inna, jakby starsza, 

zgarbiona z siniakiem na twarzy

i kołnierzem ortopedycznym na szyi.

- Boże, co ci się stało?

Miał ochotę się rozpłakać.

- Zygmunt?!

Była zdziwiona, 

ale bez entuzjazmu.

Jeszcze to do niej nie dotarło.

Zygmunt ostrożnie przytulił ją

do siebie, chociaż miał ochotę

chwycić i zakręcić młynka

w powietrzu z radości,

że znów ją widzi.

- Miałaś wypadek?

- Nie, to tylko....

Zaczęła i urwała.

- Wejdź proszę.

Dopiero teraz zauważyła,

że nadal stoją na progu

zamiast w mieszkaniu.

- Zrobię ci herbatę.

Zaczęła się krzątać.

- Nie ja ci zrobię, 

ale najpierw chodź tutaj.

Przytulił ją i posadził

sobie na kolanach.

- Coś ty, jestem za ciężka.

Klementyna tak długo czekała

na tę chwilę, a teraz 

nie potrafiła się nią cieszyć.

Po prostu źle wyglądała

i nadal nosiła w sobie

ten dziwny kamień

po tym co się wydarzyło

między nią, a jej siostrzenicą Weroniką.

- Jesteś moim 

słodkim ciężarem.

Zygmunt już ją całował

najpierw delikatnie,

potem coraz bardziej zmysłowo.

Chciała się oprzeć, 

ale nie umiała.

Ulegała. Topniała

z każdym jego ruchem,

z każdą zrzuconą

przez niego warstwą ubrania.

Była już w samych majtkach

i staniku, gdy zadzwonił telefon.

W tym samym czasie 

Radomiła zanurzała się

w ramiona Kazimierza,

wciąż nie mogąc uwierzyć,

że on jest. Wrócił.

Tak nagle, tak niespodziewanie

jak duch z głębi ruin zamku,

w którym przebywali,

ruin odrestaurowanych

i zamienionych na hotel.

Na razie Kazimierz 

tutaj mieszkał po rozwodzie z żoną.

Niedługo znajdzie sobie coś innego,

a jeśli Radomiła nadal go kocha

zamieszka razem z nim.

Brzmiało jak bajka.

Radomiła powoli smakowała 

rzeczywistość, przede wszystkim

ciało Kazimierza.

Znów było jak dawniej,

gdy spotykali się

w kupionym dla niej

przez Kazimierza mieszkaniu.

A przecież sobie obiecała,

że z nim koniec.

Obiecywała Dominikowi,

że wyjdzie za niego.

Tyle, że Dominik nie był

Kazimierzem i nigdy 

nim nie będzie.

Z nim nie ma, 

nie było takiej magii.

Mimo swojego młodego

ciała nigdy nie dorówna Kazimierzowi.

Ich wargi prawie się nie rozłączały.

Podobnie języki.

Kazimierz szybko ją rozebrał,

by po chwili sięgnąć 

najpierw palcami, wreszcie językiem

do jej łechtaczki,

tego zwierzątka, które z takim

trudem uspokoiła w szpitalu

po ich rozstaniu.

Jęczała z rozkoszy

coraz bardziej podniecona

i mokra, spragniona jego

ciała w sobie.

W końcu wszedł w nią,

z każdym ruchem

zwiększając jej przyjemność.

Ich ciała tańczyły

na przemian powoli i szybko.

Raz on na górze, raz ona.

Raz z przodu i z tyłu

aż do orgazmu jej i jego.

Potem leżeli przytuleni 
do siebie, czekając 
aż ich ciała odpoczną,
nabiorą energii do dalszego seksu.

Do Klementyny znów 
dzwoniła Helena jej siostra.
Od czasu jak Weronika, 
córka Heleny poszła do szpitala,
Helena wcześniej długo milcząca
często się do Klementyny odzywała.

Jasne, miała wyrzuty sumienia.

- Nie martw się. U mnie wszystko
w porządku. Gotuje obiad.
Zadzwonię do ciebie później.

Klementyna szybko się pozbyła
niechcianej w tym momencie siostry.
Niestety równie szybko zdała
sobie sprawę, że jest prawie naga.
Niestety dla Zygmunta,
który nadal pragnął jej ciała.

- Tak nie można.
Odepchnęła go od siebie.
- Dlaczego?
Pytał jakby nie wiedział,
że nie tylko w ich wieku
nie wypada, ale również
przed ślubem porządna 
kobieta nie powinna.

- Zrozum to grzech.
Próbowała mu tłumaczyć.
- Nie marudź skarbie.
- Przecież obiecałeś.
Przypomniała mu Klementyna.

Dla Zygmunta grzech nic
nie znaczył. Obietnica jednak tak.

Kiedy jej to obiecywał i po co?
Teraz czuł się 
jak oblany zimną wodą.

Klementyna już się od niego
odsunęła. Poszła do kuchni
robić herbatę.
Coś mówiła, ale Zygmunt już
jej nie słuchał. Wyszedł.

Po chwili zadzwonił 
do drzwi Florentyny.
Bez słowa wpuściła go do środka.

Czekała na niego i on przyszedł.
Wiedziała, że prędzej 
czy później przyjdzie.

O nic się nie pytała.
Bez słowa się rozebrała.

On tylko patrzył i czekał.

I pozwalał, żeby jej ręce

go rozbierały, wargi i język

całowały, żeby go popchnęła

na łóżko, żeby na nim usiadła,

żeby jej biodra i cała miednica

wznosiły się i opadały.

Wyglądało to jak gwałt

dojrzałej, świadomej swego

ciała kobiety na równie 

dojrzałym mężczyźnie. 

Zresztą jak zwał, tak zwał.

Dla niego był to wspaniały seks,

który uwolnił jego jądra od bólu

i napięcia zbyt długo 

nagromadzonego z powodu pruderyjnego

wobec seksu stanowiska Klementyny.

Gdy do niej wracał,

nie myślał, że skończy w objęciach

Florentyny i że będzie mu w tych

ramionach tak dobrze.

Wiedział od dawna, że Florentyna

by chciała i umiała.

Wystarczyło mu spojrzeć w jej oczy,

kiedy przyniosła swoje ciastka

albo zapraszała na filiżankę herbaty.

Nie przypuszczał, że do niej pójdzie,

że jej ulegnie.

Po co to zrobił?

Teraz, gdy jego ciało zostało 

zaspokojone nie bardzo wiedział. 

- Przyjdziesz jeszcze?

Zapytała Florentyna.

- Tak.

Powiedział, chociaż nie był pewny.

Zrobił coś, czego nigdy wcześniej

nie robił. Zdradził ukochaną kobietę.

Zdrada nawet mu się podobała.

Cieszyły się wszystkie

jak żony marynarzy, 

którzy po długiej wędrówce

wrócili do domu.

Radomiła z powrotu 

i seksu z Kazimierzem biegała

radośnie po mieszkaniu.

Klementyna i Florentyna

upiekły ciasto.

Nawet Eugenii i Stanisławie,

które jak zwykle usiadły

na ławce pod blokiem

udzieliła się radość.

- Zobaczysz, 

niedługo będziemy mieć dwa śluby.

Stwierdziła Eugenia.

- Myślisz, że Klementyna i Zygmunt?

Dopytywała Stanisława.

- I nie tylko, Radomiła i Dominik.

Dzisiaj rano widziałam jak biegła do niego.

Poinformowała Eugenia Stanisławę.

Obie się uśmiechnęły

jakby i one w jakiś sposób zostały

uszczęśliwione cudzym szczęściem.

Nic jednak nie było pewne.

Kazimierz miał następnego

dnia zadzwonić do Radomiły

i nie zadzwonił.

Czy naprawdę rozwiódł się z żoną,

czy tylko pokłócił?

Zygmunt nie przyszedł 

ani do Florentyny ani do Klementyny.

Znów gdzieś odszedł?

Czy może schował się, 

żeby sobie wszystko jeszcze raz

przemyśleć i poukładać w głowie?

I co dalej? - zastanawiały się kobiety:

Florentyna, Klementyna i Radomiła.

P. S. Na razie nie wiem.

 


 




 


 

 



 

-