Miłość czy Pan Nikt?

Co by było gdybym, dobrze znała

dwie różne wersje swojej przyszłości?

Obie miałyby swoje wady i zalety.

Czy wybrałabym przyszłość A czy B?

Czy po prostu uciekłabym przed wyborem?

Dziwny pomysł zainspirowany pewnym filmem.

 

W rzeczywistości A rezygnuję

z napisania recenzji o niezbyt łatwym

i źle odebranym przez wielu ludzi filmie.

Dlaczego?

Ponieważ wiem, że nikt tego 

czytać nie będzie.

Jestem za to pewna, że recenzję

drugiego filmu przeczyta wiele osób,

chociaż i tu mogę się mylić,

ale w każdym razie ten drugi

jest łatwy, rozrywkowy

i można przy nim przestać myśleć.

Pan i pani spotykają się

na ceremonii zamknięcia

targów książki.

Od razu wpadają sobie

w oko i zaczyna się dziać.

Niestety głównie w wyobraźni

bohaterów, ale przypuśćmy, 

że w rzeczywistości.

On i ona szaleją za sobą

i łamią wszelkie 

własne zasady i bariery.

Ona, że nigdy nie pójdzie

do łóżka z żonatym facetem.

On, że nigdy nie zdradzi 

swojej żony.

Spragnione ciała lgną do siebie

zawsze, gdy mają na to okazje

i w najbardziej dziwacznych

miejscach i pozycjach.

Jednak reżyser filmu

wątku seksualnego aż tak

nie rozwija i daje do zrozumienia,

że te wszystkie historie łóżkowe

to ich marzenia czyli

jak się brzydko wyrażę 

film do dupy.

Jednak niezupełnie ma cudowny,

niepowtarzalny klimat.

I nie tylko.

Dwoje głównych bohaterów:

to całkiem ładna kobieta

Sophie Marceau i Francois Cluzet.

I niech mi nikt nie mówi o ich

wieku, bo takie gadanie to

moim zdaniem zazdrość niewyżytych

małolatów. Tamci mogą,

a my niekoniecznie 

albo namiętna miłość jest tylko

dla młodych, a ci starsi, to

sobie, co najwyżej niech popatrzą.

W moim umyśle nie ma takich

ograniczeń, co na pewno jeszcze

udowodnię nie jednym swoim opowiadaniem.

Ale do rzeczy.

Być może sama reżyserka filmu

Lisa Azuleos nie wyobrażała

sobie realnego seksu 

między starszymi ludźmi

i zostawiła go jedynie w domysłach.

Wracając do alternatywnych

wersji rzeczywistości.

Pisząc o pragnieniach cielesnych

dwojga niemłodych już ludzi,

krzywiłabym się trochę z nudy.

Książek i filmów 

na ten temat jest mnóstwo.

Można je czytać, oglądać

bez emocjonalnego zaangażowania.

Ot, taka rozrywka.

Jem sobie i oglądam.

Co jakiś czas sprawdzam,

co na innych kanałach,

oczywiście wtedy, 

gdy film mogę zatrzymać.

Nie muszę go bez chwili przerwy

oglądać. Typowe kino na sobotę.

Gdybym jednak wybrała

ten inny film?

Oglądalność mojej recenzji,

jeśli w ogóle byłaby jakaś,

gwałtownie by spadła.

W tym filmie mamy chaos.

Bohater, bardzo stary człowiek

wspomina swoje życie.

Niestety nie wiemy,

co jest realnym wspomnieniem,

a co dodanym po latach wyobrażeniem.

Przez to film nie jest łatwy

do obejrzenia. Zmusza do myślenia.

Chcąc nie chcąc

zadajemy sobie wiele pytań.

Czy staruszek jest prawdziwy,

a może młodzieniec leżący w śpiączce,

a może to dziecko, które ma dokonać

wyboru między jedną gorszą

wersją swojego życia z ojcem,

a nie wiele lepszą wersją życia z matką.

W każdej wersji pojawiają się kobiety.

Raz jest mężem tej.

Innym razem tamtej.

A jeszcze w innym życiu 

marzycielem o kobiecie, która odeszła.

Podobnie jest z jego pracą

i otoczeniem.Wszystko się zmienia

wraz z daną wersją.

Obawiam się, że mało kto

lubi takie niejasności.

Brak odpowiedzi

na zadawane sobie pytania.

Właściwie kto jest 

tu kim i o czym to.

Stąd niepochlebne opinie

o filmie wielu ludzi.

Jednak z drugiej strony

film ma w sobie to coś,

prawdziwą magię.

Moim zdaniem dość rzadko

spotykaną w filmach amerykańskich.

Są one najczęściej schematyczne,

często oparte na modnych

strzelankach, zabijaniu, mordowaniu,

gonitwach samochodami nie wiadomo

za czym i po co i innych tego

typu komercyjnych głupotach.

Od razu zaznaczę, 

że ja odbieram to jako głupoty.

Wy możecie uważać inaczej.

Zawsze pociągały mnie i pociągają

filmy, które sprawiają, 

że uruchamiam swoją wyobraźnię.

Ten film jest właśnie taki

czyli zupełne przeciwieństwo poprzedniego.

Niekoniecznie na sobotę

i na zły humor albo na taki, kiedy,

niedopowiedziane filmy raczej

by nas zdenerwowały niż zrelaksowały.

Jednocześnie film nie dla każdego

jak widać to po reakcji ludzi.

Film o wyborach.

Jakie one były w życiu bohatera?

Nie do końca wiemy.

Czy bohater istnieje?

Też nie wiemy.

Ten ostatni akcent to

według mnie odniesienie

do modnej teorii o iluzji.

My i cały świat wokół

jesteśmy iluzją.

Nie istniejemy.

Jeszcze raz wracając

do początku,wybierając życie A,

piszę tylko o niespełnionej miłości

dwojga ludzi w średnim wieku.

Powiedzmy, że ta recenzja

ma dużo czytelników.

W życiu B wybieram

pisanie recenzji o niełatwym filmie,

dość niezrozumiałym

dla takiego sobie przeciętnego widza.

Moja recenzja nikomu się nie podoba

tak jak film się nie podobał.

W obecnym życiu C,

piszę o jednym 

i drugim filmie jednocześnie.

Może się spodoba, a może nie.

W całkiem innym życiu D

nie piszę niczego.

Już wiem, kto będzie zadowolony.

Krytykujący wszystko Anonim.

Ja na pewno nie.

A która wersja Wam się podoba?

Może jednak napiszecie coś w komentarzach.

P.S. Omawiane przeze mnie filmy to:

       ,,Pożądanie,, i ,,Mr. Nobody,,.