Nastrój.

Ostatnio na spacerach czuję ciężar swojego

nastroju. Jakiego nastroju?

Dlaczego go czuje?

Jak wielki to ciężar?

Piszę o tym w swoich wierszach.

Dawno, dawno temu

w nieskończonej zieleni

kochałeś mnie

na twardej ziemi.

Słońce grzało

mi plecy,

gdy na twoich

udach siedziałam.

Moja skóra

uginała się,

drżała pod twoim dotykiem.

Pocałunkami mnie otwierałeś.

W niebie rozkoszy

oboje znikaliśmy.

Bez początku

i końca,

a jednak ...

Zmiana nastąpiła.

Zła czy dobra?

Wygnali nas z raju

o świcie hałasem.

Jeszcze chciałam

spać, tulić się

do ciebie.

Oni nam nie dali.

Powiedzieli.

Wynocha,

to nie wasz teren.

Z hukiem drzewa

za nami spadały.

W trawie małe

zwierzęta umierały.

Góra zamiast nich

ożyła,

piach i szarość.

Nic już nie będzie takie samo.

Coś odeszło.

Coś się skończyło.

Na próżno

szukam sensu,

próbuję się odnaleźć.

Twoje pocałunki

ostygły.

Ciało przestało

być posłuszne.

Nie cieszy się,

choć znów się przytulamy.

Szarość wokół

zrodziła w nas szarość.

Mrok zamiast słońca.

Płaczę.

Krzyczę ze złości.

Kiedyś byłam drzewem.

Ty rosłeś obok.

Nasze gałęzie 

się obejmowały.

Wiatr śpiewał.

Słońce się śmiało.

Deszcz nas ożywiał.

Niczego nie brakowało.

Potem nas ścieli.

Najpierw ciebie.

Ja jeszcze byłam

Płakałam.

Pytałam dlaczego.

Nikt mnie nie słyszał.

Nikt nie odpowiedział.

Potem przyszła na mnie kolei.

Teraz z mojej skóry,

z całego ciała

niepotrzebne odpady.

Czy jeszcze kiedyś

się odnajdziemy?

Czy nasze dusze

jeszcze się spotkają?

- Czy ludzie mają dusze?

Zapytałeś,

gdy jeszcze byłeś.

- Nie wiem

Odparłam.

- Nie, oni ich nie mają.

Przeklinałeś,

gdy umierałeś.

Nie byliśmy

ważnymi stworzeniami.

Byliśmy tylko jeżami.

Oni nas zabili.

Nasz świat umarł.

To nie wieś,

to miasto.

Tutaj zamiast lasu rosną

markety, fabryki,

bloki, ulice,

biznesy, kariery.

Tym się nasze władze

chwalą.

Tym bezrobotni

się cieszą,

jeśli tu nie mieszkają.

Ty nie musisz być zadowolony.

Gdzie są ekolodzy?

Wyjechali

bronić jezior, morza, 

zresztą nie wiem dokąd.

Nawet, jeśli jacyś zostali,

ich głos się nie liczy.

Miasto musi szarą ziemią

oddychać,

wieloma budynkami.

Czy ty jeszcze tego nie rozumiesz?

P.S. Teraz mam nadzieję wszystko jasne.

        Skąd mój ciężki nastrój i dlaczego.

        Trudno na to patrzeć, gdy wcześniej

        była zieleń i przestrzeń.

        Wykorzystałam swoje zdjęcia.