Choroba.

Gdzie są, gdy ich nie widzę i o nich nie myślę? Co wtedy robią? Kto? Oczywiście moje bohaterki.

Eugenia i Stanisława.

Dni powoli stają się dłuższe. Już niedługo krajobraz się zazieleni i zażółci. Znów usiądą na ławce przed blokiem i zaczną obserwować sąsiadów z bliższej odległości. Na razie jeszcze muszą chować się w domu, patrzeć na świat przez okno, przez ekran telewizora, dziurkę od klucza, głośniki radia. Spotykają się i wymieniają zdobytą wiedzą o ludziach, nieważne, że czasem coś przekręcą, wyolbrzymią lub zmyślą. Grunt to dobre samopoczucie, jakie zawsze, prawie zawsze, przychodzi po wyrzuceniu z siebie nagromadzonych informacji. 

Siedzą więc i chrupią delicje kupione przez Stanisławę, bo były w promocji w pobliskim markecie. Chyba nie muszę dodawać, że siedzą u Stanisławy.

- Ludzie mówią, że trzeba robić zapasy - rzuca Eugenia między jednym kęsem, a drugim.

- Ja słyszałam, że z tą chorobą to plotka i nie warto się przejmować.

- Plotka, nie plotka, ale jak wszystko wykupią... - Eugenia zawiesza głos jakby chciała dodać słowom większego dramatyzmu.

- E, tam zaraz wykupią - Stanisława i tak pozostaje niewzruszona.

- Jak sobie chcesz. Ja wolę mieć niż się potem prosić.

- Myślisz, że będzie aż tak źle.

- Nigdy nic nie wiadomo.

W powietrzu zawisa gęsta od niedopowiedzeń cisza.

Florentyna.

Pewnie by się roześmiała, gdyby słyszała rozmowę Eugenii i Stanisławy. Jednak tu, gdzie była, nie mogła ich słyszeć, również choroba, której bali się ludzie w jej świecie, w świecie, z którego została zabrana, jej nie dotyczyła. 

Razem z dziwną nieznajomą w pelerynie znalazła się na zamkniętym oddziale szpitala psychiatrycznego. Tutaj zawiozła je karetka, po tym jak chodziły wieczorem po placu budowy jednego z wielu tworzonych w czasach komuny bloków. Na nic się zdały tłumaczenia Florentyny, że nic nie zrobiła i głośny krzyk, że to pomyłka. Brak dokumentów, peleryna nieznajomej i niepasujący do epoki strój Florentyny działały na ich niekorzyść. Poza tym ktoś, prawdopodobnie ten sam, który przeniósł Florentynę do przeszłości, przygotował dla niej to miejsce. Teraz albo mogła udawać, że pogodziła się z losem albo nadal wrzeszczeć, że żąda spotkania z adwokatem. Żeby ułatwić jej podjęcie właściwej decyzji dwie kobiety w białych fartuchach i facet związali ją pasami. 

Eugenia i Stanisława.

- Jak myślisz, co się stało z Florentyną? - zmienia temat Stanisława.

- Uciekła za granicę - krzywi się Eugenia, której bardzo się nie podoba brak wiedzy na ten temat.

- Za granicę, dlaczego? - teraz krzywi się Stanisława, bo jej ciekawość wciąż pozostaje niezaspokojona.

- Tak mi się śniło - kłamie Eugenia.

- A z kim uciekła?

- Z bogatym facetem - Eugenia zerka na zegarek - Zrobiło się późno. Muszę iść, obiad robić.

- Już? - udaje zdziwienie Stanisława. Dobrze wie, że gadka o Florentynie wytrąciła Eugenię z równowagi. 

Florentyna.

- Napisałam do ciotki. Ona nas uratuje - informuje Floretynę nieznajoma, która bez peleryny i w szpitalnej koszuli wygląda jak strach na wróble.

- To dobrze - po nocy spędzonej w pasach Florentyna nie ma siły ani na rozpacz ani na radość.

Szarobiałe ściany wydają się zaciskać wokół jak pętle.

 

P. S.  A Wy bardziej boicie się chorób psychicznych czy fizycznych?

Część poprzednia: Obca w obcym czasie.

Zapraszam również na swój nowy blog: Nowy początek oraz O buddyzmie zen słów kilka.