Listopadowe wiersze.

Dlaczego listopadowe, przecież jest lipiec?

Dlatego, że są smutne, a listopad z tym uczuciem mi się kojarzy.

A skąd smutek w lipcu?

Po pierwsze, smutek zawsze może się pojawić niezależnie od pory roku. 

Po drugie i najważniejsze, obejrzałam niewesoły film.

Jaki? Na końcu na pewno pojawi się tytuł albo wcześniej się domyślicie.

 Korytarz pusty.

Drzwi pozamykane.

Wszystko

dalekie i bliskie

gdzieś tam,

za murami.

Siedzę w bieli

ścian, kołdry,

łóżka i plastiku.

Jestem sama

ze swoimi uczuciami.

Jeszcze wierzę,

że powrót do świata

jest możliwy.

Przejdę przez to.

Słowa mi pomagają.

Tworzę je

na papierze,

oknie, na ścianach,

w powietrzu,

w głowie.

W końcu zasypiam

zmęczona.

Jaki jest mój czas?

Stoi czy płynie?

Pełznie jak wąż.

Za dzień, za dwa

za godzinę, za minutę,

za sekundę

zawiśnie mi na szyi.

Pociągnie mnie 

w mrok.

Stracę swój zwykły słuch

i wzrok.

Co zyskam?

Siebie jaką byłam

bez ciała,

bez pragnień,

bez słów.

Nie wiem,

co myśleć.

Zaczynam się bać.

Ból roztrzaskuje

mnie na pojedyncze atomy.

Wydaje się,

że wszystkie wyją.

I słowa giną.

Jestem już tylko krzyczącą

chwilą

rozciągniętą w czasie,

ciemną nieskończoną 

głębią rozpaczy.

Niech będzie koniec.

Mam dość.

Jęczę i płaczę.

 

 Przede mną droga

daleka 

i jeszcze nie odkryta.

Idę,

choć nie wiem jak.

Ciało przecież zostawiłam.

Porzuciłam lęk

i płacz.

Coś nowego się zaczyna.

Ty, który cierpisz

bo mnie nie ma,

nie przeklinaj.

Ja jestem

na drodze.

Wspinam się,

odchodzę

do krainy słów

i wiecznych bajek.

P.S. To były refleksje po filmie ,,Dowcip,,.

        Polecam tym, którzy lubią bardzo poważne tematy

        i mają dość odwagi, by zanurzyć się w ponurych uczuciach.