Wirus kolorów.

Wbrew pozorom nie będzie o chorobach,

ani o tym, jak zachować zdrowie.

Nic na temat szczepień i tym

podobnych sprawach.

Jedynie o pewnym filmie.

Jesteście ciekawi jakim?

Przeczytajcie.

Było sobie pewne miejsce.

Na razie jeszcze nie zdradzę

jak się nazywało.

Po prostu było.

Istniało w tak zwanej

innej rzeczywistości.

W miejscu tym nie istniały

kolory, chociaż niezupełnie.

Jak w tym starym żarcie.

- Proszę pana - pyta mąż jednej

pani sprzedawcę telewizorów.

- Słucham - odpowiada sprzedawca.

- Niech mi pan powie 
czarny i biały to kolory.

- Tak.

- Żona kazała mi kupić telewizor

kolorowy. Jak biały i czarny

to kolory, poproszę czarno-biały.

Takie tylko kolory występowały

w tym miejscu spoza 
zwyczajnej rzeczywistości.

Ludzie, którzy tam mieszkali

tak się do nich przyzwyczaili,

że nie widzieli powodu,

by się tym martwić.

Zresztą jak mieliby się martwić,

jeśli nigdy nie widzieli innych

kolorów. Nie martwili się

też tym, że istniało tylko

to miejsce i nie byli ciekawi, 
czy coś poza nim jest jeszcze.

Nie przejmowali się brakiem

pożarów, burz, deszczu,

książkami bez treści czyli

takimi z pustymi stronami.

I wszystko było dobrze.

Aż tu nagle w tym nierealnym

miejscu pojawili się ludzie

ze świata rzeczywistego,

dwoje nastolatków chłopak

i dziewczyna, rodzeństwo.

Oni jak mityczny wąż z raju

zaczęli zmieniać miejsce.

Powoli pojawiały się kolory.

Ci przyzwyczajeni do czarnego

i białego protestowali.

Inni się cieszyli.

Dalej to już sobie zobaczycie.

Mnie film skojarzył się

ze światem, w którym

dozwolone jest tylko

myślenie pozytywne.

Nie ma gniewu, smutku,

ani żadnych innych uczuć.

Mamy radość, ale nie całkiem

prawdziwą.

Jest to radość jednowymiarowa,

czarno-biała. Sztucznie słodka.

Nie znając smutku, ludzie

nie potrafią się prawdziwie cieszyć.

Takie przynajmniej 
odnosi się wrażenie.

Niektórzy widzą w tym miejscu

odbicie raju, a to co się dzieje

później to dla nich historia

podobna do tej z Biblii

o wężu, Ewie i Adamie.

Tak więc, film jest całkowicie

niemoralny.

Skąd takie opinie.

A stąd, że w czarno- białym

świecie nie istnieje seks.

Wprowadza go dopiero

bohaterka z realnego świata.

Seks jest jedną 
z przyczyn zmian wokoło.

Seks sprawia, 
że pojawiają się kolory.

Jednak nie tylko seks.

Film byłby zbyt prosty,

gdyby tylko o to chodziło.

Miłość jest główną przyczyną

zmian. Miłość niekoniecznie

do kobiety, do mężczyzny,

ale również do swoich zainteresowań.

Film ogólnie ładny i przyjemny.

Przyjemny to słowo klucz

do tego miejsca,

bo nazywa się ono nie inaczej

jak Miasteczko Przyjemne.

Tak można by było przetłumaczyć

amerykańską nazwę miasta.

Ale o nazwie trochę później.

Gdy film oglądałam, 

podobał mi się.

Dzisiaj, na drugi dzień

po obejrzeniu jest przyjemny,

łatwy do obejrzenia,

dla niewymagającego widza.

Słodka muzyczka z lat 50-tych.

Słodkie budyneczki.

Słodkie panie domu

i eleganccy panowie.

Wszystko super przyjemne.

Tak bardzo, że chciałoby się

puścić pawia na trawnik

dopiero co ostrzyżony.

Bohaterowie z pozoru 

dodają miejscu pieprzu.

Rzeczywistość staje się

kolorowa, więc z założenia

bardziej zróżnicowana.

Jednak jest jakiś niesmak.

Pozostaje niesmak.

Znów, moim zdaniem,

z powodu dużej ilości morałów.

Filmy amerykańskie często mają

to do siebie, że mają mnóstwo

morałów, nie do strawienia.

Jak ciastko z dużą 
ilością kremu.

Bardzo dobry pomysł ginie

zwykle w morałach

i cudownym rozwiązywaniu

wszelkich problemów.

Jest coś do myślenia.

A tak, że nazwa miasteczka

oddaje klimat popularnych

w Hollywood filmów.

One wszystkie spokojnie

mogłyby się podobnie nazywać.

Pod dużą ilością kolorowego

makijażu żyje świat czarno-biały.

Schematy i jeszcze raz schematy.

Mimo to możecie film

obejrzeć, jeśli jeszcze

go nie znacie.

Miła prosta rozrywka

na sobotni wieczór.

,,Miasteczko Pleasantville,,

P.S. Miłego oglądania.