Z serca wyrwane.

Za oknem deszcz.

Dobra pogoda, żeby poczytać i powspominać.

Co?

Obiecane kiedyś wiersze ze starego zeszytu.

Zdjęcie ze strony

 

O zmroku,

gdy wszystko wokół

zmienia kolory,

myśli wylatują mi z głowy.

Siadają na drzewach

jak wrony.

Gadają

o przyjaciółkach skłóconych,

o wróżce,

której nie ma,

a jednak płacze 

wciąż w nocy,

o lesie wyciętym,

co śpiewa,

o wampirach

kochających dzieci,

o dzieciach lubiących horrory,

o niechcianych,

niekończących się wierszach

i nieznanych opowieściach.

Na próżno

szukałbyś sensu.

Wrony mają

swój język

i znikają,

gdy dzień nadchodzi. 

 Twoje pożółkłe słowa

przez okno wyrzucam.

Spadają

jak liście z drzewa.

Dziwne,

że kiedyś coś znaczyły.

Teraz ludzie

chodzą po nich.

Zdeptane, brudne

pozostawione

jak ja kiedyś

na pastwę losu.

Uwalniam się

od nich

jak od myśli niepotrzebnych.

Na horyzoncie

nowe, jeszcze zielone i piękne. 

Pamiętasz jeszcze

tę windę zieloną?

Jak bardzo się

spieszyłeś, żeby mnie dotknąć.

Palcami na skórze

pisałeś kocham.

Językiem całowałeś szyję.

Potem zszedłeś niżej.

Czy czasem myślisz

o tym jak to było,

co czułeś,

gdy mnie wargami chłonąłeś?

Twój język i moja łechtaczka.

Dwie fale jednego pożądania.

Pamiętasz to jeszcze?

Wieczne tu i teraz.

 Jadę do ciebie

czerwonym tramwajem.

Wszystko we mnie

się spieszy

do twoich ramion.

Znów chcę się przytulić,

poczuć 

smak twojego ciała.

Czas się zatrzymał

w oczekiwaniu na twój uśmiech,

pocałunki, którymi mnie obsypiesz.

Serce bije tak szybko

jakby próbowało

przeskoczyć z teraz do potem,

kiedy będę z tobą.

Za oknem migają

drzewa zielone.

Tonę cała w marzeniach

o tobie.

P. S. Miłego czytania.