Sojanki i styropian na śniadanie?

Jedliście kiedyś sojanki i styropian?

To pierwsze pewnie część z Was. 

To drugie większość.

A co to takiego?

Gdzie to można zjeść i jak smakuje?

Powiem za chwilę.

Siedzę na plaży

i marzę

o twoich palcach

mojego ciała spragnionych,

o opalonych plecach,

ramionach stęsknionych,

miękkim brzuchu,

twardych udach,

penisie szalonym.

Gdy zamykam oczy,

czuję

jak palcami

po moim ciele w dół schodzisz.

Wargami dotykasz 

wszystko po kolei.

Żadna cząstka ciała

nie zostaje sama.

Siadam na twoich udach

całkiem naga.

Wznoszę się

i opadam

jak fala.

Razem tworzymy ocean

rozkoszy.

Obejmuje nas morze,

niebo, ziemia.

Kochamy się

wciąż od początku

i bez końca.

A jednak coś mnie uderza.

Piłka plażowa.

Otwieram oczy.

Gdzie jesteś?

Tu cię nie ma.

  






























Zatrzymałam się razu pewnego

w chatce czarodziejki.

W ogrodzie pachniały

maciejki,

róże małe i duże.

Na śniadanie

były sojanki.

Pokrojone równo

w plasterki.

Szumiały cicho drzewa.

Obok ścieżka prowadziła

do morza.

Herbata na stoliku

malinowa.

Pomidor,

sałata,

kolorowe pasty

z soczewicy.

Chleb razowy,

a jak ktoś narzekał

dostał styropian.

Wiecie już co to?

Nie?

Sojanki

parówki sojowe.

Styropian

wafle ryżowe.

Proste

i smakowite.

Jest takie miasto nad morzem

całe w zieleni i kwiatach.

Idę drogą.

W wyobraźni mojej

idziesz obok.

Patrzymy 

i ściskamy swoje dłonie.

Każdą chwilę

smakujemy

językiem.

Ty swoim na mojej skórze.

Ja moim na twojej.

Słyszymy swoje oddechy

jak bardzo się spieszą

by gdzieś się schować,

przed ludźmi uciec

w krainę własnych

marzeń.

Czas nam nie sprzyja.

Wydłuża się z każdym krokiem.

Skraca, gdy już

się chowamy

przed cudzym wzrokiem.

Całujesz mnie,

a ja ciebie.

Nasze ciała

do siebie się kleją.

Pędzą w nieskończoność.

Topią się w cieniu

i drżą w pragnieniu

bycia z sobą.

Ktoś mnie potrąca.

Wracam z wyobraźni

do rzeczywistości,

do drogi, którą idę sama,

w mieście morza.

Tutaj czas chowa się
w łąkach,
w drzewach,
na plaży
na horyzoncie
między morzem
i niebem.
Próbuję go złapać,
lecz on jest
szybki jak komar
lub mucha
i przez palce jak woda 
przecieka.
Nieubłaganie
biegnie ścieżką
dalej i dalej.
Jeszcze niedawno był.
Już go nie ma.
Opuszczam plażę.
Zostawiam las.
Wracam
do hałasu,
asfaltu, betonu,
marketów, tłoku.
Tylko ty spokojnie 
na peronie czekasz,
żeby wziąć mnie
w ramiona.

P. S. Jednak nie wszystko da się opisać.
         Zdjęcia są moje i jak tekst 
         objęte są prawami autorskimi.
         Jedynie zdjęcie Pani Czarodziejki
         jest ze strony http://anandaresort.pl/
         Naprawdę warto tam pojechać.
         A Pani Czarodziejce dziękuję
         za super odpoczynek.