Dzieci i podróże kształcą?

Dzieci są piękne i słodkie, gdy są małe.

Owszem bywają wyjątki, ale na ogół

wtedy wszyscy się nimi zachwycają.

Później bywa różnie...

Jak różnie?

Jakie bywają dzieci, gdy już urosną

i stają się dorosłe?

O tym jest to opowiadanie.

Zdjęcie ze strony.

 Janusz, syn Wiesi miał duszę włóczykija.

Przenosił się ciągle z miejsca na miejsce.

Do żadnego się nie przywiązywał.

Był tam gdzie, były pieniądze

czyli dobra praca albo dobra kobieta.

Do kobiet miał niezwykły pociąg.

Tak samo jak do pieniędzy.

Trudno było żyć bez jednego i drugiego.

Zdarzało się, że wymieniał partnerki

jak to facet, który lubi kobiety.

Nawet jeśli brał ślub,

nie oznaczało to wcale, że będzie

do końca z tą jedną.

W jego życiu nie było czegoś

takiego jak jedyna wybranka,

wymarzona i wyśniona,

a poza nią już żadna inna.

Kobiety były raczej jak miejsca.

Na początku ciekawe, nieznane

później coraz bardziej swojskie,

znane i nudne. 

I tak z jedną miał dwoje dzieci.

Z następną troje.

Z nową na razie jedno.

Dziewczynka miała na imię Zuzia

i była ukochaną wnuczką babci Wiesi.

Pozostałych też kochała,

ale nie aż tak bardzo,

bo pozostali byli chłopcami,

a tych w rodzinie nigdy nie brakowało.

Dzięki Zuzi Janusz miał zapewnioną 

pomoc finansową u swojej matki

wtedy, kiedy tej pomocy potrzebował.

Bywało, że potrzebował.

Matka Zuzi i nowa żona Janusza Beata

miała butik, ale pieniędzy z tego było mało,

kiedy Janusz nie miał pracy.

W takiej sytuacji zwykle dzwonił do matki.

Wiedział, że go poratuje.

Ma przecież dużą emeryturę po mężu oficerze.

Starczy dla niej i dla niego.

I jak dotąd nigdy mu nie odmówiła.

Tym razem było tak samo.

- Mamo - pożalił się Janusz przez telefon.

Dałabyś mi trochę pieniędzy.

- Znów nie masz pracy?- zapytała Wiesia,

chociaż pytać nie potrzebowała.

Dobrze wiedziała, że dzwoni do niej

zawsze, gdy nie ma pracy.

Gdy ją miał, już się do niej nie odzywał.

Podobno nie miał czasu.

Nawet święta spędzał z dala od niej,

gdzieś nad morzem albo w górach,

w kraju lub za granicą.

Jego telefon jak zwykle był nie w porę.

Wiesia dopiero co pozbyła się kuzynki

Kaliny i wróciła ze szpitala,

dokąd uciekła przed Kaliną.

Teraz chciała odpocząć.

A tu masz, synek się odezwał.

Owszem kochała go i jego rodzinę,

zwłaszcza pięcioletnią Zuzię.

Gdyby nie ona pewnie by się załamała

tym telefonem Janusza, a tak

trochę tylko sobie pomarudziła

sama do siebie.

Jednak wystarczająco długo,

żeby Eugenia zwróciła uwagę,

przystawiła szklankę do ściany

i podsłuchała gadanie Wiesi.

Dla niej to była prawdziwa sensacja.

Rzadko widywany, prawie niewidzialny

i nieznany syn Wiesi przyjeżdża

i nie sam, bo jeszcze z nieznaną Eugenii

żoną i małym dzieckiem.

- Nie rozumiem - zdziwiła się Stanisława,

której w pierwszej kolejności Eugenia

przekazała informację o Januszu.

- Czego znów nie rozumiesz?

Eugenia się skrzywiła jak to ona,

gdy Stanisława nie pojmowała 

jej słów. Kto jak kto, ale przecież

ona, Eugenia zawsze mówiła jasno

i wyraźnie. Wszyscy rozumieli,

tylko jak zwykle Stanisława miała

jakieś pytania.

- Dlaczego mu nie wyśle tych

pieniędzy - wyjaśniła Stanisława.

Miałaby go z głowy, a tak 

znów będzie mieć go na głowie.

- I dobrze, chociaż go poznam

i jego rodzinę. Nie pomyślałaś 

o tym - strofowała Stanisławę

Eugenia, która była bardzo 

zadowolona z obecnej sytuacji.

W końcu nie na co dzień poznaje

się nieznanego syna bliskiej sąsiadki.

- Wiesz - dodała - pomyślałam

sobie, że ich odwiedzimy.

- Kogo? - zapytała Stanisława.

- Oj, kogo, jasne, 

że Wiesię i jej rodzinę.

- Wiesi się to będzie podobało?

Drążyła wciąż temat Stanisława.

- Pewnie, że tak - oburzyła się Eugenia.

Zresztą zapytamy, ale jestem pewna,

że nie odmówi. Przyniesiemy jej

prezent i prezent dla wnusi.

Zgodzi się, zobaczysz.

Jak postanowiła tak zrobiła

i jeszcze tego samego dnia

Eugenia zapukała do Wiesi.

- Słyszałam, że masz kochana

problemy - zagadała.

- Źle słyszałaś.

Wiesia nie miała ochoty

ani na rozmowy z plotkarką

Eugenią ani na jej pomoc.

- Wybacz, ale jestem zajęta.

Zatrzasnęła jej drzwi przed nosem.

Normalnie Eugenia 

bardzo by się obraziła.

Teraz jednak zbyt była 

ciekawa rodziny Wiesi.

Koniecznie musiała 

ją zobaczyć z bliska.

Dlatego nie przejęła się wcale

jej odmową. Wiedziała, 

że prędzej czy później

Wiesia się zgodzi

i zaprosi ją razem 

ze Stanisławą do domu 

w czasie pobytu w nim Janusza.

Następnym razem spotkały się

niby przypadkiem przed blokiem

w drodze po zakupy.

Jedna i druga coś musiała

kupić na obiad, śniadanie i kolację.

Z tym, że Wiesia miała

o wiele więcej do kupienia.

Już się jej twarz marszczyła

na samą myśl o zakupach

dla trzech dorosłych osób 

i jednego dziecka.

Właśnie w tym momencie

na jej drodze pojawiła się 

Eugenia jak cudowna 

manna z nieba.

- Trochę ostatnio przesadziłam

z zakupami. Mam za dużo jedzenia.

Wyznała Wiesi.

- Może byś sobie wzięła.

- Chętnie, jeśli masz za dużo.

Ucieszyła się Stanisława.

- Za wszystko ci zapłacę.

Obiecała.

- Nie musisz. Wystarczy

jak zobaczę twoją wnusię.

- Mam gdzieś jej zdjęcia.

Pokażę ci.

- Ach, zdjęcia obejrzę

pewnie, ale jak przyjedzie

też bym chciała ją zobaczyć.

I co miała powiedzieć Wiesia

z puszką szynki od Eugenii

pod pachą i innymi smakowitymi

wiktuałami. Zgodziła się. 

Nic innego jej nie pozostało.

Zaprosiła Eugenię na obiad 

drugiego dnia po przyjeździe syna.

Tyle tylko, że bez Stanisławy.

- Nie martw się i tak ci wszystko

opowiem - obiecała Stanisławie Eugenia.

Wiem - pomyślała Stanisława.

Jakoś nie miała odwagi 

głośno tego powiedzieć.

- A w co się ubierzesz - zapytała

zamiast tego, bo i to wiedziała, 

że Eugenia najbardziej lubi gadać

o swoich ciuchach.

- W tą niebieską sukienkę,

co to ją ostatnio w ciuchach kupiłam.

Eugenia rozgadała się na dobre,

ale Stanisława już jej nie słuchała.

Wyznaczonego dnia Eugenia

się ubrała i poszła do Wiesi.

Już na progu powitał ją 

radosny szczebiot Zuzi

i zapach palonej 

przez Janusza fajki.

- Kim ta pani jest

i po co tu przyszła - dopytywała Zuzia,

chociaż babcia Wiesia wszystkim 

przedstawiła sąsiadkę, a ta dała

jej w prezencie ładną lalkę.

Może jednak nie tak ładną,

bo Zuzia wciąż ciągnęła 

babcię za rękaw.

 - Babciu, tata powiedział,

że ta pani jest plotkarą.

Krzyczała.

Uszy i twarz Wiesi zrobiła

się czerwona ze wstydu.

- Idź się bawić. Nie przeszkadzaj.

Po raz pierwszy była zła na Zuzię.

Jak oni ją wychowali, żeby takie rzeczy

mówić - myślała Eugenia,

starając się mimo wszystko

uśmiechać i do Zuzi i do Janusza

i do Wiesi i do całkiem zblazowanej

i wyraźnie znudzonej synowej Wiesi.

Najgorsze było potem.

Zuzia odeszła i za chwilę 

przyszła z powrotem 

z kubkiem kompotu.

Podeszła do Eugenii

jakby chciała usiąść jej na kolanach.

Przechyliła kubek i wylała 

jego zawartość na niebieską 

sukienkę Eugenii.

Efekt przekroczył wszelkie

oczekiwania Zuzi.

Było więcej hałasu niż

w czasie puszczania fajerwerków

na Sylwestra.

Babcia krzyczała,

tata krzyczał i pani też krzyczała.

Tylko mama nadal siedziała

na kanapie i dyskretnie ziewała.

Chyba dobrze wiedziała, że tata

krzyczy na pokaz i babcia też,

bo przecież oboje wcześniej 

mówili, że nie lubią tej pani

i wcale nie chcą, żeby przychodziła.

Jak już przyszła jedynie udawali,

że im się podoba, a Zuzia

nie lubiła udawania.

Zawsze mówiła prawdę.

Zawsze była szczera.

I wszyscy ją za to chwalili.

Była dumna z tego, co zrobiła.

Jednak na wszelki wypadek

schowała się w drugim pokoju.

Lepiej poczekać, 

aż sytuacja się uspokoi.

Jak tata i babcia przestaną krzyczeć,

a zła pani sobie pójdzie.

Długo czekać nie musiała.

Eugenia szybko wyszła w swojej

nowej już nie pięknej sukience,

ale całkiem zniszczonym łachu.

Wprawdzie Wiesia obiecała,

że ją odda do pralni automatycznej

i że na pewno da się ją uratować,

a jakby co kupi jej inną, ładniejszą.

Eugenia musiała przyznać, 

że ta druga obietnica była 

bardzo ponętna.

W wyobraźni już widziała

siebie w salonie mody

jak naciąga Wiesię na 

wspaniałą i drogą sukienkę.

Tylko wtedy mogłaby

zapomnieć o niegrzecznym

zachowaniu jej wnuczki.

Swoją drogą nigdy więcej

nic już nie kupi dla tej małej

paskudy i wcale 

nie musi odwiedzać Wiesi,

żeby wiedzieć, co się u niej

dzieje w domu.

Stanisława z trudem

powstrzymała wybuch śmiechu,

gdy się o wszystkim dowiedziała

najpierw od Eugenii, 

a potem od Wiesi.

Obie z Wiesią doszły do wniosku,

że Zuzia utarła 

nosa wścibskiej Eugenii.

Jednak zabawne sytuacje jeszcze 

się nie skończyły.

Zdenerwowany tym, co się stało

Janusz wziął pieniądze

od matki i zaczął się pakować.

Oprócz pieniędzy mama dała

mu jeszcze duże zapasy mięsa

i innych produktów

zabranych od Eugenii z lodówki.

Wiesia cieszyła się z przyjazdu

syna, chociaż na początku

tak bardzo narzekała 

i się martwiła.

Cieszyła się i z jego odjazdu.

Eugenia jednak na coś 

się przydała. Przyspieszyła wyjazd

Janusza i odpoczynek Wiesi.

Zuzia też mimo wszystko

dostarczyła jej dobrej zabawy.

Nigdy dotąd nie widziała

tak rozgniewanej i jednocześnie

na swój sposób śmiesznej Eugenii.

Może będzie miała nauczkę.

Miała nadzieję Wiesia.

Tymczasem syn spakował

się wreszcie i razem z żoną

i Zuzią odjechał samochodem.

Niestety po jakimś czasie,

gdy Wiesia zdążyła już

pozmywać talerze i usiąść

przed telewizorem,

Janusz znów zadzwonił.

Okazało się, że musi się wrócić,

bo zapomniał zabrać pieniądze.

Niby je wziął, ale ostatecznie

nie wziął. Leżały sobie spokojnie

w drugim pokoju na łóżku.

Oczywiście, że musiał się wrócić.

Szkoda tylko, że jego powrót

obserwowała Eugenia.

- Co się stało? - spytała.

- Syn zapomniał zabrać dokumentów.

Wyjaśniła jej Wiesia.

- Akurat - skomentowała to później

Eugenia w rozmowie ze Stanisławą.

- Pieniędzy nie zabrał. 

Inaczej, by się nie wracał.

Stanisława tym razem nic nie powiedziała.

Jasne było, że Eugenia wszystko wie najlepiej.

P. S. Czy ta podróż nauczyła czegoś Janusza?

        A czy Zuzia nauczyła czegoś Eugenię?

        Raczej wątpię.