Płaskie zegary i inne dziwolągi.

Są takie obrazy, przy których przychodzą

mi do głowy wierszowane refleksje.

Jakie obrazy?

Jakie refleksje?

Dziś się z Wami tym podzielę.

Obraz ze strony.

Jest taka kraina,

w której czas

odmierzają

płaskie zegary.

Ludzie przyszyci 

sznurkiem do maszyn

się uśmiechają.

Gdybyśmy się tam kochali,

oni by nas wytykali.

Miłości żadnej tam nie ma.

Przyjaźń nie istnieje.

Jest tylko fabryka tlenu

w miejscu, gdzie kiedyś 

rosły drzewa.

Zamiast zieleni

piach i ziemia.

Gdybyś tam mnie całował,

oni by ciebie powiesili

na jednym z płaskich zegarów.

Czasem istoty stamtąd

i do nas przenikają.

Wtedy po sobie zostawiają

ślady: bloki,

magazyny,

nowe ulice i autostrady

i kolor czarno-biały.

Czasem też swoje płaskie zegary.

Nie widzisz,

zobaczysz jak będziesz bardzo stary. 

Obraz ze strony.

Zjawiłam się tutaj

nie wiadomo skąd.

To był mój raj.

Myślałam,

dopóki się nie przekonałam.

Książki nie były zadrukowane.

Jeśli w nich była jakaś treść,

ja jej nie widziałam.

Krążyłam tunelami

nieszczęśliwa, aż nagle

ciebie spotkałam.

Zaprowadziłeś mnie

w kąt miedzy

książkami.

Tam mój niepokój,

moją złość z ciała

scałowałeś.

Ramionami zakryłeś

świat niedorzeczny.

Pieszczotami do rozkoszy

poprowadziłeś.

I stało się.

Książki się zapełniły.

Przypadek?

Nie, to było przeznaczenie.

Obraz ze strony.

Codziennie jeździł na swoim rowerze.

Niby nikt,

a jednak ktoś.

Obarczony dziwnym bagażem.

Odpowiedzialny za 

całą czasu wieżę.

Czy stworzył go przypadek?

Tak, mówili

matematycy.

Nie, twierdzili literaci.

A może on wcale nie istnieje?

Pytali ci niestali.

Za to ty się uśmiechałeś.

Nieważne kim jest,

co sądzisz o nim.

On wciąż jedzie.

Swoją jazdą nakręca świat.

Kiedyś stanie,

a wtedy razem z nim 

gwiazdy, planety.

Wszystko przez chwilę

odpocznie, a potem

on znów ruszy

i atomy znów będą tańczyć

swój taniec życia i śmierci.

Obraz ze strony.

Gdyby na drzewie rosły maliny,

usiadłbyś ze mną pod nimi

i wkładał każdą

do ust moich.

Ja pewnie bym się śmiała.

Potem bym z tobą się kochała

w soczystej zieleni

w cieniu malin.

Siedząc na twoich udach,

gwiazd rozkoszy bym sięgała.

W twoich słodkich wargach

słowo kocham sto razy 

odmienione świeciło by

jak słońce.

I co wtedy?

A co byłoby potem?

Wybuchła by moja wyobraźnia.

 P. S. Jak widać większość obrazów, to obrazy

         Jacka Yerki. Tylko jeden na samym początku

         Salvadora Dali. To takie obrazy uruchamiają

         moją wyobraźnię.