Materialistyczne piekło?

Było już o piekle seksualnym.

Nadszedł czas na materialistyczne.

Tym razem nie opowiadanie

ale recenzja i refleksje

po pewnym filmie,

nie najnowszym, ale wartym obejrzenia.

Jaki to film?

Dlaczego skojarzył mi się z piekłem?

Co mnie w nim poruszyło?

I czy mi się spodobał?

Odpowiedzi za chwilę.

Nie jest to kadr z filmu, ale moja własna wersja piekła.

Niby nie ma się czego czepiać.

Zwykły wieżowiec, w którym nie jeden

z bezdomnych chciałby mieszkać.

Jednak ja wieżowców nie lubię,

ani ogrodzonych osiedli.

Sama mieszkam w bloku

i nie powiem, żeby mi się to podobało.

Ale nie o tym chciałam pisać.

Nie obawiajcie się narzekać nie będę.

Obraz bloku pojawił

się w związku z obejrzanym

przeze mnie filmem.

Ten z kolei skojarzył mi się z piekłem.

Nie wiem dlaczego inni recenzenci filmu

nie dostrzegli jednego szczegółu na początku.

Pan skacze pod pociąg,

a potem ni z tego, ni z owego pojawia

się w dziwnym miasteczku.

Dla mnie jest to jego następne życie.

Życie dla samobójców po śmierci.

Oczywiście możecie w tym momencie

ostro zaprotestować.

Nie ma czegoś takiego jak piekło

dla samobójców. W ogóle nie ma piekła.

Ok. Jednak na potrzeby literackie

załóżmy, że jest.

Reżyser Jens Lien i scenarzysta

Per Schreiner tak go sobie wyobraża.

Inaczej: ja odebrałam film jako wizję piekła.

Bohater rzuca się pod pociąg

i logicznym następstwem jego czynu

jest miasteczko, do którego trafia.

Całkiem fajne miasteczko.

Pozornie fajne.

Dostaje w nim dobrą pracę,

mieszkanie i kobietę.

Wszystko to jednak pozbawione 

jest radości. Nic go nie cieszy.

Panuje wszechobecna obojętność.

W miasteczku nie ma smutku,

złości, gniewu, szczęścia.

Nic. Jedynie uczuciowa pustka.

Materia jest najwyższym 

nieskończonym dobrem.

Być może z tego powodu jak

również pustynnych szarych klimatów

zaraz po przybyciu w to dziwne miejsce,

cała wizja chętnie jest porównywana 

do wyobrażeń Orwella.

Moim zdaniem nie jest to do końca

dobre porównanie.

Raczej szkodliwe dla odbiorców

czyli tych, co jeszcze nie widzieli.

Chcieliby zobaczyć, ale jak przeczytali 

o Orwellu to im się odechciało

albo w drugą stronę.

Nastawili się na Orwella, 

a tam go nie było.

Niestety te często stosowne

przez reklamujących, w tym

wypadku film, sztuczki 

bywają niebezpieczne.

Nie jest to świat Orwella.

Jedynie świat, w którym

niektórzy z nas nie chcieliby żyć,

a inni żyją i są na swój sposób

zadowoleni.

Jeszcze raz wrócę do wieżowca

na obrazku.

Co jest w nim złego?

Nic. Jedni w nim żyją i czują się dobrze.

Inni tak jak ja żyją, ale marzy im się inne miejsce.

Podobnie jest z Andreasem, bohaterem.

Nie podoba mu się ani praca,

ani kobieta, ani mieszkanie.

Gdy Hugon pokazuje mu 

kawałek innego świata

próbuje się do niego

bezskutecznie przedostać.

Dlaczego miasteczko kojarzy

mi się z piekłem?

Z powodu braku uczuć,

rzeczy i ludzi nie dających

żadnej radości.

Także z powodu nijakości

mieszkających tu ludzi.

Wydaje się jakby nic ich

nie obchodziło, nic nie poruszało.

Tacy zaklęci w sople lodu

przez królową śniegu.

Bohaterowi uczuć brakuje.

Jest nieszczęśliwy.

Ma wszystko i nic nie ma.

Poruszyła mnie zagadkowość filmu.

Nikt nam nie wyjaśnia, 

gdzie i dlaczego znalazł się bohater,

Piekło jest jedynie moją sugestią,

moją wyobraźnią.

Równie dobrze mogą mieć rację

skrytykowani przeze mnie wcześniej 

recenzenci i film nie jest relacją z piekła

ale obrazem ogłupionego społeczeństwa

na obraz i podobieństwo Orwella.

Reżyser niczego nam nie sugeruje.

Film jest wieloznaczny.

Od nas zależy jak go odbierzemy.

Na pewno pozostaje w pamięci na długo.

Zmusza do myślenia.

Dlatego mnie bardzo się spodobał.

Nie jest to kino łatwe i rozrywkowe,

ale ciekawe i to jest najważniejsze.

Polecam: ,,Kłopotliwy człowiek,, 

produkcji islandzko - norweskiej.